Hi ladybug81,

Ik denk dat ik wel een beetje in de zelfde situatie als jou zit.
Ik heb ook net als jij geen vrienden, maar dat ligt niet alleen aan mij. Maar binnen de relatie vond ik het fijn om samen te zijn. Mijn ex was mijn grote liefde en mijn beste vriendin. En nu is er ineens niks meer.
Zit ook vaak bij mijn ouders, maar kan er niet echt met iemand over praten. Dat is echt klote!!
Daarbij laat de hulpverlening het ook heel erg afweten,in totaal wacht ik al bijna 8 weken.
Bij mijn ex was het ook zo dat ze vriendinnen wilde blijven, maar als ze dan belde voelt het toch anders, ik voelde afstand. En door die gesprekken miste ik haar des te meer. Had toen bewust een maandje niks laten horen,maar daarna wel gecontact via smsjes en een kaart. Nu laat ze zaterdag ijskoud weten geen contact meer te willen omdat ik een maand niks laat horen.
Ik mis mijn ex ook heel erg, maar dat is net als jou denk ik omdat ik gewoon eenzaam ben en weinig mensen om mij heen heb.
Misschien zou het je helpen om er met een maatschappelijk werker over te praten.
Heel veel sterkte en liefs
Tsja en toen was alle hoop weg.
Ik ben nu net 3 maanden verder, maar sinds dat smsje weer in een diep gat gevallen.
Met die fases verschilt het bij iedereen, ze kunnen ook door elkaar lopen. Je kunt je een tijdje goed voelen, maar ook zo weer een terugval krijgen. Bij mij is het vechten, vechten en nog eens vechten.... Soms gaat het wat beter, maar val ook zo weer terug.
Ik vind het goed van je dat je alle contact verbroken hebt, dat maakt het verwerken misschien wat makkelijker. Want steeds als je hem ziet of spreekt doet het pijn. Moet je nagaan als hij straks een ander zou krijgen, dat wil en kun je toch niet aanzien????

Hey minous,

Ja, eerst is 't wel even heel heftig als het nog maar net uit is. Alles valt dan ineens in duigen zeg maar.
Je moet je hele toekomstbeeld weer veranderen. Fijn dat je er toch iets positiefs uit kunt halen en nu best wel wat 'strijdlustig' bent. Ik weet dat ik dat gevoel in het begin ook heel erg had. Ik voelde me ook ineens toch ook wel heel zelfstandig enzo. En ik zou ook van alles veranderen. Helaas zakte dat gevoel bij mij ook weer weg. Maar dat is misschien ook weer zo'n fase. Waarschijnlijk zul jij ook nog wel weer terugvallen, maar dat hoort er gewoon bij. Vallen, weer opkrabbelen en verdergaan etc.
Alleen blijf ik maar vallen. Daarom ben ik wel 'blij' met je reactie. Stoer dat je naar de huisarts gegaan bent hoor. Ik denk er ook al een tijdje over om naar de huisarts te gaan, omdat ik soms wel érg depressief ben. Maar dan denk ik weer dat het ook wel wat meevalt met me. Maar eigenlijk zou 't voor mij toch ook geen kwaad kunnen om eens met een maatschappelijk werker ofzo te praten, want ik heb ook wel probleempjes met onzekerheid/verlegenheid.
Dus ik moest volgende week toch ook maar 's de stoute schoentjes aantrekken. Dank je wel voor je reactie; dat geeft net even dat duwtje om toch ook 's met iemand te gaan praten.

Sterkte met het hele verwerkingsproces enzo! Ladybug.

