Hey iedereen!

PS: Lange en persoonlijke blog

Net terug van bij een vriendin die ik al lange tijd niet meer gezien heb..
Zoals jullie (voor die dat mijn blogs lezen )weten was er gisteren een verjaardagsfeestje van een vriendin (gezamenlijke met ex).. Dus de kans dat ik m'n ex zag was reëel... Hij had haar blijkbaar laten weten dat hij misschien heeeeeel laat ging komen, had haar zelf ook al op voorhand gevraagd wie er allemaal kwam.. Ze had zo'n stuk of 8 à 10 mensen gevraagd, uiteindelijk kom ik daar toe op het afgesproken uur.. Geen kat te zien! Ik was de eerste.. Naja, dacht ik, de rest komt wel af.. Uiteindelijk zijn er nog twee komen opdagen, de rest had allemaal AFGEBELD.. Het kind (naja kind, ze werd 21 ) zat daar bijna in tranen (BEGRIJPELIJK!) ..

Uiteindelijk toch nog een leuke avond achter de rug, gourmet gedaan, dansspelletjes, gezelschapsspelletjes.. De vriendin bij wie ik vandaag zat, was daar ook.. Zij ging rond 11u door want de iemand van de groep waar ik ben uitgestapt deed ook juist een feestje.. En wat kom ik vandaag te weten van die vriendin, wie zat daar.. Oui oui, monsieur Le Ex.. Naja, heb hem dus niet gezien op het verjaardagsfeestje want hij zat dus blijkbaar op het andere feestje..

Gisteren vroeg die ene vriendin mij (ze heeft net een nieuwe vriend): Zagen jij en je ex elkaar ook zo weinig?? Ik zei: Ja..
Ja, vroeg ze, maar hoe komt het nu dat het zo scheef is gegaan tussen jou en die andere groep??
Naja, ik zat op dat feestje en wou er dan niet teveel over praten, dus hadden vandaag afgesproken.. Ik tot bij haar, gepraat en ineens zei ze: Jij bent zo nog niet over hem, jij praat echt superveel over hem..

HALLO!?!?!?

Ik heb haar al maanden niet gezien, misschien al van SEPTEMBER (!!!) geleden, wanneer het ook de laatste keer was dat ik er met haar over gesproken had (we waren toen 4 maand uit elkaar).. Ook al kan ik goed praten met haar en het is echt een hele goede vriendin, toch vond ik het wat steken dat ze dit opbracht.. NIEMAND (behalve dan ergens in mijn blogs te lezen en ontdekken) weet wat voor een moeilijk jaar ik achter de rug heb.. Niet mijn andere beste vriend, niet de vriendin met wie ik regelmatig uitga, niet mijn ouders, NIEMAND NIET.. Ik ben niet alleen mijn beste vriend en mijn relatie verloren, ik ben ook nog eens extra aan mezelf beginnen werken.. EINDELIJK in 21 (volgende maand 22 ) voel ik me terug GOED! Ze vroeg zich ook af waarom het zolang duurt dat ik me aan hem "vasthou"..

Nou niet om zielig te doen (wee mij, wee mij), ik weet dat iedereen een moeilijk leven heeft hoe je het ook draait of keert, maar dat maakt mij ook iemand met een moeilijk leven..

