Drie weken zijn verstreken en drie weken heb ik mij aangesteld als een klein kind..
Huilen,smeken alle fouten die je maakt als ex zijnde..
Gisteren met ruzie van je weggegaan en toch weer uitgepraat..

Van jou kant de lieve woorden.
Dat je spijt hebt dat je het nu niet aankunt. Dat je spijt heb van de gemaakte fouten...en dat ik een plek in je hart heb en altijd alles meer als waard ben geweest...wat heb ik aan die woorden als je nu niet meer bij mij wilt zijn..

Ik zie niet in dat we ze niet kunnen oplossen, ik zie de mooie dingen (vast en zeker door het verdriet) maar jij voelt de slechte dingen..de ruzies die we hadden, de onrust die je kreeg..

Ik heb je uit mijn onzekerheid en liefde veel te veel geclaimd. Ik was onzeker en liet mij compleet meevoeren in mijn onrust
Daardoor legde ik onbewust een druk op jou...jij zei niks en dacht dat je je aanstelde in je gevoel..daardoor liep voor jou de druk op, tot de dag dat het klaar voor je was...einde oefening, jij en ik...
Je zag mij niet meer als die leuke spontane meid ,maar associeert mij met een drukkend gevoel.

Je mist me maar geniet van het doen van je eigen dingen...je ziet niet dat ook die 2 dingen samen kunnen gaan..
De timing is compleet verkeerd..

Je zegt ook dat je geen tijd hebt gehad mij te missen want ik ben er nog altijd...
Ik probeer afstand te nemen, niet te appe,bellen of noem maar op...' t gaat redelijk, maar je bent mijn collega...dus ik zie je elke dag..het doet jou pijn en ook mij..
Je woorden: " het doet pijn om naar je te kijken, je betekent teveel" ..

Jou laten voelen wat het is je echt niet meer in je leven te hebben, me te missen maar vooral ook voor mijzelf , om over je heen te komen..ik moet toch over je heen kunnen komen.
Alles wat we hadden was zo pril en kort...en toch doet het mij zoveel!

Ik moet door en niet hopen dat er een tijd komt,als jij weer rust hebt je mij weer anders ziet staan..
Ik moet gewoon door..maar die hoop is er wel omdat we beide nog zoveel voor elkaar voelen...