Zoals jullie het ooit zelf hebben meegemaakt, stond ik vandaag op met het idee dat ik mijn verhaal ergens moest neerschrijven. Een anonieme ontvanger is misschien bereid om wat neutraler te reageren. Hoop ik dan maar:)

Twaalf jaar geleden leerde ik een jongen kennen (het is een traditioneel verhaal:)). Er gebeurde iets tussen ons, maar aangezien hij en een vriendin had en niet verliefd was, zat er geen toekomst in. Langs mijn kant speelden er wel gevoelens. Ik was jong, het was mijn eerste liefde en ik voelde me verbonden met hem. We hadden sporadisch contact voor 1,5 jaar, maar toen ik mijn huidige partner leerde kennen, stuurde ik een afscheidsbrief. Ik wilde mezelf namelijk beschermen en volledig voor mijn relatie gaan.

Een aantal jaar later nam ik weer contact op. Ik voelde dat ik klaar was voor een vriendschap. Of althans, er was iets wat me aan hem bleef kleven. Hij mailde meteen terug en we hadden voor drie jaar leuk mailcontact. Hij praatte over zijn relatie (toen nog steeds met die vriendin), ik over de mijne.
Omdat het contact steeds leuker werd, gingen we afspreken. Ik had eerlijk gezegd toen een alarmbel moeten horen rinkelen. Het was misschien net iets te leuk en daarna gingen we dagelijks mailen/chatten. Ik gaf aan mijn vriend aan dat het niet de goede kant op ging (maar die vertrouwde erop dat ik het zelf ging oplossen), en de andere gaf op een gegeven moment toe dat hij meer aan me moest denken. Na maandenlang vechten tegen mijn gevoelens, spraken we af en ging het fout. Ja, ik ben toen vreemdgegaan (en ben er ook niet trots op). Mijn enige excuus was dat ik zo stapelgek op die jongen was.

Dit heb ik twee keer gedaan en toen besloot ik het aan mijn vriend op te biechten. Ik kon het niet meer verdragen en ging het huis uit. Ik was zo verdrietig en verliefd tegelijk. Helaas is het daar volledig mis gegaan. De ander, die had gezegd dat hij van mij was, besloot op het laatste moment te knokken voor zijn relatie. Tot twee keer toe werd ik, ondanks zijn liefdesverklaringen, afgewezen. Ik besloot om terug het gesprek aan te gaan met mijn vriend en te kijken waar we stonden. We hebben toen erg aan onze relatie moeten werken, al was mijn vriend (vreemd genoeg) nooit het vertrouwen in me kwijt geraakt.

Ik heb het toen erg moeilijk gehad met alles wat was gebeurd. Ik hield van mijn vriend, maar de gevoelens voor die andere was ik niet kwijt geraakt. De ander nam na drie maanden weer contact met me op, dat hij het gevoel had dat het nog niet voorbij was en blablabla.. Deze situatie heeft een paar maanden geduurd, en zorgde bij mij voor veel verdriet. Ik had de gehele situatie nog niet verwerkt, de relatie tussen mij en mijn vriend was fragiel, maar op de een of andere manier kon ik het niet tegenhouden. Ik kon toen geen stop zetten, liet me wederom meeslepen en liet hem wederom toe in mijn leven. (mijn vriend was hier van op de hoogte). De ander wilde contact, maar ik werd er ongelukkig van. Ik zag hem graag, maar ik was nog boos/verdrietig zodat het moeilijk was om vrienden te blijven. Bovendien zette ik daardoor weer mijn relatie op het spel.

Toen ik me dat realiseerde, heb ik gezegd afstand te willen nemen. Dat lukte voor een klein jaar. Af en toe een berichtje, dat was alles. Ik knapte op (was van de situatie al in een halve depressie beland) en dacht uiteindelijk in oktober klaar te zijn voor vriendschappelijk contact. Dat ging voor een maand goed. Toen verbrak hij zijn relatie (ik was niet de oorzaak) en ging hij mijn grenzen die ik had aangegeven, overschrijden (ik had gezegd niet meer te willen praten over ons, enzo). Ik had mijn grenzen aangegeven omdat ik nog gevoelens voor hem had en ik niet meer terug wou naar de eerdere situatie. Ik had tenslotte voor mijn vriend gekozen.

Hij begon echter over graag zien, over afspreken, over hoe moeilijk de situatie niet voor hem was. En ja hoor, deze ezel stapte wederom in de val en opende haar hart weer. Tot het moment dat ik hoorde dat hij met een ander op vakantie ging en er iets broeide (ze zijn nu samen). Toen heb ik tegen mezelf gezegd van: oke, nu is het afgelopen, ik wil dit niet meer. Ik was zo ontzettend boos op hem en op mezelf. Omdat ik er wederom over nadacht om dat mooie en echte wat ik met mijn vriend heb, opzij te zetten.

Die beslissing heb ik met mijn verstand genomen, want de gevoelens zijn uiteraard nog steeds niet verdwenen. Maar er is iets gebeurd wat ik nooit van mezelf had verwacht: ik ben die ander gaan haten. Omdat toen ik zei dat ik geen contact meer wou, hij reageerde met ik hou van je, zielsveel, maar ondertussen een leven met zijn huidige vriendin aan het opbouwen was. Bovendien respecteerde hij mijn verzoek voor twee maanden, toen kwam hij doodleuk terug met de vraag hoe mijn vakantie was geweest. Hij had totaal niet in de gaten wat dit alles met me deed (is dit normaal gedrag?). Dus heb ik wederom gevraagd of hij me met rust wou laten, maar hij kon er maar geen antwoord op geven. Gek werd ik er van, maar ik moest de zekerheid hebben dat hij het had begrepen en ik niets meer van hem zou horen. Uiteindelijk schreef ik iets over dat het moois dat tussen ons was, was verdwenen. Dat hij er niet zuinig mee was omgegaan. Dat het alles of niets was en dat het niets was geworden.

Zijn reactie was er eentje waar ik (zoals verwacht) boos om werd: dat het gevoel ook voor hem was verdwenen (waarom val je me dan nog lastig?) , dat hij niet zou kunnen zeggen hij wou dat het alles was geworden, maar dat het anders had kunnen lopen en dat hij inderdaad niet zuinig is omgegaan en nu lessen heeft getrokken uit de situatie en deze concreet kan toepassen (ik vermoed bij zijn nieuw lief). En dat ik een parel ben.

Je zou kunnen zeggen dat hij het netjes heeft verwoord. Maar ik heb de afgelopen jaren geen enkele emotie bijna gezien en ben continu in dezelfde val getrapt. Ik heb hem meermaals gezegd dat ik ongelukkig werd van de situatie en toch liet hij me niet gaan. Waarom doen mensen dit?

En ik ben wederom boos. Op hem. Heb mijn lieve aard (want ik heb altijd netjes trachten te reageren) opzij gezet en gezegd dat ik hem niet meer mag, dat ik geen respect heb voor hem en dat ik wil dat hij me voor altijd met rust laat (heb hem nu ook geblokt). En ik ben boos op mezelf: dat ik dacht dat ik iemand kon veranderen maar het meest van al: dat ik die mooie jongen, waar ik al tien jaar samen mee ben en die niets anders dan goed voor me is geweest, ik te weinig heb gekoesterd. Dus ook ik heb mijn lessen getrokken, op een harde (en misschien ook wel terechte) manier. Maar die wrange nasmaak, die gaat nog lang duren.