Hallo,

Ik heb ook een jaar geleden een relatie van 6 jaar stopgezet. Ik was ook wel met hem getrouwd. Dus dat maakt het wel wat ingewikkelder. Maar ik denk dat het gevoel hetzelfde is. Ook ik ha dmijn leven met hem verder gepland en we hadden veel toekomstplannen...totdat ik het niet meer zag zitten en schrik kreeg om te eindigen zoals mijn ouders ( die niet zo een goede relatie hebben)
Ik zou je graag willen tips geven...maar ik kan dat in mijn situatie niet echt. Omdat het met mij ook niet goed gaat, ben ik hier beland.
Nog wel een verschil is, is dat ik nu in een nieuwe relatie zit. Maar ik mis mijn ex enorm. Alles wat ik doe op een dag doet me aan hem denken...dus ik denk niet dat het gevoel komt van gemis van een relatie of affectie...want moest ik dit willen...heb ik dat. Maar ik merk de laatste tijd dat ik daar geen behoefte aan heb. Ik heb nood aan rust...het bekende...gewoon me goed voelen. De nieuwe situatie vraagt zoveel van me en ik kan het allemaal niet meer opbrengen. Alles wat ik doe, doet me terugdenken aan mijn leven met mijn ex. Dat was allemaal zo veel gemakkelijker.
Daarbij komt dat ik met een enorm schuldgevoel zit en mijn levenslust (waarschijnlijk hierdoor) kwijt ben. Ik was vroeger een vrolijke en kon bergen verzetten. Nu wil ik alleen nog maar in de zetel voor tv liggen.
Ik vind het ook erg voor mijn nieuwe vriend. want ook hij heeft veel opgegeven om met me samen te zijn. Maar dat maakt het dan ook weer nog moeilijker. Diep vanbinnen weet ik dat ik beter even afstand zou moeten nemen. Maar ik hou echt wel van hem. Dus ik wil hem ook niet kwijt.
Het is allemaal zo moeilijK...soms wou ik even teruggaan en mijn beslissing nog eens goed overwegen.... Waarschijnlijk kom ik dan in hetzelfde straatje terecht. Och...ik weet het allemaal niet meer. Ik zit er echt een beetje onderdoor. Ik kan elk moment van de dag beginnen wenen...maar daar help ik mezelf ook niet mee hè.
Ik heb geen contact meer met mijn ex. Hij heeft hier achter gevraagd en dat respecteer ik. Ik wil het voor hem al niet moeilijker maken dan het is.
Gisteren heb ik de scheidingspapieren gepost en ben ik in elkaar gezakt. Ik wil zo graag even weg van deze wereld...of even de wereld stoppen met draaien...maar ja...dat gaat niet! Ik woon samen met mijn nieuwe vriend en die is aan het bouwen (ik dus ook) en daarbij komt dat hij een kindje heeft en zijn ouders wonen langs ons...wat kan het leven toch moeilijk zijn. Kon ik er maar even aan ontsnappen.

Misschien had ik je dit niet moeten schrijven...want ja...dit zal je niet echt verder helpen...of toch wel...blijf niet bij de pakken zitten, want het gevoel gaat niet zomaar voorbij!

Veel succes!

Hallo,

Wat je aangeeft is volledig correct...en dat is nu net het moeilijke. Je weet wel hoe je het beter had aangepakt...maar dat is dus niet zo gegaan.
Ik heb mijn vorige relatie netjes afgesloten. Ik kende mijn huidige vriend toen wel al, maar daar was nog geen sprake van. Ik heb er 8 maanden over gedaan om deze beslissing te nemen...dus het was niet een verliefdheid die me op een ander spoor heeft gezet... En zoals je zei: als ik realistisch ben dan weet ik dat het sowieso ooit zou eindigen, was het nu niet... dan binnen 5 jaar of eerder. Maar ik denk nog heel veel aan hem. Eens de relatie gedaan was, heb ik hem ook niet meer gezien, ik heb afstand genomen omda tik wist dat het voor hem zo gemakkelijker zou zijn. Niet voor mij...echt een goed afscheid was het niet...Misschien dat het daarom zo moeilijk gaat.
Op het einde van onze relatie begin je oog te hebben voor anderen, waardoor je twijfels nog eens versterkt worden.
Mijn nieuwe vriend en ik, hebben een moeilijke situatie. Ik zie hem heel graag en de gedachte van hem achter te laten doet me heel veel pijn. Dus dat lijkt me niet echt een optie. Doordat ik plots in een bouw verzeild ben geraakt en ook financieel lijkt het me ook onmogelijk om terug even alleen te zijn. Maar in mijn binnenste weet ik dat dat eigenlijk het beste zou zijn...maar dus niet zo makkelijk.
Mijn nieuwe vriend heeft ook een kindje, wat het nog allemaal moeilijk maakt. Ik wil zelf al heel graag kindjes... maar dat kan nu niet meer. Gisteren kregen we te horen dat een vriendin een dochtertje heeft gekregen en toen ik dat hoorde storte ik ineen. Hij kan dat moeilijk begrijpen en zegt: zet je daarover...je kan er toch niks aan doen...Dat maakt het natuurlijk nog zwaarder. Ik ben ook bij hem in zijn dorp gaan wonen...waar ik niemand ken en geen vrienden heb...dat maakt het nog zwaarder...dus een moeilijke situatie.
Lang verhaal en heel complex...waar ik dieper en dieper in verzeild geraak...en ik kan er niet uit! Ik roep om help maar ik krijg geen antwoord...dat gevoel heb ik!
Waarschijnlijk heel veel informatie voor jou... sorry daarvoor

