Beste allemaal,

Ik moet mijn verhaal nu echt even kwijt en ik hoop dan ook op vele tips en reacties.

Het begon ongeveer anderhalf jaar geleden, ik kreeg een nieuwe collega en toen ik haar voor het eerst zag was het echt van 'boem'. Ik dacht dat het liefde op het eerste gezicht was, een gevoel dat ik nog nooit eerder gehad heb. Ondertussen was ik net vader geworden en een paar maanden geleden getrouwd. Ik was niet gelukkig meer in ons huwelijk. Eigenlijk al een jaar lang. Mijn vrouw kampte met ernstige depressies en was erg aggressief jegens mij. Ik begon mij open te stellen voor de aandacht van andere vrouwen en zie daar, daar was mijn kersverse collega. Al na een aantal weken gezellig gekletst te hebben op het werk vroeg ze om mijn nummer, zakelijke reden. Natuurlijk... Sindsdien hadden wij iedere avond contact en het leek erop alsof wij meer overeenkomsten hadden dan dat we dachten. Ik was altijd blij als mijn vrouw weer naar bed ging want dan kon ik uren lang appen met haar en soms tot wel 5 uur in de nacht... Die tijd die ik dan met haar beleefde was zo intens en fijn, we spraken niet over liefde maar we hadden diepgaande gesprekken gepaard met heel veel humor. Dat hield een maand of 2 aan tot ik op een dag een feestje thuis organiseerde voor wat collegas en vrienden, ik had haar ook uitgenodigd. Mijn vrouw was ook aanwezig. Al direct merkte ik dat mijn vrouw het contact tussen mij en mijn collega als een bedreiging begon te zien. Ik hoorde de volgende dag van haar dat ze het vond alsof mijn collega bij me op schoot wilde kruipen.

Het liep verder uit de hand... We gingen nu ook onder werktijd appen en meestal waren we rond 3 a 4 uur klaar met werken. We bleven dan op het werk tot 6 uur alleen maar praten en lachen met elkaar. Ondertussen gingen de roddels natuurlijk op het werk over ons maar er was eigenlijk nog niets aan de hand. Dag in dag uit zaten we met elkaar te praten en we verzonnen smoezen op het werk om elkaar te zien. Ik werd op een gegeven moment echt intens verliefd op haar. Zij had in mijn ogen alles wat ik in een vrouw zocht; ze was zo lief voor me, praatte elke keer met me als het thuis even weer niet ging, ze was zo mooi, ze had hele goede humor en ze was vrijgezel.

We bleven in die tijd maar om elkaar heen dartelen, iedere keer wilde ik haar mijn gevoelens vertellen met een appje maar iedere keer durfde ik niet. Tot ik in maart vorig jaar de stoute schoenen aantrok en haar mijn liefde verklaard heb. Ik kreeg een antwoord van: je zet me nu wel voor het blok en ik zou het je vrouw en je kindje niet aan kunnen doen. Ik was verscheurd van verdriet. Ik dacht echt dat het wederzijds was. Ondertussen was de afstand tussen mij en mijn vrouw heel groot geworden, zo groot zelfs dat ik alle nachten op de bank sliep. Ik ging door een hele moeilijke week. We hielden wel contact en op het moment dat we elkaar weer tegen kwamen op het werk was het weer als vanouds... Er leek niets aan de hand of gebeurt. Ik heb mij toen bij de situatie neergelegd en ben haar als mijn beste maatje gaan zien want zo zag zij mij ook, tenminste...