Mijn zus letterlijk voor m'n ogen zien sterven op 8-jarige leeftijd, zij was 17 en had een hersentumor.. Ze is gestorven aan een hersenbloeding.. Dus tot mijn 8 jaar was een ziekenhuis mijn soort van tweede thuis doordat zij vele malen naar het ziekenhuis moest.. Uiteindelijk is ze dan overleden.. Bij een overlijden hoort een rouwproces, en vaak werd ik hierin, tja.. Aan de kant geschoven zeg maar.. Wat weet een kind nou wat dat betekent, iemand verliezen? Vaak zeiden mijn ouders (ze wisten mss zelf niet beter of hoe het me kwetste) als ik iets fout deed: Naja, je zus zou dat niet gedaan hebben hoor.. Of als ik juist niets deed: Je zus zou dat wel gedaan hebben hoor.. Tot bij mij uiteindelijk rond 9-jarige leeftijd de bom gebarsten was, mijn moeder zei dat ik iets moest doen dat ik niet deed en heb naar haar geroepen: Ja, want zus zou het wel gedaan hebben zeker?? Ik kan niet beschrijven hoe geschokt ze was, ik ook.. Op zo'n vroege leeftijd heb ik besloten niet meer voor mezelf op te komen en alles te slikken wat tegen me werd gezegd.. Ik durfde geen neen zeggen en stemde met alles in, ook al wou ik het niet.. Ik wou geen mensen meer pijn doen..

Op school kwam ook een leerkracht bij me en zei letterlijk: Je moet je ouders nu niet teveel lastig vallen, ze hebben het moeilijk nu.. Ook een vriendinnetje van toen zei: Keelia, we moeten een opdracht van de juf maken hoe onze zomervakantie is geweest (mijn zus is 27/8 gestorven, dus net voor school begon) en we moeten dat voorlezen in de klas. Durf er niets in te zetten over jouw zus, want ik zou het niet aankunnen om jou daar te zien staan en daarover te vertellen, als je er durft over te vertellen wil ik jouw vriendin niet meer zijn..

Hoe je het ook draait of keert, goedkomen kon dit niet.. Alsof ik door de buitenwereld werd gedwongen om te zwijgen.. Mijn ouders die me precies vergeleken met mijn zus waardoor ik begon te denken (heeft tot m'n 17 geduurd) dat mijn ouders mij liever zagen sterven dan m'n zus, door die leerkracht en die toenmalige vriendin werd ik ook tot zwijgen gebracht.. Op mijn twaalfde begonnen met zelfverminking, wat tot mijn 19de heeft geduurd.. Ik probeerde zo goed mogelijk te doen.. Ik heb veel laten vallen van kind zijn, ik probeerde zo volwassen mogelijk te zijn.. Ik durfde uiteindelijk niets meer wat een tiener zou doen.. Rebelleren heb ik nooit gedaan, altijd mooi in de lijn blijven lopen.. Niet dat ik er tevreden mee was hoe de zaken gingen in m'n leven, maar te bang om te veranderen, te bang dat ik met mijn gedrag anderen zou kwetsen.. Ik had een rebels hart, maar mijn verstand hield me tegen.. Alles bij elkaar, tja, fout gaan natuurlijk..

Ik en m'n zus hadden een hele speciale band.. We maakten amper ruzie.. Ik voelde me ook heel goed bij mijn zus.. Na haar dood ben ik immens in mezelf gekeerd.. Zoals hierboven al gezegd: Snijden tot gevolg, een rebels hart maar een conservatief verstand, niemand durven toelaten in mijn leven uit schrik weer iemand te verliezen, angstaanvallen, hyperventilatie-aanvallen.. Jarenlang van mijn 8 tot 20 jaar heb ik het gedragen.. 12 jaar aan een stuk, altijd lachen bij iedereen, mijn littekens op alle manieren proberen te verstoppen.. Doodgaan binnenin.. Ik zei altijd in mezelf over de sterfdag van m'n zus: She wasn't the only one who died that day..

Een vriendje heb ik vroeger dus nooit gehad.. Ik was zo verwijderd van de mensen.. Ik had er enorme problemen mee om iemand een knuffel te geven, iemand in de ogen te kijken.. Alles wat me te dicht bij mensen bracht ontweek ik.. Ik ging nooit shoppen met vriendinnen want had enorme complexen, ik durfde niet meer buitenkomen, liep altijd met gebogen rug, ogen op de grond gericht.. Zo'n monster als mij wil toch niemand zien.. Als er een groepje mensen achter me begonnen te lachen dacht ik altijd dat ze me aan het uitlachen waren, zelfs al kende ik die mensen niet eens, zelfs al waren het twee mensen die achter me op straat liepen..

