De laatste tijd word ik overspoeld met slecht nieuws. Mn moeder die geopereerd moest worden aan een gezwel dat op het randje van kanker stond, twee collega's van mij met kanker, de ene 52 de andere 36. Een collega van mij haar schoonmoeder terminaal, 59 jaar. Was aan het aftellen voor haar pensioen. Een vriend van me zn vader staat op de lijst voor euthanasie.

En dan lig ik hier. Alleen. Niemand speciaal om mijn verhaal eens te kunnen tegen doen. Niemand die me eens vasthoudt. Het is koud aan de andere kant van mijn bed. Niemand die eens zegt: ik hou van je. Overdag loop ik in volle energie rond, ik krijg complimenten op het werk. Familieleden zeggen dat ik er stralend uitzie. En zo voel ik me ook, 99 percent van de tijd. Maar soms heb je die één percent, dat zwakke moment, dat mindere moment. Één percent waar je beslissingen in maakt die je soms beter niet hadden gemaakt. Dingen doen doe je beter niet hadden gedaan.

Ik zou hem willen sturen, in dit zwakke moment. Ik wil dat die nog eens vraagt hoe het met me gaat. Zodat ik kan liegen en zeggen dat het super gaat en dat alles rozengeur en maneschijn is.
Ik zou hem willen sturen, maar sms´en die ik naar een vriendin hadden gestuurd over hem houden me tegen. Hoe ik haar een paar dagen geleden nog hadden gestuurd in een sterk moment dat ik geen behoefte heb aan contact met iemand die zo 180 graden draait in zijn gedrag. Dus stuur ik niets en blijft de stilte tussen ons verdergaan. De stilte overal, behalve in mijn hoofd.