Op een bepaalde nacht kwam ik thuis van een gezellig avondje stappen met vrienden. Ik was behoorlijk beschonken en heb mijn kleding uitgetrokken en ben op de bank gaan slapen. Echter werd mijn vrouw wakker en die zag haar kans om mijn telefoon even te controleren op berichtjes, het ding stond dan ook daadwerkelijk roodgloeiens van de appjes die ik van mijn collega kreeg. Ik was in dromenland en mijn vrouw heeft toen alles gelezen, ook dat ik haar de liefde verklaarde. De volgende dag merkte ik niets aan haar. Pas in de avond begon ze erover. Ze was woest en voelde zich door me in de steek gelaten. Ik voelde mij ook ontzettend schuldig en we hebben het toen min of meer uitgepraat. Weken later ging het beter tussen mij en mijn vrouw, ik had het gevoel dat door mijn emotionele vreemdgaan onze band sterker was geworden. Maar diep van binnen was ik nog altijd verliefd op mijn collega. We appten nog wel iedere dag al hield ik wat meer afstand. Tot aan mei toen ze me vertelde dat ze ging verhuizen en vroeg of ik haar kon helpen met klussen. Ik was in eerste instantie wat terughoudend, ik had mijn gevoel voor haar namelijk weggestopt en wilde het niet meer aanwakkeren. Na een paar dagen heb ik me toch over laten halen en ben ik bij haar gaan klussen samen met nog een paar andere collegas en haar vrienden en familie. Het contact met haar moeder was zeer goed, een hele lieve vrouw en ik voelde me er thuis, iets wat ik vroeger nooit heb gehad eigenlijk. We klusten en we klusten maar. Ik was iedere avond of tussendoor onder werktijd bij haar aan de slag. Mijn liefde voor haar kwam weer bovendrijven en was erger dan ooit. We leken wel een stel pubers zoals we met elkaar omgingen. Gewoon het geplaag etc. Iedere avond na afloop van het klussen hadden we diepgaande gesprekken. Op een geveven moment was haar huis af en kregen we zomervakantie, dat wat voor docenten 7 weken vrij betekend. Op de laatste schooldag zijn we samen boodschappen gaan doen voor collega's die afscheid namen. Heel gezellig. Op een gegeven moment was ze ineens weg. Ik was ten einde raad en ben maar naar huis gereden, ik was bang haar lang niet te zien. Plots kreeg ik onderweg naar huis een berichtje of ik nog even langs wilde komen bij haar. Ik was zeer blij verrast en ben direct omgekeerd. Het was gezellig toen en toen we afscheid namen zei ze tegen mij dat ze niet wist wat ze moest doen in de vakantie omdat ze me zo zou gaan missen. Dat was het moment eaarop ik dacht dat zij meer voelde voor mij dan ik in eerste instantie dacht. Ik ging met een euforisch gevoel naar huis met alleen maar haar in mijn hoofd. Ik verzon de dagen daarna alleen maar smoezen om bij haar langs te kunnen gaan, ik was zo verliefd... Tot 19 juli, toen was er een collega jarig waar ik heen zou gaan, zij woonde bij hem in de buurt. Voor mij de uitgelezen kans om eerst even bij haar langs te gaan voordat ik naar de verjaardag zou gaan. We spraken af samen te eten en ik heb toen heerlijk voor haar gekookt. Toen werd het 8 uur en moest ik gaan, ze stelde voor even mee te fietsen. Eenmaal aangekomen hebben we nog heel lang gepraat. Tot op het moment dat ik mijn andere collega buiten aantrof en hij ook vroeg of zij mee kwam naar de verjaardag. Het antwoord daarop was ja en ik was blij verrast. De avond was gezellig en de biertjes en wijn gingen er bij ons in als nooit tevoren. Aan het eind van de avond zijn we samen naar huis gefietst tot op een bepaald punt waarop ik verder moest en zij thuis was. Ik voelde dat ik mijn kans moest grijpen en toen hebben we gezoend, ik vertelde ook meteen tegen haar wat ik al die tijd voor dr heb gevoeld. Het was zo ontzettend fijn! Ik fietste naar huis en vielde me een verliefde puber zo erg. De volgende dag spraken we weer af, ik wist mij toen helaas geen houding te geven en ben eigenlijk vrij snel weer naar huis gegaan. Waarop ik in de avond een appje kreeg met: maar je kan wel heel heerlijk zoenen... Ik was in de zevende hemel, de volgende dag ben ik meteen naar haar toe gegaan en we hebben toen innig gezoend. De weken verstreken en we waren onwijs gelukkig met elkaar. In augustus ging ze 2 weken op vakantie naar Frankrijk. Wat hebben we elkaar toen gemist... Ik heb haar daarna opgehaald van schiphol en wat was ik blij haar weer te zien. Inmiddels ging het thuis helemaal niet goed en zijn ik en mijn vrouw uit elkaar gegaan. Ze ging bij haar ouders wonen en ik bleef alleen achter in een veel te groot huis dat we samen gebouwd hebben. De maanden gingen verder en ik en mijn collega hadden de tijd van ons leven, echter moest alles nog in het geniep want niemand mocht het nog weten.

