1,5 maand geleden ontmoet ik een super leuke meid, het klikt onmiddellijk en we doen allerlei leuke dingen samen. Ik word er al snel “head over heels” verliefd op. Langs haar kant ontstaan er ook gevoelens, maar ze komt nog maar net uit een 4-jarige relatie (5 maand uit elkaar) waarin ze vermoedelijk bedrogen werd dus ze is heel voorzichtig en terughoudend. Maar ze bevestigt me dat ze eigenlijk toch al lang klaar was met die gast.

Gelukkig ziet ze snel in dat ik betrouwbaar ben dus stelt ze zich langzaam open. We zien elkaar 2 à 3 keer per week en hebben een leuke tijd samen, gaan gezellig een hapje eten, samen tv kijken, samen koken, bij elkaar blijven slapen, etc. Ze stelt me zelfs voor aan haar vriendinnen als haar nieuwe vriend. Maar ik weet dat ik het rustig aan moet doen om haar niet te benauwen...

Toch is zij de eerste die zegt dat ze me al graag begint te zien, ze geeft me zoveel complimentjes, alles vindt ze leuk aan me en ze begrijpt niet hoe het komt dat ik zo lang single ben geweest omdat ik in haar ogen een echte catch ben.

Twee weken geleden waren we naar zee, was een aangename dag totdat ze 's avonds plots zei dat ze me eigenlijk te lief vindt en dat ze het moeilijk kan aanvaarden dat ik haar zo graag zie. Ze heeft het gevoel dat ik haar liever zie dan dat ze zichzelf graag ziet.

Sindsdien deed ze enorm koel en afstandelijk, met als gevolg dat ik vorige week sms'te dat ik in de war ben en op zo'n momenten begin te twijfelen wat ik voor haar ben. Ik heb haar graag en heb veel voor haar over, maar niet ten koste van mezelf. Ik stuurde dat als we ermee zouden ophouden, mij dat zeker pijn ging doen maar dat ik het liever nu weet dan pas binnen enkele maanden. Het enige wat ik vroeg is dat ze eerlijk was en mij niet aan het lijntje zou houden.

Haar eerste reactie was dat ze me wel graag ziet, maar dat het lijkt alsof we stappen overslaan en dat ze nog niet op hetzelfde niveau zit als mij qua verliefdheid, maar dat ze me anderzijds ook niet wil verliezen. Ik begon sterk de indruk te krijgen dat ze in zekere mate wel gehecht was aan mij, maar niet voldoende om van “een relatie” te kunnen spreken. Misschien was ik wel gewoon haar rebound, vervangliefde, opvuller van een leegte,... Hoe moet ik het noemen?

Anderzijds hadden we de laatste tijd zoveel leuke dingen gedaan, zoals een prille relatie hoort te zijn. En qua stappen nemen gaf ik haar nochtans het initiatief, zoals bv. haar voorstel dat ik dit weekend haar ouders zou ontmoeten met haar verjaardag, volgend weekend mocht ik mee naar een trouwfeest van een vriendin, in het najaar wilde ze al met me op reis,... Allemaal voorstellen van haar kant.

Na enkele dagen complete stilte belde ze me op om te zeggen dat ze per toeval een goede vriend van haar ex tegen het lijf was gelopen, en dat ze plots besefte dat ze haar ex nog niet heeft verwerkt en wil me daarom niet aan het lijntje houden. Ze heeft het gevoel dat ze zichzelf nog niet genoeg kan geven en eerst haar vorig hoofdstuk een plaats moet geven. Ze heeft zich inderdaad wat laten meeslepen en dacht dat het allemaal na een tijdje wel ging komen...

Dat was natuurlijk het nieuws waar ik al voor vreesde. Ik was er op dat moment kapot van, en kon niet begrijpen hoe snel ik me al gehecht had aan iemand die ik überhaupt nog maar 1,5 maand ken. Van roze wolk naar ijskoude douche. En dat voelt heel vreemd, want ik was persoonlijk nog nooit zo zeker van iets of iemand. Ik had graag kunnen bewijzen dat ik haar gelukkiger kon maken dan dat ze zich ooit al bij iemand heeft gevoeld. Ik ben geen bedrieger zoals haar ex, ik ben zorgzaam en leg m’n vriendin graag in de watten. Maar voor een relatie moet je natuurlijk met 2 zijn.

M’n verstand zegt me nu dat ik de eer aan mezelf moet houden en haar gewoon tijd en ruimte geef. Ik weet namelijk als geen ander hoe loodzwaar het kan zijn om een lange relatie te verwerken (heb er zelf ook 1,5 jaar over gedaan om een relatie van 8 jaar te verwerken). Dus ik besef heel goed wat ze nodig heeft, en dat is géén nieuwe relatie.

Bij wijze van “closure” stuurde ik haar dan maar een allerlaatste bericht met de boodschap dat ik haar desondanks nog steeds graag zie en dat ik het enorm jammer vond dat het niks méér is kunnen worden tussen ons. En dat ik het wel spijtig vond dat ze niet in ons gelooft.

Daarop antwoordde ze dat ze er wel in gelooft, maar dat ze op dit moment gewoon nog niet opnieuw verliefd kan worden. Tenminste niet op de manier zoals ze zou willen.

Ik begrijp haar situatie wel, maar ik baal er zo erg van. Heb sindsdien niets meer van haar gehoord...

Wat is jullie advies?