Nou na 4 uurtjes slaap(deed geen oog dicht natuurlijk van verdriet/onrust), was vanochtend de tijd aangebroken om een gesprek te hebben met iemand die ons scheidingstraject begeleiden kan.
Gelukkig was mn zusje er ook. Want ik wist niet of ik mn emoties onder controle kon houden/mn aandacht erbij kon houden.
De mevr. die het gesprek deed was in mij ogen erg chaotisch in het begin... Maar misschien had ik wat te hoge verwachtingen van dit gesprek.
Aan het eind van het gesprek hebben we afgesproken dat we haar laten horen of we met hun in zee gaan.
Mn man kon wel door het chaotisch heen prikken.... uhh lees exman.. zucht. (zit nog zo in't systeem).
Emotie's gingen redelijk. Ik had iemand anders om op te focussen en mn zusje was er. Dat hielp.
Toen hij weg ging kwamen wel tranen. Afscheid nemen is altijd moeilijk. Hij gaat weer weg.
Op weg naar mn ouders kwamen meer tranen.....
Bij mn ouders waar ik met mn zusje heen gingen na het gesprek kon ik even heerlijk knuffelen met mn neefje van 1,5 jaar. Een echt lekker ding!!! En tranen natuurlijk....
Jemig.. er zullen nog pittige maanden aankomen om alles te regelen en ik zal vaak met "hem" om de tafel moeten.
Hij toont wel veel goedwil... en probeert zelfs grapjes te maken en me te laten lachen. Maar dat lukt me niet.
Want ik mis hem zo ontzetttend....
Nu vanavond ook weer. En zit weer huilend hier te typen. Getver....
Nu hopen dat ik straks wat kan slapen....

Thanks voor het lezen boy's en girls.... xxxx