Ook ik kom uit een relatie met hoge toppen & diepe dalen. We waren 3 jaar samen & zijn nu alweer bijna 3 maanden uit elkaar.

Het is inderdaad heel hard om ineens je liefje & tegelijkertijd je beste vriend kwijt te raken, degene waarmee je alles deed & deelde...

Wij hebben ook nog enkele weken een soort van relatie gehad, een poging tot vriendschap, maar zoals in jouw geval was ik na die paar weken sterk genoeg om het contact volledig te verbreken. Was in mijn geval ook wel anders, want hij had me belogen & bedrogen, dus ik had redenen genoeg om hem de rug toe te keren.

Hij aanvaardde die beslissing niet dadelijk, bleef me smsen & opzoeken, maar hoe meer hij dat deed hoe verder hij me wegduwde. Ik heb elke poging tot contact genegeerd tot hij het opgaf.

Nu is mijn leventje alweer meer dan een maand rustig. & het is goed zo. Het was een moeilijke relatie met een bijzonder moeilijk einde, maar uiteindelijk heb ik er vrede mee. Ik besef nu dat dit helemaal niet was wat ik wil...

Heel veel sterkte!

Die vuile .... Ik zal nu dus even het hele verhaal vermelden (ik ben ook nog ze stom geweest om te vertellen dat ik op deze site iets geschreven heb, dus hij kent deze site nu ook en heeft er ook op geschreven.)
Hij was getrouwd, is hij trouwens nog steeds, na anderhalf jaar, tja, dan snap je het eigenlijk al he, maar liefde maakt blind.
Hij is na een paar gesprekken met mij het huis uitgegaan en bij een vriend gaan wonen. Ik heb hem toen vervolgens praktisch bij mij laten wonen omdat hij nergens terecht kon (kamertje van 20 vierkante meter).
Uiteindelijk heeft hij het zijn vrouw verteld, nadat we daar eerst nog een keer over de vloer zijn geweest, omdat zij niet geloofde dat het platonisch was als we bij elkaar sliepen.
Vervolgens hebben ze maandenlang bijna dagelijks telefonisch contact gehad met elkaar met elke keer weer een andere kutsmoes. En hij maar zeggen tegen me: ik ben toch altijd bij jou, dat betekent toch wat! Je moet het maar accepteren, want zo is de situatie nou eenmaal!"
Toen heeft hij het uitgemaakt, eigenlijk omdat ik de situatie niet kon accepteren tussen hem en zijn (nog steeds) vrouw. Ik was stikjaloers, maakte van elk bezoekje aan haar een drama en werd met de dag ongelukkiger.
Toen was het dus uit en telkens als ik er afstand van nam, belde hij weer en zocht hij weer contact, waarschijnlijk omdat hij het niet kon hebben dat het beter met me ging en me weer terug wilde halen in het slijk. En nu, na 2 maanden zo met elkaar omgegaan te zijn is hij daar dit weekend twee nachten blijven slapen (voor de kinderen, jaja) en heeft hij me gisteravond gemeld waar zij naast stond dat het basta is tussen ons en dat ik hem bang maak met mijn gebel.
Wat een vuile kutstreek!!!!!!!!!
Ik ben zo naief geweest! Ik geloofde elk berichtje dat hij stuurde, elk woord dat hij zei, en nu flikt hij me dit. De vernedering ten top, ook nog zodat zij het kon horen en stiekem me te woord staan in de gang, omdat zij onze gesprekken niet mag horen. Hij geeft haar alle respect die ik anderhalf jaar niet gekregen heb. Telefoontjes met haar deed hij altijd waar ik bij was, hij nam altijd zijn rugtas mee, liet die nooit bij mij staan, hij zei nooit tegen haar dat het over was waar ik bij was (kon hij wsl ook niet, want dan moest hij later weer haar kont kussen om het goed te maken). En al die dingen doet hij nu bij mij wel!!!!!!!!!!!!!!!!
En dan zegt hij nog dat zij hem waarscijnlijk nog wel terug wil omdat ze hem zo lief vind!! Tja, dat klopt wel, tegen haar was hij altijd poeslief, ook aan de telefoon als ik meeluisterde. Zo lief dat ik het altijd vreemd vond, maar nu niet meer. Ik snap het nu allemaal.
Hij heeft zijn jongere verzetje gehad en gaat nu weer het gezinsleven in.
Bedankt voor alles!!!

Jullie zijn inderdaad allebei onvoorstelbaar.. Praat het uit samen of niet maar doe maar niet hier iig