Na al een aantal maanden mee te lezen, heb ik besloten om ook mijn verhaal maar eens te posten, aangezien ik soms nog steeds niet weet hoe ik er mee om moet gaan.

Drie jaar geleden is mijn relatie na 7 jaar over gegaan, waarvan 4 jaar samengewoond. De koek was op, no hard feelings. We zijn goed uit elkaar gegaan, en voelde me eerst ook helemaal niet verdrietig. Na vier maanden stortte ik door een droom over haar opeens helemaal in, en heb me eigenlijk bijna een jaar lang klote gevoeld. Maar ik wist dat we nooit meer samen zouden komen, en dat stelde me ook wel gerust, hoe klote ik me ook voelde. Ik dacht echter dat ik nooit meer iemand anders leuk kon vinden.

Ik kreeg echter toen weer contact met een vriendin van vroeger (nooit wat mee gehad). Ken haar echter al jaaaren. Zij heeft me volledig uit de put gehaald, we gingen leuke dingen doen, feestjes, etc. Had verder ook helemaal geen gevoel voor haar, gewoon leuk als vrienden. Ze is namelijk ook getrouwd... Op dat moment was ik nog steeds niet helemaal de oude. Echter bleef ze op een avond bij mij slapen, zodat ze ook wat kon drinken. Ze woont namelijk in een andere woonplaats. En toen is van het een het ander gekomen... Heel fout, maar ja, hou dat op dat moment maar eens tegen. Ik merkte ook dat ik in die zeven jaar wat gemist had, want my god, wat was dit goed en lekker zeg.

Op dat moment beschouwde ik het als een eenmalige actie, en voelde me al wel wat beter. Het contact intensiveerde echter, en ze kwam steeds vaker langs. Hoewel ik nog steeds mijn bedenkingen had en aangaf of ze dit wel moest doen omdat ze getrouwd is, is het vlees zwak. Ze begon me ook steeds meer te vertellen hoe verliefd ze op me was, veel app-contact, etc. Volledig ophemelen dus. Droomman, geweldig, etc. En ja, als je je dan daarvoor niet zo goed hebt gevoeld, is dat een heerlijk gevoel. Resultaat was dat ik na drie kwart jaar ook steeds meer begon te voelen, want als iemand zo lief voor je is, werkt dat als een drug. Ze bleef echter bij haar man (heb ook nooit gevraagd dat op te geven, die beslissing moet je zelf nemen), ondanks dat ze zei dat het zo'n kuthuwelijk is.

Maar eind vorig jaar ontmoette ze tijdens een evenement in mijn woonplaats waar we samen waren, een andere gozer. Ik heb die gozer na dat evenement nog meegevraagd naar mijn huis, want we gingen daarna altijd nog even met een groep chillen bij mij. Zag er verder geen kwaad in.

Enige tijd geleden hebben we het toch over ons contact gehad, en hoewel ik vaak heb aangegeven dat we beter konden stoppen, zei ze altijd dat ze dat niet wilde en kon. Dus bleef ik er ook mee doorgaan. Maar na meer dan jaar gaf ze aan dat ze toch wilde stoppen omdat ze getrouwd is, en liever vrienden wil zijn. Ze wilde me niet kwijt, ik was te speciaal, etc. Dan weet je het al, dat is killing, je bent in de friendzone terecht gekomen. Ik accepteerde het uiteraard, want ik vond haar ook gewoon erg aardig, ze was mijn beste maatje. Maar ik hield en hou nog steeds erg veel van haar.

We gingen nog steeds naar feestjes etc., maar verder gebeurde er niets meer. Echter, afgelopen zomer begon ik opeens wat dingen te merken, op sommige avonden was het contact opeens wat minder intensief dan anders, terwijl we normaal veel praatten. Op een avond kon ik de verleiding niet weerstaan, en ben langs het huis van die gozer gereden. En ja hoor, daar stond de auto... De grond zakte onder mijn voeten weg. Een intens gevoel van verdriet overmande mij opeens, alhoewel ik het nog niet zeker wist. De zaterdag daarop hadden we nog een feestje, en zijn ook gewoon gegaan. Hij was daar niet bij. Na het feestje nog even bij mij gechilled, en ze ging naar huis. Hoewel het een half uur rijden is, kreeg ik na twintig minuten een appje met ''ik zet net de auto neer, dus ben thuis". Ik wist eigenlijk al genoeg (dat is ook een te gedetailleerd appje, wat vaak een teken is dat je liegt). Ben toch gewoon naar bed gegaan, omdat ik het nog steeds niet wilde geloven. De dag erna geappt of ze lekker geslapen had, en weer was het contact vrij kort. Toen kon ik de verleiding weer niet weerstaan, en ben weer langs gereden. En ja hoor, daar stond de auto weer. Toen vroeg ik of ze nog wat ging doen, en kreeg ik een lulsmoes. Toen zei ik dat ze het eerlijk kon zeggen. En ja, ze kon er niet meer omheen. Ze belde me huilend op dat ze verliefd is op die gozer, maar dat ze me niet kwijt wilde etc. Ik vroeg of haar man het wist, maar die wist nog steeds van niks.

