Alweer zit ik aan haar te denken. Alweer kan ik de slaap niet vatten. Alweer zit ik te huilen.
Waarom hou ik toch zo van haar? Waarom moet liefde zo gecompliceerd zijn? Als twee mensen van
elkaar houden is dat toch alles wat nodig is om samen te zijn?
Volgens haar niet, ze verweet me ook altijd een hopeloze romanticus te zijn. Je moet je verstand
volgen en niet je hart zei ze altijd. Laatst heb ik met haar gesproken. Ze was verbaasd dat ik
nog steeds op haar wacht. Toen ik haar zei dat ik nog steeds hoop had vond ze dat ik die ook
niet moest opgeven. Dat vind ik weer zo'n vaag antwoord. Ik heb haar opnieuw gevraagd of ze van
mij houd en haar antwoord was ja. Tegelijkertijd beweert ze dat ze nu gelukkig is.
Hoe kan ze zonder mij gelukkig zijn als ze van me houdt?
Ik zal wel weer niet slapen vannacht. De zoveelste slapeloze nacht. Alles lijkt zo onwerkelijk.