Hallo lotgenoten,

Mijn relatie met mijn vriendin is nu sinds 2 maanden uit. We hebben een super relatie gehad van 4,5 jaar!
Vlak voor sinterklaas heb ik het initiatief genomen om onze relatie te beeindigen. Al ruim voor de zomervakantie waren de voortekenen van het einde van onze relatie al te merken. Echter durfden we het onderwerp niet aan te halen, omdat we elkaar geen pijn wilde doen, denk ik. Nadat ik deze moeilijke stap had gezegd, vertelde ze mij dat ze het ook niet zo goed vond gaan tussen ons. Op een zekere hoogte had ze er begrip voor, ondanks haar grote verdriet! Ze zei: als we voor elkaar bestemd zijn, komen we daar terzijndertijd wel achter. Ik vond dat moeilijk om te horen maar toch dacht ik er 'goed' aan te hebben gedaan op dat moment...
Door drukte van mijn kant op school en verhuizing naar dezelfde studentenstad als dat van haar in september vorig jaar (ze ging voor het eerst op zichzelf, nieuwe studie, nieuw werk) hadden we steeds minder tijd en aandacht voor elkaar. We leefden als het ware langs elkaar heen(ook doordat we niet samen zijn gaan wonen). Zij heeft het momenteel super naar haar zin in de nieuwe stad, maar voor mij is het erg wennen.
We hebben een tijdje doorgesukkeld met onze relatie door even rustig aan te doen. Na 2 a 3 weken kreeg ik steeds meer spijt van de beslissing die ik gemaakt had. Dat heb ik haar ook laten weten. Op dat moment begon zij erg te twijfelen of ze nog wel gelukkig kon zijn met mij, vooral nu ze het zo naar haar zin had in de nieuwe stad. Ik leefde vanaf dat punt in erg grote onzekerheid, omdat het voor ons nog niet definitief uit was. Ik kon geen hoogte krijgen van de gevoelens die ze had (daar praatte ze weinig over). Het idee van haar kant was om na een tijdje weer dingen met elkaar te gaan doen, om te kijken of ze gelukkig met mij was of niet. Door deze situatie leefde ik in een hele onzekere tijd, want ik wilde haar super graag weer terug en haar weer vastpakken zoals voorheen(ik weet dat je dat niet zo snel kunt bepalen). Ik vond het moeilijk om met haar dingen te gaan ondernemen als gewone 'vriendin'. Elke keer weer als ik met haar had gesproken deed me dat erg veel pijn en was ik een wrak. Deze pijn kon ik niet langer verdragen. Daarom heb ik het contact sinds het begin van het nieuwe jaar verbroken en de keuze voor haar en mij definitief gemaakt. Deze keuze was voor mij nog moeilijker dan het eerste moment, omdat alles definitief voorbij is op dat moment (inclusief het uitwisselen van elkaars spullen). Ik heb haar verteld dat ik afstand van haar wilde doen en haar alle vrijheid en tijd wil geven. Ik heb haar wel gevraagd om met mij contact op te nemen als ze 100% zeker wist dat ze mij niet meer terug wilde. Voor mij was dit de manier om alles beter te verwerken en voor haar werd de twijfel weggenomen. Heel af en toe hebben we nog contact gehad via de telefoon of msn. Elke keer deed me dat toch weer veel verdriet, omdat het zo oppervlakkig bleef en mij geen uitsluitsel kon geven. En natuurlijk kan dat ook niet zo snel.
Sinds het definitieve moment heb ik haar nog een aantal malen kort gesproken. Ik kan het tot aan de dag vandaag niet goed verwerken en denk echt elke seconde aan haar. Ik zou er werkelijk alles voor over hebben om aan onze relatie te werken. Maar ik krijg van haar kant geen enkele hoop meer op iets dat ze niet kan waarmaken. Ze zegt dat ze er nog wel eens over nadenkt, maar dat ze het veels te leuk heeft met andere dingen. Als ik dat vergelijk met mijn gevoelens en gedachten, kan ik er niet bij dat je zo snel over een relatie heen bent waarbij je alles hebt gedeeld.
Op een of andere manier houd ik toch hoop, terwijl ik weer dat ik ook verder moet met MIJN leven en niet moet gaan afwachten, hoe moeilijk ook. De tijd zal ons leren of we de juiste beslissing hebben gemaakt...