Uiteindelijk op mijn 18 jaar zo gepest geweest dat ik zelfmoord wou plegen..

Wanneer ik uiteindelijk van school ben verandert om verder te studeren
en bij m'n nicht in de klas kwam, waren in die klas een paar mensen die het leuk vonden om mij en mijn nicht tegen elkaar op te zetten.. Mijn nicht is een hele spontane meid, ik het hele stille type.. Ze vonden het niet kunnen dat mijn nicht met iemand als mij omging.. Ze noemden het zelfs het: Red Evy van Keelia-plan.. Voor de tweede keer op één jaar tijd voelde ik me niets meer.. Waarom zou ik nog leven? Het jaar daarvoor ben ik gepest geweest, nu proberen ze zelfs al m'n nicht tegen me op te zetten..

Alles bij elkaar, wat maakte het nog uit? Ik kon m'n hart niet open zetten, had geen identiteit want had hele tijd aan de noden van andere voldaan, ik was niet goed genoeg.. Als ik mezelf probeerde te zijn werd ik afgestraft.. Ik was lichamelijk en mentaal gewoon kapot.. Mijn zelfmoordgedachten waren niet van het soort: Ik zoek er de aandacht mee op, help mij.. Het waren pure zuivere gedachten: Ik wil dood..

Mijn ex heeft al deze barrières kunnen verbreken, behalve één.. De angst om iemand te verliezen.. Het verhaal wat er gebeurd is kennen jullie natuurlijk al.. Maar de band die ik met hem had, hoe ik me bij hem voelde.. Zo heb ik me niet meer gevoeld sinds mijn zus.. Hij heeft me in mensen hun ogen leren kijken, hij heeft me de wereld leren kennen.. Stapje per stapje.. Ik heb nooit hulp gezocht bij een therapeut, ik heb wel even aan de anti-depressiva gehangen, wat ook deels door mijn slechte studies ging dus kon ik het daar wat de rede voor geven maar de echte reden nooit gezegd behalve tegen m'n ex (en nu met jullie)..

Ik kan niet vertellen hoe graag ik mijn ex heb gezien en nog steeds doe.. Hoe dankbaar ik hem ben voor wat hij me allemaal heeft laten zien, me voor mijn dromen doen gaan.. Voor velen is hij maar een gewone jongen, maar voor mij.. Mijn hele verleden heeft hij geaccepteerd, hij heeft me geholpen..

*En hier komen de tranen*

Maar ik kan ook niet zeggen hoe hard hij mij gekwetst heeft.. Door de mensen uit te nodigen die mij op het randje van zelfmoord hebben gedreven, terwijl hij van toen al wist wat er aan de hand was.. Hoe enorm toe geklapt ik ben.. Hij heeft me nooit de reden gezegd waarom hij heeft gedaan wat hij heeft gedaan.. Hij zei dat hij er iets mee wou bereiken, maar wat wist hij niet.. Hij zweefde letterlijk tussen een groep met wie hij plezier kon maken en een depressieve vriendin die nog amper buitenkwam..

Hoeveel problemen hij kon verhelpen als ik gewoon uit zijn leven zou verdwijnen.. En volgens mij heeft hij gedaan wat hij heeft gedaan om het feit zodat ik ook effectief uit zijn leven zou verdwijnen.. En ik zou een miljoen woorden kunnen gebruiken in alle talen die er bestaan om mijn pijn hiermee te beschrijven, niet één zou close enough zijn om de pijn te kunnen beschrijven.. Het scheurt me vandaag de dag nog altijd letterlijk kapot.. Hoe uitgelachen ik me voelde, hoe vernederd, hoe kwaad (en kwaad was zelf een uberhappy gevoel toen), hoe slecht, hoe depressief.. Zelfs toen kwam het weer boven, al die gevoelens van: Ik ben niet goed genoeg, ik moet snijden, ik spring onder de trein of neem een hele hoop pillen in één keer..