In november begonnen er bij mij een paar vraagtekens te ontstaan. Ik hield en hou onwijs veel van haar en heb haar dat na een zeer intense vrijpartij verteld. Haar antwoord daarop verbaasde me... Ik kan niet zeggen dat ik van je hou want ik hou niet van mezelf... Ik was in shock. Wat was er in hemelsnaam aan de hand met haar. Ze vertelde mij dat ze ADD heeft. Ik ben er boeken en artikelen over gaan lezen hoe daar mee om te gaan en dat hielp mij haar begrijpen. Tot op zekere hoogte dan... Ik heb het gevoel dat ik mezelf aan de kant ben gaan zetten voor haar want mijn liefde voor haar zat enorm diep. Ik deed alles voor dr, koken, boodschappen, klussen, taxi spelen, helpen met het nakijkwerk, echt alles. Ik mocht ook niet zomaar een keer even blijven slapen als dat kon (als mijn ex nachtdienst had). Ik vond dat vreemd maar ze vertelde mij dat als ze niet goed kon slapen de volgende dag migraine zou hebben. En ik weet, dat had ze heel vaak. Ik had er begrip voor en paste me aan. Ergens eind november ben ik toch een keer blijven slapen en dat ging heel goed. Later ergens rond sinterklaasavond waren we eigenlijk onlosmakelijk van elkaar. We waren de hele dag samen en sliepen altijd samen. Als ik eraan terug denk krijg ik grote heimwee... We konden het zo goed met elkaar vinden en hebben nooit een woordenwisseling gehad.

Het grote nieuws bleef niet uit en al snel lekte er op de werkvloer uit dat wij een relatie hadden. Het werd gelukkig goed opgevat en er ontstonden geen problemen. Alles leek goed en ik zag een enorm mooie toekomst met haar. We hadden het zo fijn, we gingen 2x per week uit eten en deden alleenmaar leuke dingen samen. Wat mis ik die tijd.

Tot op 23 januari, ik nam haar mee uit eten en het was weer zoals gewoonlijk erg leuk en gezellig. We aten heerlijk en vooral bij mij gingen de biertjes er ook wel in. We kwamen thuis, schinken nog een liquor 43 in en zaten lekker op de bank. Ik pakte haar vast en op de een of andere manier volde het vreemd. Ze deed afstandelijk. Uiteindelijk zei ze: raak me niet aan want ik heb overal pijn! Ik was verbouwereerd. We kregen ruzie en uiteindelijk is ze naar bed gegaan. Ik bleef alleen beneden en rookte nog wat sigaretten. Uiteindelijk besloot ik naar boven te gaan en naast haar te liggen. Dat is iets wat ik beter niet had kunnen doen. Ze flipte en dreigde iemand te bellen. Ik zei ik ga al, nog voor ik mijn shirt weer aan had had ze haar zus aan de lijn met de vraag of ze haar wilde komen halen. Ik was totaal verrast door haar reactie, ik heb dit nooit aan zien komen...

Ik ben toen naar huis gereden want ze wilde dat ik ging, heb er nu nog spijt van dat ik met een slok op achter het stuur gezeten heb. Eenmaal thuis aangekomen heb ik haar nog geprobeerd te bellen en appen. Totaal geen reactie, het enige wat ik zag was dat ze het wel allemaal las. De volgende ochtend werd ik wakker. Totaal verbouwereerd, ik dacht ik moet dit rechtzetten en ben meteeen naar haar toe gereden in de ochtend. Helaas was ze er niet, ik alpte dr en kreeg een onbevredigend antwoord: ik kom vanavond mijn sleutels halen! Mijn wereld stortte compleet in. Uitendelijk kwam zij om 8 uur savonds haar sleutels halen samen met haar zus. Ze stapte de auto uit en kwam bij mij naar binnen. Ondertussen zag ik haar zus als een soort politieagent bij mij voor de deur surveilleren. Ik zei haal haar maar naar binnen want deze poppenkast moet ik niet hebben voor de deur. Het gesprek verliep goed, er vloeiden tranen om en om en ik had weer een ingang. Dacht ik... Tot haar zus zei; kom het is genoeg en we gaan naar huis. Ze vertrokken, ik voelde me machteloos en was boos. Zou er iemand op haar ingepraat hebben?