Wat je schrijft herken ik wel, ook ik was nooit goed in het aangaan van sociale kontacten, had te maken met de onzekerheid over mezelf. Tijdens mijn relatie, heb ik me ook teveel op mijn ex-vriend gericht en nu ik weer alleen ben word je daar weer ontzettend mee gekonfronteerd. Wel heb ik nu 2 hele goede vriendinnen maar om mijn netwerk uit te bouwen vind ik erg moeilijk.
Mijn ex heeft me als een baksteen laten vallen.
Schrijf me maar als je wilt misschien kunnen we elkaar een beetje helpen. Sterkte

Dit klinkt ZO herkenbaar.
Ik heb zelf aardig wat vriendinnen (echhte goeie ook, want ze zijn er nog steeds voor me na 2 en een half jaar dat ik in Frankrijk zat en minder van me liet horen). Ook mijn familie is heel lief voor me. Maar het is niet hetzelfde. We zijn toch meer dan 3 jaar samen geweest en hebben een 'samen' pgebouwd. Die grapjes die alleen wij begrepen zijn er net meer. Je gewoontes (ook al waren ze irritant) en de actie - reactie op elkaar is anders. Je kan zo gewend raken aan een situatie. Ook al was die niet goed. Wat bewust weet ik dat wel. Als ik mezelf over hem/ons hoor praten gisteren denk ik: je hebt ZOOOO de juiste keuze gemaakt. Maar ja, als je dan weer een mail van hem krijgt met dat hij ZO graag weer contact wil en daar een glimmertje hoop inligd dat je dat 'gewone' weer terug kan krijgen... en je ligt dan toch 's avonds alleen in je bed... Moeilijk. Want terug ga ik niet. Hij wilde altijd alles naar zijn zin, was heel erg moeilijk... om met de metafoor van 'the emotional bank account' te spreken: ik zette geld op zijn rekening, hij haalde er bij mij alleen maar vanaf. En toch zijn er die momenten dat ik me ZO alleen voel, omdat niemand me begrijpt zoals hij, en dat ik bang ben dat ik nooit meer iemand vind waarmee ik dingen gezamelijk heb en die klik. En dan denk ik: dan maar een slechte relatie... Dom dom dom; Maar zo voelt het wel... De komende week heb ik gelukkig veel afspraken met vriendinnen (waarvan 2 single en net 30 net als ik). hopelijk pept me dat op en brengt me op het juiste pad. Al met al zal het goed zijn als ik 04/01 begin met werken; Ik heb nu veeeeeels teveel tijd om na te denken...

Hmmm, dit is meer een relaas over mezelf geworden dan een reactie... Maar ik hoop dat je je beter voelt wetende dat er anderen zijn die hetzelfde voelen. We gaan er wel uit komen. Echt. We weten alleen nog even niet hoe (zonder hem)