Via Facebook raakte in contact met hem..

Na aanleiding van een oproepje waarin ik om kledinghangers vroeg, kwam hij in juli 2010 kort langs om wat hangers te bezorgen. Het bleek dat we beiden net onze geliefde waren kwijtgeraakt. Dat was de eerste keer dat we elkaar zagen en ik had ook verwacht dat het de enige keer zou blijven.

Maar in augustus vroeg hij me mee naar llinkpop, omdat hij dankzij mijn facebooktip kaartjes had gewonnen. Ik ging met hem mee, maar was bang dat hij het als een date zag.

Toen ik merkte dat de afspraak wel erg date-achtige trekjes ging vertonen raakte ik een beetje in paniek. Ik was bang dat hij iets verwachtte of wilde proberen wat ik helemaal niet wilde. Maar toen hij vertelde dat hij net als ik totaal niet zat te wachten op een nieuw liefde, was ik opgelucht.

Ik vond hem niet aantrekkelijk, moest er niet aan denken om iets met hem te doen.

Maar al gauw merkte ik dat ik hem toch wel moest glimlachen als ik aan hem dacht, en me verheugde op contact met hem. Hij was ook heel direct en open, dat maakte hem interessant.

Na een week met elkaar om te gaan zoende we voor het eerst. Meteen daarna zei hij dat hij verliefd op me was en dat hij zelfs van plan was om weer in Hoorn te komen wonen en dat ik daar 1 van de redenen voor was, misschien zelfs wel de hoofdreden!

Dat benauwde me en ik voelde me schuldig, voelde me er niet goed bij en vertelde dat hem de volgende dag. Ik wilde niets met hem, vond het alleen fijn om met hem om te gaan en de aandacht vond ik leuk. Het was fijn om bevestiging te krijgen en afgeleid te worden van mijn ex. Hij reageerde heel relaxed en zei dat hij evengoed nog wel met me af wilde spreken, met of zonder geflikflooi. De manier waarop hij reageerde maakte hem eigenlijk alleen nog maar interessanter. Ik vond het goed om weer met hem af te spreken, en zag hem weer 2 weken daarna, toen ik ziek was vanwege een heftig lowlandsfestival. Hij sliep een paar dagen bij me zonder dat we iets deden, maar toen merkte ik dat ik zijn aanrakingen toch wel heel fijn vond gingen we toch een stap verder.

We waren het er beiden over eens, dat wat we hadden vrijblijvend was. We zouden wel zien.

De situatie beviel mij prima, wel de lusten niet de lasten. Ik voelde me heel sterk. Ik zat niet te wachten op een nieuwe relatie, voelde niets voor hem, had gewoon plezier met hem en zo zou het ook blijven. Maar na een paar weken merkte ik, dat het toch wel zou voelen als vreemdgaan als ik iets met een ander zou doen en hij bleek dat gevoel ook te hebben. Ik merkte ook, dat hij wel heel goed bij me paste en dat ik het fijn vond om niet alleen het "bed" met hem te delen. Hij toonde betrokkenheid bij mijn bedrijfsplannen, begon er zelfs over dat hij zichzelf al zag werken in mijn zaak. Daarmee gaf hij me ook het gevoel dat hij prima in mijn toekomstplaatje paste. We besloten dat wat we hadden toch wel serieus was en maakte dat openbaar. In het begin voelde het nog twijfelachtig en ik vond het raar om over hem te spreken als mijn vriend. Totdat ik dacht go with the flow! Na een ellendige relatie van 5,5 jaar, had ik nu eindelijk iemand gevonden die gek op me was, verantwoordelijkheidsgevoel leek te hebben, me goed behandelde en met wie ik samen kon genieten van alledaagse dingen.

Vooral toen ik twijfelde of ik mijn huidige huis in Hoorn aan zou nemen en mijn veilige nest, hartje stad, zou verlaten, heb ik mijn lot in zijn handen gelegd. Ik hoefde me geen zorgen te maken over de verhuizing, hij zou zorgen dat het helemaal goed kwam.

Jaren was ik tegen samenwonen, maar ik merkte dat de omgang met hem zo goed ging, dat ik het stiekem toch wel zag zitten om met hem in 1 huis te leven. Met die fantasie in mijn hoofd besloot ik voor het huis te gaan. Hij was ook anti-samenwonen, maar gaf aan wel tijdelijk bij me in te willen trekken maar dat hij ook bang was dat het dan mis zou gaan tussen ons, dus dat hij dan zou vertrekken voordat dat kwaad zou geschieden. Hij leek onze relatie te koesteren.

