Het is pure rouw. Ik weet niet of ik jou nou mis of niet, en toch voelt t verdrietig. Afgelopen winter verloor ik mijn vader, en ergens voelt dit precies het zelfde. Als ik spullen tegenkom, die van jou waren hou ik ze vast of verstop ze. Als ik ze vasthou voelt het of iets verloren is, en dat is het ook. Ik weet nog dat we papa's huis moesten leeghalen, al die spullen door mijn handen, dat gevoel is identiek aan nu. De man die ik liefheb, die sinds een week mijn lief niet meer is voelt net zo ver weg. Ik heb de man die ik liefheb eigenlijk al in geen maanden meer gezien, als een lang ziekteproces waarin ik je langzaam aan kwijt geraakt ben.. Maar je nu pas echt kan missen. Het komt in kleine, behapbare deeltjes mijn geest binnen. Fysiek merk ik wel dat ik rouw, de griep en verkoudheid slaat me om de oren en ik geloof dat ik me nu pas besef wat een hel het afgelopen half jaar is geweest. Zowel m'n pap als m'n grote liefde, als t fijnste huisje op aarde kwijt. Ik voel geen wanhoop, het is geen panisch verdriet, het is in gelatenheid accepteren dat de dingen nu zo zijn zoals ze zijn. Hier en nu wil ik jou niet meer terug. Je hebt me te diep gekwetst, met je kilheid, je afstand, en de ander.. Met het feit dat je me hebt doen ervaren hoe makkelijk ik in te wisselen ben en hoe waardeloos je me vind. Ik weet, dat ik een paar jaar terug volledig ingestort zou zijn, en ergens ben ik dankbaar te ervaren dat ik sterker geworden ben. Maar toch, ook oog in oog met de zwaktes die nog in mijn ziel rondwaren, en dat ik me besef, wat zou ik graag even de rust vinden..want wat is er veel verloren gegaan de afgelopen maanden. Ik kan niet boos zijn op je, dat hoeft ook niet. Je hebt een warme plek in mijn hart en ik kan niet anders, dan jou het beste gunnen, ook als dat is zonder mij. Ik kan niet anders dan knikken, en beseffen, dat ik wellicht ook wel beter af ben zonder jou, zonder het afkraken, zonder het vechten om mezelf te kunnen zijn. Ik pas niet in jouw wereld. Maar lief heb ik je, onvoorwaardelijk, en op afstand. Het moeilijkst is dan wel, toe te geven dat ik iets mis. De goede dingen.. En het sprookje dat ik dacht mijn ware, de man van mijn kinderen, de liefde, gevonden te hebben. Niks is minder waar.. Of wellicht is dat ook maar een illusie.. Want jouw hart ben ik kwijt.. Maar mezelf krijg ik terug, en dat laatste, is denk ik wel het meest waardevolle bezit wat je als mens ooit zal hebben. En met die gedachte slaap ik, steeds vaker, zonder tranen in. Welterusten.