Anderhalve week..

Gister ben ik wat spullen gaan halen, ik wist dat hij niet thuis was, maar toch voelde ik me nerveus.
Ik liep naar de bus maar nee, OV vergeten, kon ik weer terug. Tweede poging, telefoon vergeten, weer terug.
Uiteindelijk was ik in zijn kamer, mijn hart bonkte, maar ergens voelde het ook zo vertrouwd. Ik heb er toch 4 maanden gewoond... Ik heb zo snel als ik kon mijn spullen gepakt. Vier boodschappentassen vol om precies te zijn, natuurlijk kon ik er maar twee meenemen maargoed.

Eenmaal thuis voelde ik me een beetje opgelucht, alsof ik weer een deeltje had afgesloten.
Ik zei tegen mezelf dat ik een mooie tijd met hem gehad heb maar door moet nu. Zo heb ik het gister goed volgehouden en me best oke gevoeld.

Later Appte hij me, nadat we 4 dagen niet geappt hadden.
Hij zei; Hee meisje, hoe gaat het nu? Ik hoop goed. Ik hoop dat je veel steun van je vriendinnen krijgt.
Wat dacht hij? Of het goed gaat, nee natuurlijk gaat het niet goed!
Ik huil hele dagen om hem en hij gaat gewoon door alsof het niks is. Alsof ik fucking niks voor hem was.
Hij zegt me ook steeds; denk je dat ik het wil dat ik niks kan voelen? Nee natuurlijk weet ik dat het rot is om afgevlakte emoties te hebben maar alsnog is het wel zo. Het doet me pijn!
Pijn in mijn hart!

Vanochtend werd ik weer wakker met het gevoel; nou.. hier zit ik weer in mijn eentje.
Ik mis hem weer net als voorheen. Ik mis zijn warmte, zijn liefde, zijn stomme grapjes en zijn begrip en eerlijkheid. Ik voel weer de rillingen over mijn lijf, het angstzweet en de pijn in mijn buik.
Wanneer houd het op? Wanneer wordt het minder?
Ik ben moe van het huilen, kan nog steeds niet eten en het lukt me gewoon niet om dingen op te pakken.

Als je dan denkt dat je alles gehad hebt.. Mijn moeder appte, mijn broertje heeft psychoses, voortkomend uit een vorm van autisme waarschijnlijk. Nog een zorg erbij. Ik kan het nu niet hebben.
Ik ben op.. helemaal op.. gebroken..