Ik wil het ook.... kan me zo voorstellen hoe jij je voelt. Ik wil hem zooo graag terug, maar dat gaat nu eenmaal niet, het is zo pijnlijk al die rotgevoelens en dat rotgevoel in je maag..
Collega's, ha! breek me de bek niet open, wat een klootzakken zitten er tussen pffff
Maar jij zit er nog maar net, en je zult snel genoeg de goede van de slechte kunnen onderscheiden hoor.
Schrijf maar lekker van je af Juffie, ik hoop dat het een beetje oplucht.
Ik schreef dit vandaag al eerder, wij geven onszelf maar weer een schop onder de kont en gaan gewoon verder, ja met verdriet en pijn, maar wij laten ons er niet onder krijgen!!!!!
Hou je taai.
Letje

Het gevoel overmant me soms ook nog..
Het is geen fijn gevoel ergens opnieuw te beginnen, die ontdekkingstocht alleen al op je werk, al die nieuwe impulsen, nieuwe mensen leren kennen, hen proberen aanvoelen en noem maar op...zonder dat fijn iemand te hebben waar je s' avonds kan tegenaan kruipen. Een beetje die veilige haven, zelfs al was die niet goed voor je maar daar gaat het dan op het moment niet om denk ik.
Je voelt je al redelijk alleen en de laatste tijd ging er meer energie dan je wou naar die breuk en dan kan elke situatie een dikke tegenslag of teleurstelling worden.
Over je nieuwe werkomgeving..het laat me denken aan toen ik begon op mijn nieuwe job een zestal jaar geleden. Was toen al een tijdje alleen en had wel het gevoel dat ik een flinke madam was die redelijk sterk in haar schoenen stond. Maar oh god wat heb ik mij slecht gevoeld daar die eerste weken. De dagen druppelden voorbij..Nog nooit in een zo a-sociale bende terechtgekomen. Op mijn vorige werk zaten we bijvoorbeeld allemaal tijdens de lunchpauze gezellig te kwetteren. En daar? Niets...iedereen zat met zijn neus in de krant. Sommige mensen zeiden me zelfs geen goedendag terwijl ht wel duidelijk was dat ik er als nieuweling zat. Er waren er zelfs twee waarvan ik dacht 'hell you!!'. En die twee zijn nu twee van mijn goede vriendinnen. Het heeft een tijdje geduurd en heb me ook echt afgevraagd wat er mis was met deze mensen maar na een tijdje kwam alles op zijn plooi en vond ik mijn plek.
Wees gewoon fijn jezelf...bekijk het een beetje. Kan me voorstellen dat het je een akelig gevoel geeft.
Ik weet toen ik een jaar later die twee (nu) vriendinnen aansprak over hun houding tov mij, ze compleet uit de lucht vielen! Ze hadden het echt niet door.
Ook nu als er iemand de krant durft te lezen tijdens de lunch maak ik er een geniepig grapje over. (Ze mogen dat natuurlijk ).
Je moet je plaatsje nog een beetje vrinden maar na een beetje tijd voel je je een stuk beter, daar ben ik zeker van!
x