Vandaag is het zover.... de overdracht van ons huis bij de Notaris. Over iets minder dan 2 uur sluit voor altijd die deur in die straat.
Voelt zoo raar en als echt afscheid...
Hierna is niks meer wat ons bindt.. Ja de hond.
Na 15 jaar lief en leed te hebben gedeeld is het over...
Langzaam aan komen er nu tranen... Het besef. ook al zijn we eind okt'12 al uit elkaar gegaan.

De afgelopen maanden waren een rollercoaster. Huilen kon ik moeilijk. Ik ben een vechter.. iemand die liever naar de mooie kanten kijkt van het leven en daarmee meer kan dan het verdriet.
Toch merk ik nu dat ik hem mis... of iemand? Het is zo verdomde klote even nu. Men merkt niet mn signalen op.. dat ik graag steun en een arm om me heen wil.
Mis een schouder waar ik op kan uithuilen, iemand die me troost.
Mijn familie is niet zo van het kunnen begrijpen en troosten..
Heb geprobeerd duidelijk te maken maar het komt niet aan.
Ik hoor van alle kanten: je doet het goed.. ben trots op je...Wat ga je er goed mee om...
Als ik dan zeg dat ik "op" ben van emoties(uitgeput) die me dwars zitten en ik op mn tenen loop dan weet men niet wat te zeggen. Mn emoties lopen gewoon vast.
Het is nu een wonder dat ik dit huilend typ.

Mijn leven staat even stil.. zo voelt het nu.
Zijn leven is gewoon door gegaan... na 3 weken al en ander en voor hem lijkt het wel alsof het een formaliteit is.. dit alles omtrent het huis.

En mijn verdriet komt ook naar boven door een stukje Angst. Angst voor de toekomst.
Met mijn rugzakje.. uhh rugzak! vind ik dan ooit nog een andere man die me net zo lief heeft??Die mijn gebreken niet als gebreken zal zien en waarmee ik me weer 1 zal voelen.... Zal ik ooit een gezin vormen met iemand. Kan ik ooit zoveel van iemand houden?
Mijn kinderwens is iets wat ook meespeelt....Een hele grote rol zelfs.
Nu met mn 33 jaar... ik sta weer op hetzelfde punt als 15 jaar terug. Geestelijk wel heel veel geleerd en gegroeid. Maar nu denk ik even: WTF heb ik eraan.. zucht.
Geen leuke man.. geen huis en geen gezin... Home alone en even helemaal stuk.

Ik zal me nu maar effe opfrissen en met grote tegenzin een boterham eten. Dan toch maar in die auto.. voor de laatste keer naar "ons" huis....En de deur dicht trekken.

Ik weet dit is een afsluiting maar ook een nieuw begin. Maar het doet me meer pijn dan ik had gedacht.....

Jans1