vanmorgen vroeg stond er een heel kil voice-mailtje ontvangen "bel me voor afspraak over de sleutels".
Heb teruggebelt en gezegd dat ik het even druk had met mijn werk maar misschien vrijdag of ergens volgende week, als ik verstandig ben moet ik het gewoon opsturen, klaar.
Maar wil hem nog 1 keer even zien, na alle sms-jes en briefjes waar hij niet op reageert weet ik nu met mijn verstand dat hij er klaar mee is en eigenlijk zie ik ook wel in nu hoe gemeen, hard en grof deze man is omdat op zo'n manier te doen, keihard. Maar mijn gevoel mist hem en ik voel me wanhopig, ben nog zo verliefd en de rotgevoelens vliegen door me heen. Ik was op mijn werk en ben ziek naar huis gegaan, wil niet dat het daar helemaal mis gaat.
Wat moet ik nou, ik moet verder, maar dit is cold-turkey afkicken, mijn hele lijf trilt van ellende, dat een ander om je gaf, je zo kapot kan maken wil er bij mij niet in.
Ergens las ik dat dit de 1ste fase is, verdriet, intens verdriet en hoop dat het goed komt, maar die hoop is na die voicemail vanmorgen verdwenen, nu moet ik door naar de 2de fase, die van woede, want oh ja, ik schaam me er niet voor, maar begin hem te haten.
Heb zijn sleutel van mijn sleutelbos gehaald en zijn tel.nr. uit mijn mobieltje verwijdert (na het eerst op een papiertje geschreven en in een la gegooid te hebben)
Hij is zwaar gestresst omdat hij brand en overstroming in zijn huis heeft gehad, nu tijdelijk in een andere woning zit, ik heb hem in die tijdelijke woning geholpen, maar volgens hem was het niet goed genoeg, toen heeft hij in zijn woede gezegd dat hij me niet meer hoefde te zien en het over was.
Zo maar ineens, dus ik ben zwaar geshokt en mijn gevoel kan het nog niet geloven, nog niet en vooral 's nachts als ik wakker wordt en de werkelijkheid weer tot me doordringt wordt ik gek van wanhoop, ga dan mijn bed maar uit en achter de computer.
Nu ben ik weer aan het malen en denk "over 2 mnd. schrijf ik hem een briefje" is dit herkenbaar, dat je maar (valse?) hoop blijft koesteren. En waarom heb je zulke heftige wraakgevoelens, het was in bepaalde opzichten een foute man, heeft heel veel vrouwen pijn gedaan, dronk regelmatig veel en stapte dan ook nog achter het stuur en kwam regelmatig met de politie in aanraking vanwege losse handjes maar is gedraagt zich vol zelfvertrouwen waardoor vrouwen (ook ik) altijd op hem af zullen komen.
Waarom ben ik er ooit op in gegaan, waarom?
Wanneer zal het met mij wat beter gaan, want hij zit nog steeds 24/24 in mijn hoofd, alles draaide altijd om hem en de dingen waar ik voor ik hem kende leuk vond hebben alle glans verloren. Weet iemand raad of heeft ervaring met hoelang die fase van hoop duurt?
Alvasr bedankt voor jullie reacties. Liefs xx