Hoi lieve Keelia,

je hebt weer een heel mooi blog geschreven, een toekomstig schrijver waardig, & vanuit de mist der ex-benevelden (tenslotte had ik vannacht iets te vieren ) ga ik mijn best gaan hihi doen om er een waardige reactie onder te plakken.
De Chai thee begint in ieder geval te werken

Voor mij geldt grotendeels hetzelfde. Ook ik ben (bijna) 6 maanden verder, maar zij iedere dag wel ergens door mijn hoofd.

De manier hoe jij vervolgens beschrijft wat je voelt doet bij mij kippenvel ontstaan...

Zal naast de rake woorden toch ook iets met het gebruikte metrum te maken hebben, ben ik als musicus/songwriter vrees ik gevoelig voor

Maar vervolgens schrijf je iets wat mijn bewondering opwekt, los van je gevoel voor taal en het kunnen verwoorden van je gedachten.
Misschien een klein detail in jouw ogen, maar je spreekt over je ex in de gedaante van een fantoom, een pijn uit het verleden. Je draagt de pijn nog wel met je mee, maar je hebt ermee leren leven. Wauw!!!

'Houden van' en 'missen' is daarmee uiteraard niet weg, maar toch, je spreekt indirect over een soort van acceptatie. De acceptatie dat hij tot je geschiedenis behoort. Jouw leven gaat door, je voelt de wonden wel zitten & kunt de bijbehorende gevoelens oproepen maar daar stopt het. Nu is het elke dag dat hij er is, doch wonden genezen, vormen dan hooguit in een enkel geval littekens op je ziel die na verloop van tijd ook vervagen...
& of hij in je toekomst een nieuwe rol zal spelen blijkt vanzelf, dat is iets voor later en staat los van nunu.

Zelf ben ik nog flink bezig met het leren leven met mijn ldvd, al is het bij mij denk ik deels de letterlijke ldvd opgelopen door het verlies van mijn ex (Was niet mijn keus zoals je weet & ik mis nog een stukje afsluiting) en deels een worsteling met mezelf en m'n verlangens die door de relatie leek te zijn gestopt maar overduidelijk in al zijn verlammende heftigheid weer is teruggekeerd Om het laatste te relativeren, mijn werk geeft wel heel veel voldoening Maar het is niet genoeg.

Hoe dan ook, dit is de hoop die ik uitspreek voor ons beiden; dat dagen weken worden, weken maanden, maanden jaren & dat we op een zekere dag terugkijken op onze littekens en met vrede in ons hart zeggen: 'Die souvenirs heb ik overgehouden aan een mooie, liefdevolle en leerzame periode uit mijn leven, het heeft zo moeten gaan

Want wij zullen doorgaan,
mijn reisgezellen en ik

hand in hand,
schouder aan schouder,
op de rug of op de nek,
in hoofd en hart

Mijn geesten en ik,
tot de reis is volbracht