Met de verhuizing hielp hij enorm goed, alles ging ondanks de stress toch soepel. Toen we zonder ruzie de verhuizing door waren gekomen zei hij, als we dit kunnen zonder ruzie, dat betekent dat we samen 80 kunnen worden!

Maar na de verhuizing veranderde hij, hij werd chagrijnig, geïrriteerd en nam minder contact op. Als hij me weer zag na een paar dagen niet gezien te hebben gaf hij niet echt blijk van vrolijkheid. Toen ik hem daarmee confronteerde zei hij dat het door het harde werken tijdens de verhuizing kwam. ik vond het vreemd, want we waren al 2 weken klaar met verhuizen. Hij zei ook dat we misschien niet bij elkaar paste omdat ik zo ondernemend was en hij niet. Ik schrok en vroeg of hij aan ons twijfelde, hij mompelde "nee" en ik vroeg niet verder.

Vanaf dat moment werd ik onzeker en begon ik te twijfelen aan de relatie, op momenten dat hij er niet was. Naast dat hij me onzeker maakte, werd het saai tussen ons, we deden geen leuke dingen meer samen en hij bezorgde vaak een onaangename sfeer. Vooral van de onzekerheid baalde ik en ik herinnerde me dat ik me eigenlijk veel sterker voelde toen ik nog als single met hem omging. Het contact en de spanning tussen ons wat we in het begin hadden was verdwenen. Soms was hij hier ook te lang, terwijl we niet echt veel quality-time hadden, maar dan zat hij ondertussen wel mijn productiviteit voor mijn bedrijf in de weg.Ik vroeg me af wat ik aan hem had als het enige plezier wat we nog hadden in bed plaats vond. Ik sprak mijn twijfel niet uit, omdat ik dacht dat mijn negatieve gedachten voortkwamen uit mijn eindejaarsdepressie, maar ook omdat ik dacht dat het een fase was. Hij beloofde zelf ook dat alles beter zou worden, als hij naar naar mijn woonplaats zou verhuizen, maar hij ondernam geen actie.

Eind december liet de oude versie zich even zien. Hij was ziek en smste ineens dat hij me enorm miste en dat hij er alles aan zou doen om zo snel mogelijk naar me toe te komen. Toen hij aankwam was hij vrolijk en vertelde hij dat hij zin had om me uit eten te nemen in Amsterdam. Het leek alsof hij mijn twijfel had aangevoeld.

We hadden een superleuke dag in Amsterdam en mijn geloof in onze relatie herstelde daarmee snel. Maar al snel kwam de passieve en chagrijnige versie weer boven water.

Ik begon me steeds meer af te vragen of ik nog wel iets voor hem betekende, maar ik klampte me vast aan de woorden die hij in het begin tegen me had gezegd. Hij vergeleek me vaak met exen, wat ik vreemd vond, maar het was altijd ten positieve van mij. Hij zei dat we zo compatibel waren, dat hij mijn lijf zo fantastisch vond, dat de intimiteit met mij het beste ooit was, dat hij zo fijn verstrengeld kon slapen met mij wat hij met anderen nooit kon, dat hij nog nooit zo’n knappe vriendin had gehad, dat ik hem het plezier in eten weer terug had gebracht (hij was door mij geïnspireerd om veganist te worden, nog voordat we serieus met elkaar kregen), dat hij zo fijn met mij kon winkelen terwijl dat met anderen een ramp was, dat hij enorm verliefd op me was en dat hij hoopte dat het nog heel lang zo zou blijven, dat we makkelijk samen 80 konden worden, en bovendien dat hij door mij EINDELIJK gevonden had wat hij wilde en dat hij wilde dat ik nog minstens 40 jaar bij hem bleef.

En hoe meer hij mij voedde met zijn gedrag en woorden en gewoon zijn aanwezigheid, hoe meer ik me aan hem hechte.

Een week voor de breuk dacht ik nog dat het helemaal goed tussen ons zat.

Ik was bij hem geweest en we hadden een leuke tijd gehad zonder verveling, (al kreeg ik wel iets te vaak een middelvinger van hem opgestoken.) We waren 2 dagen achter elkaar uit eten geweest en we waren gewoon heel knus met elkaar omgegaan. Toen hij me uitzwaaide op het perron dacht ik nog "wat een leuk stel zijn we toch". De volgende dag kwam hij naar mij toe terwijl ik een druk weekend had. Overdag was de sfeer niet prettig, als ik bezig was achter de pc en hij zich verveelde. De communicatie ging niet soepel, maar toen we samen gingen slapen waren we weer knus en lief. De volgende dag vertrok hij ’s avonds. Het laatste wat ik van hem gesmst kreeg was dat hij de bus gemist had en naar huis moest lopen.

