Beste lezers,

Ik ben deze blog tegen gekomen zojuist, ik ben benieuwd wat jullie reacties zijn op mijn heftige verhaal.

Ik doe het stakato, anders wordt het zo een lang verhaal:

2 augustus js heeft mijn vriendin me aan de kant gezet, ik ging zo'n 10 jaar met haar. Ik heb nog nooit zo'n ideale vriendin gehad. De problemen ontstonden toen we een zoontje kregen, van nu bijna 2 jaar oud. Toen ben ik al bij een psycholoog gestart op advies van m'n (ex) vriendin. Kort door de bocht heeft de psycholoog 'borderline' / 'narcisme' bij mij gediagnosticeerd. Ik gebruik geen drugs, drink niet, en voor de indruk, ben WO afgestudeerd en werk in een bank. Het komt er op neer dat ik niet goed mijn emoties onder stress kan beheersen, en dat ik dan grensoverschrijdend gedrag vertoon. Ik mijn geval is dat verbaal, ik denk verbaal geweld. M'n vriendin had een zware bevalling en volgens haar was ik er niet voor haar. Later heb ik zorg voor mijn zoontje niet goed opgepakt...ik klaagde alleen dat wij 2 geen relatie en of sex meer hadden. Nu - gezien we uit elkaar zijn - pas ik wel goed op mijn zoontje, en gaan de zorgtaken goed.

Anyway, op den duur werden mijn uitspraken steeds harder en kwetsender...'omdat ik niet kreeg wat ik wilde', terwijl ik niet mijn vaderrol pakte. Ik deed wel boodschappen, kookte wel....maar m'n vriendin ontfermde zich steeds meer over mijn zoontje omdat ze het niet meer leuk bij me vond.

Uiteindelijk zijn mijn uitspraken - never fysiek - reden voor haar geweest dat ze daadwerkelijk bang voor me werd. Het is zover gegaan dat ze hulp heeft gezocht en op 2 aug wachtte ze me beneden op bij mijn appartement om het nieuws te brengen. Voor de zekerheid had ze 2 professionals ingehuurd om haar te beschermen (in burger) in het geval ik echt zou gaan doen wat ik had gezegd. Dat deed ik overigens niet.

Lang verhaal verder...de eerste weken is ze ondergedoken geweest, door handig zoekwerk ben ik met haar in contact gekomen. Inmiddels zie ik mijn zoontje twee keer per week via mijn moeder. Ik weet waar ze woont en ik weet dat ze twee auto's rijdt en die wisselt. Sindsdien heb ik haar heel veel gesproken per telefoon en best een aantal keren live. Ik heb mijn rechten uitgezocht en haar laten weten dat ik momenteel mijn zoon veel te weinig zie, we zitten in week 6 na de break up. Na een maand hadden we afspraken gemaakt voor 8 weken, het is daarbij duidelijk dat ze tijdelijk zijn. Ik heb al geroepen over een mediation traject en ouderschapsplan, en tijd is in mijn nadeel. Als er 5 maanden gepasseerd is, dan kan ik weinig nog veranderen aan de omgang.

De afgelopen weken heb ik haar niet met rust gelaten, ofwel per email, per tel of sms. Ze heeft gezegd dat ze me live kan spreken, als ik eindelijk me eindelijk aan de afspraken houd, dat gaat me per 3 dagen geleden lukken. Ik weet dat ik over 3 a 4 weken moet beginnen over de mediator en uiteindelijk naar rechtbank moet als ze weigert mee te werken. Van het laatste heeft ze gezegd dat ze dat onmenselijk van me zou vinden, wat ik begrijp. Uiteindelijk moet ik alleen wel voor mijn zoontje gaan.

Mijn vraag is, kan onze relatie herstelt worden, zo ja, hoe? Ik kan wat betreft mijn zoontje niet te lang meegaan met de afspraken, sowieso niet na 8 weken (wat feitelijk 12 weken is omdat ze een maand ondergedoken was, ik wist trouwens na dag 2 waar), maar als ik eisend overkom noemt ze me dominant wat 1 van de redenen was om bij me weg te gaan. Het wordt me steeds helderder, maar ik word emotioneel zo klemgezet.

Ben benieuwd!

Grt

Ron