Beste mensen,

Zelf kwam ik deze site 7 jaar geleden (zomer 2005) op het spoor. Natuurlijk ..ik was destijds net 19 en mijn eerste grote liefde had net onze relatie beeindigd. Enerzijds heb ik echt ontzettend veel aan deze site gehad, anderzijds loerde het gevaar dat ik de situaties van 'lotgenoten' ging projecteren op mijn eigen situatie. Dat ik weer hoop ging onttrekken uit verhalen van anderen, dat ik dit ...of dat moest doen... zodat het misschien weer goed zou komen.

Alle verhalen die ik hier nu weer lees zijn zo herkenbaar. Maar contact blijven zoeken, pushen ..etc en je ex overladen met smsjes, mailtjes, cadeautjes, etc... Uiteraard zonder reactie.

Nu moet ik zeggen dat het bij mij (nog steeds helaas) nooit goed is gekomen, althans goed in de zin dat we weer een relatie hebben gekregen. Uiteraard heb ik in de tussentijd weer de nodige relaties gehad (nu net weer een dag vrijgezel, was er ook weer kapot van vandaag ook 'ziek' gemeld.). Mijn ex heeft momenteel ook een relatie. Ik moet daarbij ook zeggen dat zij mij niet iets ''geflikt' heeft.

Ik spreek haar nu af en toe op Facebook en het voelt gewoon heel fijn weer af en toe contact met haar te hebben. Ik ben niet zo naief dat ik denk dat het wat wordt, maar het voelt gewoon goed ..in die zin dat ik merk echt veel van haar gehouden te hebben (en nog steeds om haar geef). Ik gun haar echt het allerbeste, dat voelt goed.

Wat ik maar wil aangeven, alles komt in veel gevallen echt goed ...de tijd heelt alle wonden. Nu was het bij mij de situatie minder gecompliceerd dan bij velen hier, maar ik ben er echt een half jaar 'out' geweest en het heeft ruim 5 jaar geduurd eer ik het echt verwerkt had.... Maar dat is natuurlijk per persoon verschillend.

Iedereen hier wens ik heel veel sterkte, en laten we elkaar blijven steunen. Want ik ben er echt van overtuigd ..liefdesverdriet is de meest onderschatte 'ziekte' die er bestaat.....

Sterkte allen!

Mark