Angst en alleen zijn
Ik weet nog heel goed hoe ik me voelde in de laatste jaren van mijn relatie
Weten dat het niet goed zit en toch ondanks alles door willen gaan.
Alles neer te leggen bij haar zodat zij misschien wel de beslissing zou nemen om weg te gaan.
Zelf ook vaak genoeg gedacht van het is beter dat ik ga maar nooit de knoop durven doorhakken.
Tot het moment daar was dat ik weer eens tegen haar zei"we moeten praten en zij daar resoluut nee als antwoord op gaf "en ik na de zoveelste poging van praten om er uit te komen tegen haar zei "misschien moet je dan maar weggaan en iets voor je zelf zoeken en zij daar meteen en resoluut ja op zei.
Drie dagen later was ze weg.De reden van haar plotselinge besluit om dan maar te gaan wist ik toen niet maar werd later vrij snel duidelijk.
Wat een pijn en verdriet en later kwam daar ook nog boosheid bij toen ik reden van haar besluit ontdekte.Het niet met haar kunnen praten over ons en over onze breuk,ook niet toen ze weg was,dat deed mij zoveel pijn dat ik besloten heb om dan maar het contact helemaal te verbreken,iets wat nu nog steeds het geval is.Ik snapte er niks van en nu nog steeds niet hoe ze voor iemand anders heeft kunnen kiezen ipv voor mij en haar kind of in ieder geval proberen het op te lossen.Ze deed altijd net of was er niks aan de hand en gaf me daardoor het gevoel dat zij ook wou dat het goed ging of zou komen.Als zij voorzichzelf had gekozen had ik daar waarschijnlijk vrede mee kunnen hebben maar ja ook dat is iets wat ik nooit zal weten,alhoewel de echte pijn en verdriet pas kwamen toen ik achter de reden van haar plotselinge vertrek kwam.Tot nu toe nog steeds geen contact en wat ik mij dan afvraag zal dit gevoel van mij ooit over gaan.Zal ik ooit zover komen dat ik met haar in een zelfde ruimte zal kunnen zijn zonder dat er van alles in mij gebeurt dat er voor zorgt dat ik niet meer mezelf onder controle heb.

In het begin had ik nog iets om voor te zorgen nl mijn dochter maar nu dat weg is val ik helemaal in een gat,een kuil waar het lijkt niet meer uit te komen is.
Dochter is liever bij haar vriendje dan bij mij en vind ik ook niet raar.Weet nog hoe ik zelf was op die leeftijd.

Ook herken ik de angst voor het alleen zijn waar hier op het forum zo vaak over gesproken wordt
De angst voor het alleen zijn heb ik nu wel onder controle? voor nu,maar het zo graag willen dat er iemand anders in je leven komt en blijft, verlamd me helemaal lijkt het wel....en er ook voor zorgt dat ik ga denken laat maar ik ga wel alleen verder.
Misschien de angst om met iemand anders dan je ex de dingen te doen die je doet in een relatie, want het was wel heel erg vertrouwd na zo’n lange tijd.
Ik had zo graag gewild dat zij er voor me zou zijn. Iets wat ik de laatste jaren in ons samenzijn ook heel erg miste en het lijkt wel of het een ander mens van me heeft gemaakt en tegelijkertijd vond ik ook dat zij een heel ander mens was geworden de laatste paar jaar.
Misschien heeft de angst van het alleen zijn wel gewonnen van de angst om andere mensen ontmoeten.Hoewel ik het alleen zijn niet leuk vind merk ik dat het toch ook een bepaalde bescherming biedt een soort van comfortzone waar ik liever niet te veel uit kom en eigenlijk alleen als het echt moet.
Doggie uitlaten is dan ook een van de dingen die me dwingt om naar buiten te gaan.
Het weekends op stap gaan brengt me ook niks anders dan een kater de volgende dag.
En dan is het ook nog zo dat ik er niet aan moet denken om de rest van mijn leven alleen te zijn.Wat ik me dan afvraag waarom ik zo afhankelijk ben en het nodig denk te hebben dat er iemand in mijn leven is om mij happy en blij te voelen,, “gelukkig te kunnen zijn”.Op het moment is er iets wat alle energie uit me zuigt en er voor zorgt dat ik nergens zin in heb,me brak voel als ik opsta ‘smorgens, niet goed in slaap kom ‘savonds.
Mensen om me heen zeggen van ,ach als je straks weer iemand gevonden hebt een nieuw chickie hebt, huppel jij hier weer lachend door de straat en misschien is dat wel zo maar voor hoelang,bang dat dit niet gaat werken.Of er is vast nog wel iemand die leuke dingen met je wil doen.En deze ga je angsten tegemoet.!!
Ik heb best wel veel meegemaakt in mijn leven maar vind de breuk met de vrouw waar ik van houdt het ergste van alles en is iets wat mij nog steeds bezig houdt.Dit merk ik doordat als ik aan haar denk of het over haar heb het me pijn doet en er emoties gaan opspelen die ik liever niet wil
Ik weet wel dat ik weer moet gaan leven en de draad weer op moet pakken en niet te veel in een keer willen,,
Goh wat is dat moeilijk voor mij.

Beer