Hij was hier, 1e kerstdag in de avond gekomen en gisteravond om een uur of zeven weer vertrokken. Veel gesproken, hij moet zichzelf op de rails krijgen, is depressief, wacht nog steeds op die opname en wil weer sterk worden, zoals hij vroeger was, (ik kan me dat niet herinneren, maar hij schijnt ooit ballen gehad te hebben).
Enfin, als een mak schaap heb ik zitten luisteren naar zijn plannnen, waarin ik eigenlijk helemaal niet voorkom, sterker nog, onze zoon ook niet. Toen ik dit opmerkte was het; als ik het over mezelf heb, bedoel ik ook jullie daarmee. Mijn God, wát was ik blij!,,,,maar niet heus.
Opeens ging er bij mij ook een lampje branden, ik ben, in zijn ogen dan, een verlengstuk van hem. Het is ondenkbaar voor hem dat ik helemaal uit zijn leven zal verdwijnen, ben er immers altijd geweest, hij kan mij makkelijk een dag of 5 in de vuilnisbak laten rotten, en dan later als hij weer de behoefte aan me heeft alleen maar even de schimmel er af te schrapen.
En ik,, verlepte druif die ik ben, pikt dat.
Ik heb me bedacht dat als het dan werkelijk zo moeilijk voor me is om deze man los te laten, dat ik maar even mee ga in zijn "plannen", dat wil dus zeggen dat hij "vandaag nog wel belt", zoals HIJ dat "aangeeft" en dat wilde dus vroeger zeggen dat ik dan de hele dag naast de telefoon zit, of met mijn mobiel in mijn zak loop. Nu dus niet, vandaag niet, ik neem niet op als ik zie dat hij belt, en ik bel hem ook niet, ik ga vandaag andere dingen doen, zoals mijn huis opruimen en schoonmaken.
Dat is hoe ik het ga doen, als ik hem uiteindelijk weer spreek dan zal ik hem niet meer vragen wat zijn plannen zijn, wat hij nou eigenlijk wil.
Ik ga hem niet meer analyseren, zoals ik tegen Miss D. zei, want er valt namelijk helemaal niks te analyseren, deze gasten leven van dag tot dag, nog niet eens, die waaien met alle winden mee en als ze toevallig heel even niets te doen hebben, dan komen we weer eens op in hun egoistische kutkoppen.
Nu, mijn laatste indruk die ik bij hem heb achtergelaten is er één van rust, warmte, geen ruzie meer, en ik zal hier op hem wachten. Maar nee, de werkelijkheid is anders. Morgen niet! En misschien overmorgen ook niet!
Al is het maar een dagje niet bereikbaar, ik heb gemerkt dat hij dat al niet eens trekt, want dan gaat hij plotseling 6x op een dag zitten bellen. Ik ga hem met zijn eigen middelen aanpakken, niet meer 100% bereikbaar zijn, en vooral ook genieten van de momenten zonder hem, mijn tijd op een leuke manier invullen. Dan sla ik twee vliegen in één klap, ik denk er niet zoveel aan, en hij flipt eens een keer op mij en (maar dat is natuurlijk te mooi om waar te zijn) gaan zijn ogen een keer open.
Ik moet natuurlijk wel mijn plek kennen, thuis voor de buis, en meneer werkt zichzelf omhoog.
Ach, nu zit ik hem toch weer uit te diepen en nogmaals er valt niks uit te diepen, het is werkelijk erbarmelijk dat mijn leven zo afhangt van zo'n nobody, iemand die zelf niets kan, wil,, was, of wordt.
Ik laat het afvloeien, ga zelf het contact verminderen, en uiteindelijk hopen dat het bij mij ook ooit gaat schijnen, het licht.
Dat moet, hij raakt me kwijt, ik voel het.
Laura