Ik moet dit hier even kwijt...in 2011 liet ik 29 jaar huwelijk staan voor een vrouw die ik per toeval ontmoette en me van mijn sokken blies. Vanaf de eerste minuut sprongen de vonken eraf, langs beide kanten. Na onze 2e ontmoeting zei ze tegen me dat ze verliefd op me was. Ik ben gescheiden voor haar en wat later zijn we gaan samenwonen. Het leeftijdsverschil van 14 jaar (zij is jonger) speelde totaal niet mee, we voelden elkaar aan zoals een puzzel die paste. Op alle gebieden was het hemels, ook de manier van praten met elkaar, het intelligentieniveau...alles zat op 1 lijn! We lachten om de zotste dingen en hielden heel veel van elkaar. Bovendien klikte het ongelooflijk goed tussen haar zoontje (toen 3 jaar oud) en mij. Ik had een nieuw gezinnetje en genoot met volle teugen van mijn beeldschone partner, van mijn stiefzoontje en van de mooie reizen die we samen maakten. Bovendien verraste ik haar regelmatig op een onaangekondigd week-end op hotel ergens in een stad (Amsterdam, Genk, Gent, Maastricht, Delft enz...). We slenterden door de stad, gingen gezellig intiem eten om dan in het hotel te overnachten gevolgd door een gezellig ontbijt de dag nadien. Dit waren momenten dat mijn stiefzoon bij zijn papa was. Het was echt pure quality time voor ons 2. Tijdens de week gingen we soms naar de bioscoop, gewoon om de werkweek te doorbreken. In de zomer zorgde ik voor een picknick in het park toen ze van haar werk kwam zodat ze zich niet om het eten hoefde druk te maken. Ik hielp haar in het huishouden (boodschappen, kuisen, strijken) zodat ze na een drukke werkdag of werkweek een beetje ontlast was van bepaalde dingen. We beleefden onvoorstelbaar mooie paradijselijke momenten met elkaar. Wekelijks gingen we op restaurant, kortom we genoten met volle teugen van elkaar en van het leven. Enige schaduwzijde was het vurige soms explosieve karakter van mijn partner. ALs het eens ruzie was dan was het ook ruzie, ze had een vurig temperament. Ik heb als slechte eigenschap koppigheid dus op zulke momenten was het minder maar het werd allemaal snel bijgelegd en uitgepraat. Er zijn in de 7 jaar dat we bij elkaar waren misschien wel een keer of 6 ruzies geweest maar zoals ik al zei...het was snel allemaal opgelost. In 2017 gingen we samen nog naar Spanje en geloof me het was een droomreis! Ik leerde mijn stiefzoon snorkelen, zwom met mijn geliefde hand in hand, we lachten, genoten van uitstappen, lieten ons verwennen in het hotel, dronken cocktails bij de ondergaande zon aan het strand kortom...een sprookje. Toch had mijn vrouwtje enkele weken voor ons vertrek op reis iemand in vertrouwen genomen om te zeggen dat ze bij me weg wou. Blijkbaar waren er bepaalde dingen (kleinigheden in mijn ogen) bij haar aan het opborrelen en waar we altijd zo goed met elkaar konden praten ging het op dat gebied ineens stroever. Ze zei achteraf dat ze met mij gepraat had maar dat ik er niet genoeg aandacht aan schonk (waren geen zware onoverkomelijke dingen dus was me helemaal niet bewust van het feit dat het bij haar zo zwaar woog). Ze is gestopt met praten en gaf signalen zei ze, signalen die ik niet opving blijkbaar. Ik kreeg lucht van het feit dat ze wegwou via die persoon die ze in vertrouwen had genomen omdat die niet goed wist het wel of niet te vertellen aan mij. Ik besloot om mij van den domme te houden en er niets over te zeggen. We vertrokken dus met z'n 3 op vakantie en zoals gezegd het was een hemels verlof. Bij thuiskomst liep alles zoals het moest (in mijn ogen dan toch). In oktober 2017 gingen we nog naar een huwelijksfeest waar we ons heel goed amuseerden met elkaar en veel gelachen hebben. Ik was zelfs al vergeten dat ze gezegd had in juni dat ze me zou verlaten. Tot plots ze in november (ben dat achteraf te weten gekomen) op een fuif iemand was tegengekomen tot wie ze zich aangetrokken voelde. Ineens bleef ze langer weg tijdens haar wekelijkse spinninglessen (hij fitnesste daar zo bleek) en op 5 januari vertrok ze na een ruzie met haar kledij, de kat en haar zoontje. Ze trok onmiddellijk bij hem in! Bij een man die ze amper 6 à 7 weken kende. Ik gaf haar in die 7 jaar alle vrijheid en vertrouwen, ze ging af toe met collega's of vriendinnen op stap en was me trouw (toen toch). Ik had alle vertrouwen in haar. Ik heb niet gemerkt waar het zo fout voor haar liep dat ze stilletjesaan afstand van mij is beginnen nemen en haar liefde verloor. Moest ik dat gemerkt hebben zou ik die paar kleinigheden hebben bijgestuurd zodat bij haar de irritaties verdwenen zouden zijn.
