Na lang wikken, wegen en wispelturigheid van m'n ex-vriendin heb ik haar voor het blok gezet.
Ik heb haar alle onduidelijkheden die ik had gevraagd, en heb er antwoord op gekregen.
De problemen voor haar waren niet alleen het feit dat ze zich niet welkom zou voelen bij mij thuis. Het was meer dan dat.
Naar haar idee waren we gewoon te verschillend. Ze zei dat ze een man zoekt die voor haar kan zorgen. Voor haar was ik dat niet om meerdere redenen. Ik zit nog op school, en deed voor de rest niks met m'n leven. Ik heb geen rijbewijs, m'n eigen zaken gaan slecht etc.
Zij heeft daarentegen een baan, is klaar met school, heeft rijbewijs, auto etc.
Voor haar waren onder andere ook de frustraties dat ik simpelweg te LUI was om uberhaupt m'n best te doen en moeite te doen om alles op de rit te krijgen. Ze zei dat het nu gewoon beter is zo, omdat we nu allebei happy zijn (ik niet, maar dat weet zij niet blijkbaar).
Ik heb uiteindelijk dan ook de vraag gesteld of ze denkt dat het ooit nooit goed gaat komen tussen ons, waarop ze antwoordde; geen idee, voorlopig niet. ik zou t niet zien zitten.
Duidelijk toch? Gewoon verder gaan dus!
Ik heb uiteindelijk tegen haar gezegd dat voorlopig misschien maar het beste is als we even geen contact meer hebben met elkaar, maar als ze een keer wilt bellen of me echt wilt spreken dat ik dat dan vanzelf wel hoor. Ik heb gezegd dat ik verder ga met m'n leven zij ook, en dat we wel zullen zien wat de toekomst gaat brengen.

Aan de ene kant is het voor mij op dit moment gewoon afgesloten, maar aan de andere kant blijf ik toch achter met een ontzettend rot en leeg gevoel. Zij was immers een vrouw waar ik echt ontzettend van hield en heel veel mee gedaan en gedeeld heb.

Maar ik denk dat nu gewoon het beste is om haar te vergeten, hoe moeilijk dit ook is...