Die vriendin zei vandaag tegen me: Volgens mij wou hij het doen om een reactie van jou te krijgen, om jou te laten zien dat de relatie moest veranderen..

Ik dacht bij mezelf: DAAR ZIJN ANDERE MANIEREN VOOR DAN ZO EEN VERDOMDE KUTSTREEK!!

Trots kan ik wel zeggen dat ik niet gesneden heb en pillen heb ik ook niet gepakt..

Een heel jaar ben ik bezig geweest mijzelf terug te hervormen.. Niet aan de hand van therapie (heb zo'n 3 sessies gehad).. Niet aan de hand van pillen.. Enkel aan de hand van pure wilskracht omdat ik erin geloof dat het menselijke brein tot heel veel in staat is..

Ik zie het bij m'n vader ook, deze zit nou voor de zoveelste keer in een depressie (zit in de familie).. Hij slikt pillen, krijgt van de dokter vitaminespuiten opgespoten tegen de zenuwen.. En daar is hij even mee geholpen, maar wanneer al dat wegvalt, hervalt hij ook weer.. Hij pakt zijn symptomen aan, maar doet niets met de oorzaak van zijn symptomen.. Wat zorgt ervoor dat hij zich zo gaat voelen? Hij doet er gewoon niets mee.. Daar ben ik dit jaar heel intensief mee bezig geweest.. Spijtig genoeg niemand die ervan weet, niemand waarmee ik er over heb gepraat.. Ze zien niet wat ik heb gezien, ze weten niet wat ik heb meegemaakt..

Vrijdag heb ik even mijn ex gezien door de ruit van de kroeg waar hij zit.. En toen ik hem zag voelde ik helemaal niets meer.. Toen ik vroeger zijn naam nog maar hoorde ging er al een schok door heel mijn lichaam.. Nu zag ik hem en ik keek even naar hem voor een paar seconden en ik draaide me weer om en babbelde gewoon rustig verder met de persoon die naast me stond.. Geen bibberstem, geen bibberende handjes, geen Laten-we-hopen-dat-hij-eens-hallo-komt-zeggen-situatie.. Hij heeft me denk ik ook gezien, want ik stond vrij goed in beeld laten we het zo zeggen.. Heb me onlangs een knalrode jas gekocht en mijn haar is ook helemaal anders dan het vroeger was..

Ik vond het een moeilijk gesprek met die vriendin vandaag, want ze wou niet accepteren dat ik al over mijn ex ben.. Hoe ik het ook probeerde uit te leggen hoe de situatie was, ze had haar eigen formulering voor alles..

Ben ik over m'n ex.. Ja.. Maar mis ik hem.. Ja, tuurlijk.. Maar zou het mij iets doen als ik nu zou te horen krijgen dat hij iemand anders heeft? Nee.. Ik zou zelfs blij voor hem zijn dat hij vooruit gaan met zijn leven en terug gelukkig is..

Niemand zal ooit weten wat mijn ex voor mij heeft betekent.. Zelfs mijn ex niet.. Zelfs heel dit verhaal geeft maar 0,1% weer wat mijn ex voor me betekent.. Hij is en blijft in mijn ogen mijn soulmate.. Maar zijn aanwezigheid is als drijfzand voor me.. Hij betekent te veel voor me, dat ik zo bang word hem te verliezen dat ik helemaal blokkeer.. Maar dat zorgt er niet voor dat ik hem minder graag zie.. Hoe kan je nou gevoelens stopzetten? Misschien zijn er mensen die dat kunnen, maar ik kan het niet..

Ik heb hem altijd graag gezien en ergens zal ik dat altijd blijven doen..