De volgende dag wilde ik mn spullen halen, laptop lag er nog vandaar. Het gesprek aangaan was moeilijk maar ik zag haar verdriet en ik hield het ook niet droog. Ik ben toen weggegaan op zondag. De volgende dag op het werk stortte ik in. Ik ben toen naar huis gegaan en zit sinds de dag van toen nog steeds ziek thuis. Echter die dag om 4 uur kreeg ik een appje. Kom je vanavond bij me eten gezellig met zn tweetjes. Ik wist niet meer wat ik moest doen of denken, ben maar heengegaan met geen enkele verwachting. We kregen lol en ze raakte me aan. Ik wist niet wat ik ervan moest denken en ben zonder ook maar iets te proberen naar huis gegaan. Ik appte dr... Ik vroeg haar wat haar bedoelingen nu zijn. Ze antwoorde; je moet eerst beter worden en afrekenen met je situatie, ik kan je niks beloven... Ik was ten einde raad. Heb dagen aaneen zitten huilen en toch zag ik haar iedere dag. In diezelfde week, op een donderdag appte ze of ik wat met haar wilde drinken op het strand. Uiteraard ben ik meegegaan maar ik voelde mij niet op mijn gemak. Ik heb haar verteld dat het misschien beter is om afstand van elkaar te nemen, hoe moeilijk het ook is. Ze barstte in tranen uit en het afscheid deed enorm veel pijn. Ik heb haar midden in de nacht nog een berichtje gestuurd met mijn spijt voor deze keuze en dat ze voorgoed een heel speciaal plekje in mijn hart heet. 2 dagen verder, ik ging kapot van het gemis en heb haar toch geappt. Ze miste mij ook zei ze. De volgende dag ben ik meteen naar haar toe gegaan om een bakkie te doen. Het was moeilijk... Ik had moeite met het beheersen van mezelf en haar niet in de armen te vliegen. Ik ging weg... Sindsdien kwam moeders ook om de hoek kijken. Ze maakte zich zorgen om me en ze miste me. Vroeg of ik dinsdag even langs kwam maar waarschuwde dat mijn collega er ook zou zijn. Ik ben toch heengegaan. Het was erg confronterend! Ik ging weer en liep langs mijn collega naar de deur. Ze pakte mijn hand en kneep innig... Nu wist ik het echt niet meer.

De dagen erop hebben we elkaar bijna iedere dag gezien ondanks dat ik thuis zit. Het werd gezelliger en vorige week zaterdag vertelde ze mij dat ze nu pas beseft hoeveel ze van mij houdt... Ik was erg ontroerd door haar uitspraak. Ik hoopte zo dat ze dit ooit tegen me zou zeggen. Ik had savonds een feest bij de buren dus moest snel weer gaan. We appten flink die dag en de dagen erna. Totdat een collega met valentijnsdag langs wilde komen samen met mijn geliefde collega. Waarschijnlijk om een poging te doen tot verzoening. In de ochtend appte ze me dat ze niet kon omdat ze ziek was. Ik baalde enorm en zag het ook als mijn laatste strohalm. Ik bood haar aan medicatie te komen brengen en boodschappen voor haar te doen. Dat heb ik gedaan en we hebben toen een fantastische avond gehad met valentijn. Op een gegeven moment was het tijd om te gaan en ze vertelde me dat ze me wilde zoenen maar dat dat misschien een verkeerd signaal is naar mij... Ik zei haar dat ik dat geen probleem vond en we hebben een half uur bij de deur staan zoenen. Ik ging naar huis met een heel goed gevoel ondanks dat ze nog tegen me zei dat in het verleden behaalde resultaten geen garanties bieden voor de toekomst.

Nu inmiddels een paar dagen verder en haar weer iedere dag gezien te hebben begin ik weer te twijfelen. Ze houdt nu een soort van afstand en ik vroeg haar gisteren of ik haar mocht bellen. Ze had daar even geen zin in zei ze...

Ik weet het niet meer...

Groet J.