Ook ik wil even mijn verhaal kwijt en zoek een beetje steun...

Een jaar of 5 geleden heb ik hem ontmoet. Ik was na een 12 jaar lange relatie waar ik in bedrogen ben, ongeveer een half jaar single toen ik hem ontmoette. Een feestbeest maar vooral een hele lieve jongen. We werden stapelverliefd op elkaar, werden samen wat rustiger qua uitgaan en maakten vele mooie reizen samen. We hadden plannen om te gaan samenwonen en kinderen te krijgen. Het ging hem waarschijnlijk iets te snel en ging veel drinken en af en toe drugs gebruiken. Ik wou dit niet meer maar heb hem wel veel laten gaan. Hij heeft zelf veel meegemaakt vroeger met zijn ouders. In het weekend was er altijd alcohol en veel ruzie. Dan moet je toch anders willen zou je zeggen...
Af en aan zijn we 5 jaar bij elkaar geweest en een maand geleden besloten dat we toch echt gingen samen wonen en voor kinderen zouden gaan.
Ondertussen is hij wel rustiger geworden maar gaat nog steeds vaak weg en heeft geen controle over zijn alcohol inname. Soort van alles of niks. Ik heb hem zo vaak duidelijk gemaakt dat ik dat niet zoek in een relatie en steeds beloofde hij beterschap maar het lukt hem niet. Ook wil hij geen hulp zoeken.
Omdat we het verder zo ontzettend leuk hebben samen en werkelijk nooit ruzie hebben behalve over alcohol heb ik hem de keus gegeven, alcohol of ik.
Ik ging er vanuit dat hij voor mij zou gaan maar helaas... Hij kon me niks beloven zei hij.

Ik dacht dat de grond onder me weg zakte, lig al dagen op de bank, verwaarloos mezelf en kan werkelijk niks meer. Ik ben kapot. Ik zie er tegenop om naar bed te gaan, en als ik dan een paar uurtjes slaap doe ik mn ogen open en stromen de tranen alweer over mn wangen. Het leed dat liefdesverdriet heet. Daar zit je dan, alleen, 33 jaar met een kinderwens. Wat een ellende...