Ondanks dat ik zo sterk was ben ik gisteren toch weer gezwicht.
In je armen gehuild en verteld hoe erg ik je heb gemist.
Knuffelen deed je meerdere keren en je maakte je zorgen om mij..
Je zei dat je mij geen pijn wilde doen...
Het was klaar en genoeg.
Ik heb je een ultimatum gesteld van +- een maand. Op vrijdag 14 februari mag je mij vertellen of ik speciaal genoeg voor je was en over je angsten heen stapt. Tot die tijd wil ik geen enkel contact.
Ik weet dat je antwoord nee gaat zijn. Je angst voor verandering, je angst voor het opgeven van je vrijheid is te groot...
Maar dit ultimatum is wel goed voor mijn eigen proces...ik kan en moet nu die afstand houden...en dan voel ik mij vast en zeker ook op 14 februari zelf een stuk beter...
Thuis gaat het goed, dan bedenk ik mij zelfs nog of ik wel terug wil bij jou..
Maar op het werk,als ik je dan weer zie slaat al mijn gevoel weer om en wil ik weer naast je staan..
Liefde....het doet zo een pijn...
Moeilijk allemaal he... Ik
Moeilijk allemaal he...
Ik hoop dat je je besluit vol kunt houden, al weet ik zelf hoe moeilijk dat kan zijn.
Heel veel sterkte!
Heel moeilijk....ik voel me
Heel moeilijk....ik voel me echt verschrikkelijk...
Heb net het ultimatum ingetrokken, heeft toch geen zin..moet dit zelf doen...
@Amanda: Ultimatum
Heb net het ultimatum ingetrokken, heeft toch geen zin
Persoonlijk denk ik dat het de juiste manier is om iemand die aan alle kanten signalen afgeeft het niet kunnen of willen, emotioneel los te gaan laten.
I.p.v. een maand in afwachting te zijn (wat je gedurende die periode onbewust toch zal gaan doen) om gezamelijk of de ander tot de besluitvorming te laten komen om het nog eens te proberen of niet, zou het beter kunnen zijn het initiatief naar jezelf te trekken en over te gaan tot acceptatie en het inzicht toe te laten dat jij binnen jouw vermogen alles hebt gedaan/gegeven om de relatie toch "werkbaar" voor beiden te maken.
Er zijn mensen die zich om wat voor reden dan ook niet of moeilijk kunnen binden op een manier zoals een ander dat graag ziet of voelt. Als die persoon dan ook nog niet instaat is zijn of haar gevoel uit te spreken op een manier zoals je dat zelf wel kan, dan hou je een verschil op emotioneel en communicatief level waar jij als persoon die dat wel lijkt te kunnen vroeg of laat altijd kapot op zal lopen.
Neem daarbij het gegeven dat er vanuit de andere partij ook niet de behoefte lijkt uitgesproken te worden om samen naar een middenweg te zoeken die voor beiden niet als compromis aanvoelt, maar een manier om toch samen verder te kunnen die voor beiden prettig aanvoelt, wat genoeg aanleiding voor jezelf zou kunnen zijn om het verdriet wat je nu doormaakt aan te gaan i.p.v dieper in de modder te gaan stappen door uit verlangen of angst in een "reddersrol" (ik hou van je en wij kunnen hier echt samen uitkomen) te kruipen en uiteindelijk over je grenzen te gaan en alsnog later met een nog groter verdriet te zitten.
De ervaring is dat iemand die al vroeg twijfelt of daar signalen van afgeeft niet echt gaat veranderen en degene die het toch krampachtig probeert vast te houden op eieren gaat lopen en de relatie uit balans raakt.
Is ook de reden dat ik zelf niet zo geloof in die theorieën van eenzijdig opgelegd van tijdelijk afstand nemen, geen contact meer zoeken om jezelf aantrekkelijker voor de partner te maken, ultimatums stellen of tevreden zijn met wat je hebt etc,etc. Of het nou relaties zijn die nog niet zo langdurend zijn of langdurige.
Twijfelt blijft als het er eenmaal is binnen een relatie altijd woekeren als onkruid.
Mooi gezegd en niet meer als
Mooi gezegd en niet meer als de waarheid..
waarom voelt mijn hart dan anders?
@Amanda_
Omdat wat je hart voelt niet (rechtstreeks) te sturen is met je hersenen. Het wordt gevoed door: emoties, herinneringen, verlangens, hoop. Door daaraan, of daarmee, te werken kan je geleidelijk aan "wat je hart voelt" wel bijsturen.
Wauw... mooi plaatje en
Wauw... mooi plaatje en duidelijke uitleg...begrip helpt!