Hey Anja,

Het is lang geleden, vind het erg voor je dat je het geloof hebt verloren. Niets mis mee om wat realistischer te worden, maar het kan doorslaan naar verbitterdheid. Ik weet hoe het voelt, de angst om weer door die hel te gaan, een soort bindingsangst?
Om maar een paar clichés te noemen: zonder die pijn en verdriet is er geen vreugde. Alles heeft een schaduwzijde. Maar toch liever die vreugde van een relatie gekend te hebben, samen met het verdriet bij de breuk, dan helemaal geen vreugde?
En is het niet zo, dat iedere einde van iets, tevens het begin is van iets nieuws?
Maar uiteraard pas als je van binnen voelt dat je er klaar voor bent. Anders niet, misschien straks, misschien volgend jaar, misschien nooit. Iedere keer weer teleurgesteld worden, misschien heeft de mens te hoge verwachtingen wat relatie betreft? Ware liefde is op een hand te tellen, zo ook echte vrienden. Je zou denken dat het onbereikbaar is.
Mensen die op zoek gaan naar dat ultieme geluk, zullen waarschijnlijk niet daar vinden waar ze het verwachten, maar ergens anders waar ze het niet verwachten?

Zo blijven we mensen dolen, steeds weer op zoek naar dat ultieme geluk, wat steeds meer een illusie blijkt te zijn naarmate we meer ervaringen hebben. Leven tussen geloof en realisme, verbitterdheid.
Bovendien gaat het leven van ogenschijnlijk gelukkige paartjes ook niet over rozen.

Misschien is de mens juist het gelukkigst als die een wortel wordt voorgehouden, dus om gelukkig te zijn moeten we dus in die wortel blijven geloven?

Nu we toch over geluk hebben, een Chinese gezegde:

"Als je gelukkig wilt zijn voor een uur, doe dan een dutje. Voor een dag, ga vissen. Voor een maand, ga trouwen. Voor een jaar, erf een fortuin. Voor de rest van je leven, help een ander. "

Veel sterkte en wijsheid.

Groetjes,

Mr Bean