Wat een weekend. Onze afspraak was zalig, enkel de dag erna was nogal verwarrend. 't Lijkt wel of we niet vriendschappelijk met elkaar kunnen omgaan. Hoewel dit nu waarschijnlijk de enige nog openstaande mogelijkheid is. We kunnen niet met elkaar én niet zonder. We hebben iets "ondefiniëerbaar" zo definiëerde zij het. Praten over haar gevoelens lukt niet, terwijl ikzelf hier nood aan heb. Alles of niks, zei ik. Dit wil ze niet. In ieder geval heb ik geleerd dat onze onkunde om over gevoelens te praten een onoverkomelijk punt is geworden, waardoor we volledig naast elkaar lijken te leven en denken. Ik heb haar nog laten weten, dat ikzelf de indruk heb dat ze twijfelt (haar woorden én daden liggen namelijk niet op één lijn). Dat het voor mezelf een kwestie is van nu een tijd los te laten als het niks meer wordt. Geen antwoord, nu dat is duidelijk. Dus gewoon doorgaan, met mezelf, gaat iedere keer een stuk vlotter moet ik wel zeggen. Het vertrouwen in mezelf wordt iedere dag terug een stuk groter, binnenkort ook terug een eigen stekkie en dan zijn we vertrokken (waarschijnlijk wel met nog een aantal valkuilen in het parcours, maar die zullen zeker nie onoverkombaar zijn!).

grtjs