Vandaag naar het consulaat om de buitenlandse scheidingspapieren via de notaris te ondertekenen.
(Voor degenen die mijn verhaal niet kennen: ik was in Nederland getrouwd, hier zijn we inmiddels gescheiden. Maar in het buitenland zijn we nog een keer getrouwd en dat liep dus nog.)

Ik kwam binnen en mijn ex zat al in de wachtkamer. Het stelde allemaal niet veel voor; eerst geld betalen en dan door naar het volgende loket (!) en daar in het bijzijn van alle andere mensen je rechterhand opsteken en zweren dat je de waarheid en niets dan de waarheid spreekt. Document tekenen en klaar.

Tussendoor bij het wachten kreeg ik zoals altijd weer een vragenvuur over mee heen.

Hoe gaat het met je?
Ben je druk?
Hoe gaat het op je werk?
Worden er nog mensen ontslagen?
Wat zijn je plannen voor dit weekend?
Hoe bevalt je nieuwe huis?
Waar loopt je hypotheek?
Wat betaal je dan per maand?
Hoe gaat het verder met je?
Heb je het naar je zin?
Maak je wel lol?
Wat gebeurt er verder allemaal in de leven?
Hoe was je weekend weg?
Je ziet er goed uit (plus een aai over mijn bol??!!)

Ook een ongevraagde update van zijn priveleven

Uitkering is net te hoog voor huursubsidie
Kamer bij die "vriend" wordt opgezegd
Hij trekt "tijdelijk" bij haar in
Hij wil nu weer verhuizen naar Groningen (*locaties wisselen per week)
Ze hebben een nieuwe kitten
Hij heeft een vakantie naar Rome geboekt
Deze tweede scheiding kost nu al 7500,-
Als ze de papieren niet goedkeuren moeten we alsnog voor de buitenlandse rechter verschijnen
Waarom krijg ik steeds brieven van het pensioenfonds

Ik had me van te voren heel duidelijk voorgenomen om niet mee te gaan in zijn mindfuck. Ik heb gisteren en vanochtend wel honderd keer tegen mezelf gezegd: niet reageren. Niet ingaan op wat hij zegt of doet. YOU ARE A GREY ROCK. Hij heeft meer dan genoeg emoties van mij "aangeraakt" en "genomen" en ze vervolgens weggegooid en er op staan stampen. De deur is definitief dicht. Hij kan niet meer met mij sollen. Ik laat het simpelweg niet meer toe.

Dat lukte aardig. Ik was beleefd maar gaf niet echt antwoord op al zijn vragen.

Ondanks de zenuwen heb ik me aardig op de oppervlakte weten te houden.

Toch heb ik weer een beetje het gevoel dat hij onder mijn huid is gekomen. Brrrrrrrrrrrr. Net alsof hij in mijn aura hangt. Dit klinkt misschien heel erg zweverig, maar mensen die ervaring hebben met narcisten begrijpen waarschijnlijk wel wat ik bedoel. Ook die aai vond ik vreselijk, maar ik kon hem niet tegenhouden. Het ging heel snel en onverwacht en voor ik het wist was het al gebeurd!! Aargh! Toch een beetje van mijn stuk gebracht.

Na afloop liep hij mee naar mijn fiets. Hij had gedacht dat we samen nog ergens koffie zouden gaan drinken (????) maar ik liep mijn werk binnen en zei doei, ik moet gaan.........