Voor de zoveelste keer dacht ik dat ik het nu toch wel voor een groot deel verwerkt of toch minstens achter me gelaten had, en voor de zoveelste keer heb ik het toch weer mis. Vandaag weer enorm zitten huilen om hem, om alles. Ik kwam hem tegen op de msn, maar omdat onze gesprekken daar nogal moeizaam verlopen (te trage computer bij hem, verlate reacties enzo) stelde ik voor om hem te bellen. Vond hij prima. Dus ik gebeld, en het duurde niet lang of ik zat alweer te snotteren. En stom dat ik mezelf vond! Mijn hele ziel blootleggen voor iemand die me na vijf jaar als oud vuil aan de kant heeft gezet, erger nog, ingewisseld voor een ander. Letterlijk. Het stomme is als ik hem weer spreek dat het soms net zo vertrouwd is als vroeger. Hij kan nog net zo lief en begripvol zijn, en vol spijt dat hij me zo'n pijn heeft gedaan en nog steeds doet. Hij heeft zelfs ook alweer zitten huilen aan de telefoon. En ondanks alles komen er weer zoveel 'als' vragen in me op. Wat als ik niet in een andere stad had gestudeerd? Hij heeft zelf vandaag gezegd dat het dan allemaal misschien wel heel anders was gelopen. Wat als ik nou anders had gedaan? Wat als, wat als...zinloos, ik weet het, ik heb er zo lang tegen kunnen vechten maar soms lijkt het alsof al die vechtlust en alle energie ineens op is. En dan voel ik me weer zo verrot...
Het stomme is dat ik nu juist heel druk bezig zou moeten zijn met mijn studie en dat dat nu dus niet lukt. Iemand heeft ooit gezegd dat het een kwestie van kiezen is, kiezen wat je denkt en dus wat je voelt. Soms lukt dat ja, als ik me goed voel, maar juist op de momenten dat ik zou willen dat ik die gedachten uit kan schakelen lukt dat niet...
Hij is gelukkig met haar zegt hij, en ik zit met de shit die hij heeft achtergelaten. We hebben afgesproken om maar zo min mogelijk contact te hebben, dit werkt ook niet. Maar waarom zit hij weer zo in mijn hoofd? Waarom raak ik dat niet kwijt?
Mijn zelfvertrouwen heeft weer zo'n enorme deuk gekregen dat ik betwijfel of ik ooit iemand gelukkig zou kunnen maken, ik heb hem blijkbaar ook niet gelukkig kunnen maken. Waarom dan wel een ander?

Ik weet het, morgen ziet het er allemaal hopelijk weer heel anders uit, maar waarom komen die dingen zo vaak terug als je denkt dat je er klaar mee bent? Of tenminste klaar genoeg om er niet zoveel last van te hebben in het dagelijks leven?

I'm so fucking lonely...