De volgende dag smste ik hem, postte ik op zijn Facebook en probeerde ik hem te bellen. Maar hij reageerde niet. Woensdagochtend en –middag belde ik, weer geen reactie. De zorgen werden steeds erger, misschien was er wel wat gebeurd toen hij maandagavond naar huis liep? Totdat ik later in de middag een sms kreeg. “Ik leef nog, ik hem mijn phone vaak niet bij de hand.” Ik vond het raar dat hij me niet gewoon even belde, als hij mijn 20 gemiste oproepen had gezien en stuurde hem terug dat ik zijn reactie wel erg oppervlakkig vond en dat ik wel wat meer communicatie gewend was in een relatie. Hij reageerde daar niet op.

De volgende dag hoorde ik weer niks van hem, maar ’s nachts om 1 uur krijg ik een sms: “Hoe minder we communiceren, hoe meer en vaker ik aan je denk”

Ik werd kwaad, en stuurde een boos smsje terug dat ik juist steeds kwaaier werd hoe minder we communiceerde, dat ik me als een scharrel behandeld voelde en dat hij niet met smoesjes moest komen. Geen reactie.. tot de volgende middag. Een chagrijnige sms terug met een tekst die ik niet begreep: "Wat een taal, wat een toon! Als je een smoes nodig hebt, hier heb je er 1!"

Ik stuurde hem overstuur een mail met hoe ik afgelopen week had ervaren, dat ik het idee had dat hij niet bang was om me kwijt te raken en sloot af met de vraag wanneer hij zijn spullen kwam halen.

In mijn fantasie zag ik hem meteen op de trein springen om naar me toe te komen en zijn liefde voor mij te bewijzen..

In plaats daarvan kreeg ik een korte mail terug: (..) Ik voel geen verliefdheid meer voor je, dus vandaar dat ik niet tegen de strekking van je mail in ga. Volgende week kom ik mijn spullen halen…..

Kortom, eerst voelde hij wat voor mij en ik niets voor hem, vanaf het moment dat het serieus werd verdween zijn gevoel voor mij en groeide mijn gevoel voor hem.

Toen we scharrelde behandelde hij mij als een geliefde, toen we geliefdes waren behandelde hij mij als een scharrel, met name zodra hij de deur uit was.

We zijn een half jaar met elkaar omgegaan, waarvan 2 maanden vrijblijvend en 4 maanden een (schijn)relatie, terwijl na 1 maand zijn gevoelend waren verdwenen. 3 maanden lang heeft ie ons voor de gek gehouden, de helft van de tijd!

Blijkbaar ging het hem alleen om de spanning, en toen hij zijn prooi eenmaal binnen had gehaald was ik niet meer interessant. Hij was niet verliefd op mij, maar op het gevoel wat ik hem gaf. Hij werd weer "man" door mij.

Ik negeerde de alarmbellen, hij negeerde de afwezigheid van zijn liefde. Beiden wilden we blijkbaar te graag echte liefde was, waardoor we geen van beiden twijfels en (gebrek aan) gevoelens uit hebben gepraat.

Ik heb nu mogen proeven van een goede relatie, ook al was het nep.

Eindelijk heb ik even kunnen delen wat ik wilde delen, wat ik in mijn vorige relatie niet kon.

Eigenlijk hele simpele dingen: intimiteit, samen slapen en samen wakker worden, samen ontbijten, lunchen en dineren, samen winkelen, samen leuke dingen doen, samen successen en teleurstellingen delen, en dat allemaal zonder ruzies, onenigheid en botsingen.

We hadden een goeie band, ik deed hem geen pijn, hij mij wel met zijn botheid, maar dat kwam uiteindelijk puur door zijn gebrek aan liefde

Waarom hechte ik wel aan hem en hij niet aan mij? Waarom heb ik bij hem niet de gevoelens los kunnen maken die hij wel bij mij los heeft weten te maken?

Ik had niet verwacht mijn hart snel open te kunnen stellen voor een ander, zo snel na mijn vorige relatie met een man waar ik verslaafd aan was.

Ik dacht echt dat het “meant to be” was en vind het onbegrijpelijk dat het zo gegaan is.