Hallo allemaal,

Heb al een tijdje niets meer geschreven hier, lees wel regelmatig de blogs van anderen, maar nu voel ik zelf ook weer de behoefte om wat te schrijven.
De dag ( 14 maart) dat het nu 1 jaar geleden is dat ik ineens een telefoontje kreeg dat hij niet meer verder wilde komt er gauw weer aan.
Maar eigenlijk begon het verleden jaar op valentijnsdag al, had die dag niks van hem gehoort, hij had niks geregeld, dan voel je eigenlijk al aan dat dit niet goed zit.
Hoe dit jaar is geweest voor mij? Ik denk dat jullie er allemaal ervaring mee hebben; eerst de schok, de ontkenning, dan de hoop dat het wel weer uit te praten valt, dan het verdriet, gemis en de woede.
Ik worstel nog steeds met het gemis, maar ook met de woede doordat hij na dat ene telefoontje wel beloofde er nog over te praten en behoorlijk afscheid te nemen, maar ik nooit meer iets heb gehoort, nooit meer, na 6 jaar, waarin ik veel voor hem en zijn kinderen heb gedaan, heeft hij niet het fatsoen gehad dit behoorlijk af te ronden, zo laf, zo gemeen, ik kan soms niet verder hiermee, blijf erin vastzitten, wat heb ik fout gedaan? en waarom moest het zo?
Ik heb het afgelopen wel 5 x brieven gestuurd, met vrnl. 1 vraag, of hij svp toch eens kon praten en mij kon zeggen waarom, zodat ik ook verder kan.
Nooit een reactie gekregen. Waarom niet, waarom doen sommige exen zo, durven ze niet, willen ze je niet kwetsen, zijn ze onverschillig, kan het ze niks schelen?
Ik kende hem zo goed en weet ook dat hij iemand is die niet praat, altijd gelijk wil hebben, gauw kwaad en beledigd is, nogal een macho, heeft veel relaties gehad en allemaal even destructief en ellendig afgelopen, het lijkt wel of deze man niet zonder ruzies, woede en wraakgevoelens kan leven, en nee, het ligt nooit aan hem hoor.
Valentijnsdag? Hij zal wel weer achter een ander aanzitten met al zijn mooie praatjes en mooie manieren.
Diep in mijn hart weet ik dat het beter is zo, hij was veeleisend, wilde altijd zijn zin, gedroeg zich agressief tegenover anderen, dronk vaak te veel, gebruikte soms drugs.
Tja, maar toch, waarom ben ik zo jaloers en doet het zo'n pijn dat hij nu waarschijnlijk een ander vrouw aan het versieren is, ik mis hem soms zo, die grote sterke man, die ook zijn goeie kanten had.
Als het straks 1 jaar geleden is, zal ik blij zijn, heb het gevoel dat ik dan echt een nw. start kan maken.
Laatst las ik ook dat liefdesverdriet wel 2 jaar kan duren, dus....
Sterkte iedereen en bedankt voor het lezen van wat "ik even wilde delen" Paula