Ik was met stomheid geslagen. Mijn hele wereld stortte in. Bleek dat het al twee maanden aan de gang was, en dat ze na een ander evenement ook al bij hem was gebleven (terwijl ze bij mij zou blijven, echter zei ze toen ze langskwam "ik slaap gewoon thuis hoor"). Ik heb nog nooit zo'n shock gehad. Ik was nog helemaal hoteldebotel, maar accepteerde dat ze bij haar man bleef, en dan gebeurt dit.

Ik heb sindsdien eigenlijk het contact grotendeels verbroken. Ik kan het niet verkroppen dat ze in mijn woonplaats met een andere gozer aan de haal is, die ze eigenlijk kent dankzij het feit dat ze zo veel met mij mee ging. Ik kreeg echter daarna een hele berg verwijten over me heen dat ik het contact op een laag pitje zette, ze wilde zo graag vrienden blijven, ze hield van me, etc. Het was eigenlijk allemaal mijn schuld. Maar ik kan het gewoon niet aanzien dat ze met die gozer alle leuke dingen doet die ze eerst met mij deed. We hadden nog een feestje gepland (waarbij die gozer ook mee zou gaan), ik heb echter toen gezegd dat ze maar met hem moest gaan, omdat ik daar niet naast wilde lopen. Was ze ook erg boos over. Mijn hele zomer is een groot drama geweest, ik kon niets en wilde niets.

Uiteindelijk ben ik met mijn stomme kop toch naar dat feest gegaan, en daar zag ik ze lopen. Er gaat op dat moment van alles door je heen, onmacht, verdriet, noem maar op. Vorig jaar hadden we een fantastische tijd, en nu was het opeens met die andere kerel. Ik heb me nog nooit zo naar gevoeld in mijn leven. Ze kwam nog naar me toe op dat feest, heb even gepraat, maar ik voelde me zo'n ontzettende loser. Ben toen gauw ergens anders heen gegaan.

Sindsdien is het contact nagenoeg nul geweest en heb ik al maanden niks meer gehoord of gestuurd. Echter zag ik nog een paar keer haar auto rijden, dus weet dat ze nog steeds bezig is met hem. Blijft slapen, doet leuke dingen, noem maar op. En ik? Ik voel me alleen maar klote, kan aan niets anders denken. Ik ben de loser die achterblijft. Karma is a bitch, want wat ik haar man heb aangedaan, gebeurt nu eigenlijk soort van met mij. Maar ik weet wel dat ze nog steeds getrouwd is... En die man heeft niets door...

Hoe stom en ongelooflijk het ook klinkt: ik hou nog steeds intens van haar. Ben bezeten, kan niet aan iemand anders denken. Heb nog wat dates tussendoor gehad, maar daar voelde ik werkelijk waar helemaal niet voor. Ik ben nu al maanden verdrietig, van iets dat bij voorbaat al kansloos was en dat eigenlijk niet veel heeft voorgesteld. Ik begrijp niets van mezelf, hoe het kan dat ik hier zo mee zit. Ik droom ervan, het bepaalt mijn dag, noem maar op. Ik ben bang dat ik onderbewust nog steeds een stille hoop koester, die niet realistisch is. Ik zou er alles aan willen doen om haar voor me te winnen, maar er is geen enkele mogelijkheid. En daarbij kun je je natuurlijk afvragen of je haar ooit kunt vertrouwen, dat is erg moeilijk. Maar mijn beeld is van een lieve, zorgzame meid, maar dat strookt niet helemaal met de daden.

Ik merk wel dat nu ik een aantal maanden verder ben, ik het iets meer kan relativeren, maar het snijdt nog steeds door mijn ziel te weten dat ze bijna ieder weekend zo dicht bij me is, maar dat haar hart nu aan een ander toebehoort. En ik voel me klote, en zij gaat vrolijk verder. Ondanks dat ze nog steeds getrouwd is...

Ik hoop echt dat ik het achter me kan laten ooit, en weer van het leven kan genieten. Want dit is geen doen. Mijn grootste nachtmerrie is dat ze gaat scheiden van haar man, en gelukkig wordt in mijn woonplaats. En dat ik er dus vaak mee geconfronteerd word.

Ik snap dat dit een warrig en te lang verhaal is. Maar het komt er in het kort op neer: ik ben al veel te lang verdrietig voor iets dat nooit kans van slagen had, en ik weet soms niet meer wat ik moet doen. Er zijn goede en slechte dagen, maar ik hoop ooit weer volledig te kunnen genieten. Ik mis haar gewoon vreselijk...