Vandaag kwam hij dan, de grote klapper, de klapper die ervoor gezorgd heeft dat ik haar overal verwijderd heb. Dat ik haar nooit meer hoef te zien, en dat ik me schaam dat ik ooit wat met haar ben begonnen. Want mevrouw uploade vrolijk een foto waar ze knus met een andere jongen stond en de tekst dat ze veel moest werken, maar met zijn aanwezigheid was dat vol te houden. Oftewel, mevrouw heeft na 3 weken een nieuwe vlam!

Nadat ik haar woedend appte dat ik blijkbaar nooit wat heb betekend voor haar als ze zo snel een ander heeft, kreeg ik alleen maar als reactie dat het tussen haar en mij niet werkte. En zelfs dat ik haar haar geluk moest gunnen. Dit zei een persoon die iemand via een whatsapp bericht dumpt op zijn verjaardag en niet eens het face to face wilde uitpraten of wilde nadenken over een 2e kans. Zij vroeg mij om haar haar geluk te gunnen.

Ik snap dat ze ook verder moet met haar leven. Maar hoe het allemaal gegaan is. In de week van het uitgaan was ik nog haar "ware liefde" en ze vond het zo kut om uit elkaar te gaan, en de hoofdreden was dat ze moest leren om alleen te kunnen zijn. Zonder jongen, gewoon alleen op zichzelf. Geen verplichtingen enzo. En nog geen 3 weken later zit ze dus met een ander. En ik ben woedend, ziedend maar bovenal gekwetst. Ze bleef maar zeggen dat ik niet wist wat er achter speelde, maar als ik dan vroeg wat dat dan was. Wou ze dat ook niet zeggen.

Ook bleef ze maar zeggen dat wij gewoon niet werkte, maar dat haar gevoelens wel oprecht waren geweest. Ik geloof dat niet. Als je echt dingen zegt als: ik wil bij je blijven, ik ben alleen blij als ik bij jou ben. En zo onzeker doet als er andere meisjes een status op mijn Facebook liken(!). Dan gooi je iemand niet zo snel weg. Blijkbaar was ik een leuk tussendoortje, een speeltje. Ze kreeg een keer van haar moeder op haar sodemieter en haar moeder verweet haar dat ze moest uitkijken hoe ze met jongens omging want anders zou ze een naam krijgen. Ik dacht toen: ach dat is onzin, ze blijft toch de mijne! En nu pas snap ik waarom haar moeder dat dus zij. De snelheid waarmee ze iemand totaal kan buitensluiten weer naar de volgende gaat. Bah, ik walg ervan. En het doet zeer. Blijkbaar was ik de enige die eerlijk en oprecht was naar haar toe. Ik heb zelfs een HBO opleiding die ik graag wou doen laten schieten voor haar, en dan krijg je zoiets terug.

Ik ben het vertrouwen in de liefde wel kwijt nu, ik ben boos op haar en heb nu het idee dat ik haar nooit meer wil spreken. Maar eerlijk gezegt, als ze van de week zou sturen dat ze me mist en dat het een fout van haar was. Zou ik haar zo terugnemen. Dat is echt het meeste ziekelijke eraan.

Ik ben wel blij dat ik in ieder geval flink tekeer ben gegaan tegen haar. Eindelijk heb ik flink het achterste van mijn tong laten zien. Gezegd tegen haar dat ze een makkelijke prooi is voor jongens en dat ze me als stront behandelt heeft. Het voelde zo goed op het moment. Maar als dat ingezakt is, zal ik het zeker nog even zwaar krijgen. Nu begint het al zwaarder te worden...

Ik haat dit alles