Hallo, ik heb geen liefdesverdriet zodanig dat mijn relatie voorbij is, maar heb wel veel verdriet in mijn relatie. Niet omdat ik niet tevreden ben met mijn partner, maar omdat er vele factoren om ons heen het moeilijk maken voor ons om nog samen door het leven te gaan. Doordat vooral onze ouders niet eens zijn met de relatie, zien we elkaar niet veel meer omdat we bij de huizen van de schoonouders niet welkom zijn. Als we dan op schaarse momenten bij elkaar zijn, maken we vaak ruzie hierover dan dat we van elkaar kunnen genieten. Na een heftige ruzie realiseren we ons wel dat het onze liefde niet waard is om daar ruzie over te maken. Toch worden de ruzies steeds erger. Ze zijn niet onvermijdelijk, immers, we willen ons hartjes uitluchten bij elkaar. Ik merk wel dat naarmate de tijs verstrijkt, ik steeds onrustiger word en dus ook steeds agressiever. Ik bespeur mijn vriendin op kleine, voor mij leugens. Ik geef haar steeds meer een "tik" als ik wil dat ze eens op moet houden. ALs ik om rust vraag tijdens een ruzie zodat ik even stoom kan afblazen, dan krijg ik dat zelden. Dat wilt niet zeggen dat ik haar mag slaan, dat is zeker niet goed. Maar hoe kunnen we hiermee omgaan? Ik ben zelden agressief, maar ik word toch steeds agressiever. Als ik zie hoeveel onrecht er nu heerst in onze families, terwijl we alleen maar bij elkaar willen zijn. Ik kan mijn frustraties nergens kwijt of nergens afreageren. Helaas reageer ik het af op de vrouw van wie ik hou en heb daar achteraf spijt van dat ik me mee heb laten slepen in emoties. Hoe kunnen we hiermee omgaan?