Hallo lieve ldvders!

Het is al een tijdje geleden dat ik een blog heb geplaatst. Dat komt dat het wel redelijk met me gaat. Ik ben ook iets minder op de site, wat toch wel aangeeft dat ik er minder mee bezig ben. Maar vind het nog fijn om mee te lezen en af en toe te reageren als iets me aanspreekt.

Zoals ik al zei, het gaat redelijk. Fysiek heb ik geen last meer van liefdesverdriet. De steen in mijn maag, de paniek aanvallen zijn en het enorme rotte gevoel zijn er niet meer. Ik slaap beter, huil bijna niet meer, ben minder met hem bezig, meer met mezelf. Ik wil niet zeggen dat ik er over heen ben maar ik heb duidelijk flinke stappen in de goede richting gemaakt. Met uitzondering van bepaalde momenten. Maar dat komt dan meestal doordat andere dingen niet meezitten, en dat maakt me dan down.

Na bijna een maand geen contact, is er weer langzaam wat contact gekomen. Elke keer van zijn kant want ik voelde me te trots om iets te sturen, had echt een gevoel van: je zoekt het maar uit. Elke keer als hij contact zocht stelde ik me erg afstandelijk en objectief op en merkte dat hij daardoor iets meer ging trekken. Zoals meermaals zeggen dat hij me wil zien enz. Hij zei zelfs dat hij soms verlangt naar hoe het was en dat hij verlangt naar mij, maar daar ben ik niet op in gegaan. Heb hem toen gezegd dat ik hem niet kan helpen met dat gevoel.

Gisteravond had ik een hele gezellige avond! Na een dagje varen lekker BBQen. Hele avond niet op mijn telefoon gekeken, en toen ik in mijn bedje lag keek ik, een berichtje van hem. Dat hij het eigenlijk niet moest zeggen maar dat hij me heel erg graag wil zien omdat hij me mist. Tja wat moet ik daar nou mee. Ik begrijp hem soms gewoon niet. Hij loopt af en toe echt te trekken. Het geeft me geen hoop hoor, daar niet van maar ik snap dat niet zo. Want ik weet dat het klaar is, en ik denk dat hij dat ook zo voelt maar waarom dat getrek? Herkennen mensen dit? Dat desondanks ex er klaar mee is, toch contact zoeken/willen.

Maar goed ik heb toen de stoute schoenen aangetrokken en gezegd: en ik mis jou ook. BAM, al 2 maanden niets van mijn gevoel laten zien aan hem en nu... I did it. Hij vroeg of ik wilde afspreken en heb ja gezegd. Dus nou hebben we dinsdag afgesproken. Ik ben niet zenuwachtig, niet angstig en heb ook niet dat ik er enorm naar uitkijk. Ik ga er nogal blanco in. Ik ben heel erg benieuwd hoe het gaat zijn. Maar ik zie het allemaal wel. Ik heb geen verwachtingen.

Voelt toch wel weer fijn om even een blog te plaatsen en mijn gevoel uit te spreken. Ik ga namelijk (op 2 vriendinnen na) niet tegen iemand zeggen dat ik ga afspreken, omdat ik toch bang ben voor ongenuanceerde opmerkingen, meningen en kritiek. Terwijl het altijd makkelijk schreeuwen is vanaf de zijlijn. Daarom ben ik blij dat ik zulk soort dingen met jullie kan delen aangezien veel hetzelfde meemaken. Dankjewel daarvoor!!

Liefs..