We zijn nu 10 maanden verder en ik ben een wrak!!
Ik ben 8 kilo afgevallen, ween dagelijks meerdere keren al sinds januari, ben al naar psychologen geweest, naar een psychiater, medicatie genomen...niets helpt.
Ik ben compleet gebroken, kapot, amper in staat om te gaan werken.
Daarvoor was ik een zeer sportieve, optimistische man die blij in het leven stond en nu ben ik amper nog een schaduw van mezelf.
Ik mis haar zo hard, ik kan dat aan geen mens uitleggen, het gemis en de eenzaamheid slopen me.
Ik zou voor haar alles opgeven om haar terug te hebben en liet haar dat al 100 keer merken want we hebben nog contact via whatsapp en af toe bellen we.
Ze vind het heel erg om me zo te zien, ze wil me helpen maar kan niet zegt ze, ze beseft hoeveel ik van haar hou en ze mist vele dingen uit ons leven.
Met hem is het een andere relatie zegt ze, niet te vergelijken met die van ons.
Er vallen veel stiltes tussen hen terwijl zij zo een babbelkous is, dat had ik met jou niet zegt ze dan.
Ze somde onlangs nog dingen op die ze mist en kreeg het moeilijk aan de telefoon.
MIjn hart en mijn verstand liggen in zware discussie schreef ze me, mijn hart wil soms terug maar mijn verstand zegt van niet.
Ze zegt dat het normaal is dat ze mij en andere dingen soms mist na 7 jaar en dat ze me nog graag ziet maar op een andere manier, niet meer om een koppel te vormen.
Ik kan je verzekeren dat er in onze relatie nog totaal geen sprake was van een dagelijkse sleur, integendeel en op alle gebied.
Ik besef wat ik opgaf schreef ze, mijn leven is veel beperkter nu.
Toch was ze in april al verloofd met hem en zijn er trouwplannen.
De vrouw van mijn leven waar ik honderden prachtige momenten mee gedeeld heb, waar we beiden zo van genoten.
Ze is mijn alles, mijn leven en alhoewel ze eigenlijk is vreemd gegaan en bij hem is ingetrokken wil ik niets liever dan haar terug. Ik wil de spons over het recente verleden vegen en opnieuw beginnen met elkaar, desnoods hulp bij een therapeut zoeken maar ik krijg haar niet overtuigd.
Ik mis de match van mijn leven, mijn soulmate, mijn enige echte diepe liefde en ik ga eraan kapot.
IK heb al 10 maanden geen enkele dag meer gelukkig geweest. Dit krijg ik nooit verwerkt!! Ze is alles voor me.
Voor mij had ze 3 langlopende relaties (meerdere jaren). Bij de papa van haar zoontje bleef ze 7 jaar, net zoals bij mij.
De psycholoog zei me dat in haar gedrag een patroon zit (bindingsangst??). Ze maakte wel wat mee in haar jeugd waaronder een vader die vertrok toen ze 6 jaar was en achterbleef met een zieke moeder. Ze heeft dus nooit echt een goed voorbeeld gehad hoe je met iemand oud wordt.
Ik ben mijn leven kwijt, ik ben 57 nu (meesten schatten me 10 jaar jonger) en heb geen toekomstbeeld meer. Ik doe niets anders meer dan foto's bekijken van ons, van onze reizen, filmpjes waarop ik haar zie en haar stem hoor en wenen, alle dagen opnieuw en opnieuw!!
De goedbedoelde raad om terug te gaan sporten gaat aan mij voorbij, ik heb er totaal geen zin meer in.
Ik leef in het verleden en besef dat zij een obsessie voor mij geworden is.