Vanaf het moment dat mijn "toen nog vriend" aangaf dat hij mijn psychische toestand niet goed kon handelen en dat het hem (bovenop zijn eigen problemen) allemaal even te veel werd en daarom een week even geen contact wou, wist ik al dat er geen redden meer aan was. Ik voelde het gewoon, als een klap in mijn gezicht, voelde ik al dat ik hem kwijt was op dat moment.

Nu heb ik er sowieso al een handje van om flink te drinken, in het weekend. Maar sinds dat moment ben ik meer en meer gaan drinken. En niet alleen drank maar ook het gebruik van wiet (wat ik tijdens mijn studententijd ook regelmatig deed, maar sindsdien vrijwel niet meer deed) en hasj. Zelfs ook kabouterpost zoals ze dat dan zou leuk noemen. Dat is eigenlijk gewoon een klein envelopje met coke. Ik heb het gevoel dat het gebruik van deze middelen inmiddels een beetje uit de hand aan het lopen is. Momenteel heb ik weinig grip op mezelf en doe ik voor de rest gewoon geen ene moer met mijn leven. Ik durf nauwelijks mijn huis uit omdat ik bang ben dat mensen dingen aan me zien of me veroordelen voor geen idee wat.

Binnenkort krijg ik wel intensieve therapie, dan moet ik 3 tot 4 hele dagen in de week naar een psychische instelling. Daar zullen ze zeer waarschijnlijk wel heel streng zijn op het gebruik van deze middelen en vast ook controleren. Misschien dat ik daar hulp kan vinden om weer grip te krijgen op mijn leven...

Als ik achteraf terug kijk vind ik het zo vreselijk kansloos dat ik het verkeerde pad heb gekozen en zo ben afgedwaald, alleen maar omdat ik me zo rot voelde vanwege de break-up. Ik schaam me echt dood... En het is fijn dat ik hier anoniem mijn verhaal kwijt kan. Ik hoop niet dat jullie te hard zullen oordelen (want daar ben ik een beetje bang voor)...