Hallo,

Ben niet nieuw hier, maar schrijf voor de eerste keer zelf een stukje.
Mijn relatie is nu voor de tweede keer met dezelfde man uit. In het kort: Ik heb deze man 20 maanden geleden leren kennen. Klikte meteen. We hebben een hele leuke tijd gehad, maar na 9 maanden maakte hij het ineens uit. Ik was verbijsterd. Wat een verdriet. We hadden het toch leuk samen? En dan ineens dit...
Ik kon hem moeilijk loslaten en we hielden contact. Ik merkte dat ik maar niet verder kwam en na 3 maanden zei ik dat ik het contact wilde stoppen. Op dat moment gaf hij aan me zo te missen. Dat hij het graag wilde proberen, ook al was het vertrouwen weg. Hij zou er voor gaan. En we zijn ervoor gegaan. Ik merkte dat ik nu veel meer toegang kreeg tot hem. Hij kampte zelf met problemen uit zijn jeugd. Geen makkelijke opvoeding gehad. In februari werd het hem teveel en wilde hij er weer mee stoppen. Heb gezegd dat als hij nu besluit het uit te maken dat het dan ook definitief is. Elke keer die paniekreactie en dan op de vlucht slaan heeft totaal geen zin. Hij moet dan juist steunen op mij en niet om zich heen slaan en mij aan de kant zetten. Hij is toen op mijn advies hulp gaan zoeken. Daarna ging het beter. Na 3 maanden begon ik over de toekomst. Hoe hij het zag? En dat was waarschijnlijk teveel. Hij trok zich terug en ik merkte dat ik hem kwijt aan het raken was.
En ja hoor, drie weken later zei hij dat we er beter mee konden stoppen. Boem, klaar. Dat was het...
Ik was in het begin zo sterk! Ik wist dat dit niet bij mij lag. Dat als we over toekomst praten dat ik hem dan kwijt ben. Ik weet dat wat we hadden zo bijzonder was en dat heeft hij ook altijd gezegd. Maar vluchten lost niets op. Hij is bewust gaan zoeken naar de verschillen en daar kwam uit dat ik misschien wel verder was dan hem. We zijn allebei in de 30 dus over toekomst praten is volgens mij heel reeel.
Het is nu bijna twee maanden uit en dat waren niet de makkelijkste weken.
Maar nu hebben we sinds kort weer contact. We zoeken elkaar weer op. We doen weer leuke dingen en er lijkt niets verandert te zijn.
We hebben niets, maar zo lijkt het wel.
Nu mijn dilema: Ik merk dat ik met mijn gevoel in de knoop zit. Hij heeft een probleem wat met binden te maken heeft. Maar op een of andere manier lijk ik daar in mee te gaan. Mijn verstand zegt steeds dat ik geen eigenwaarde heb, dat ik afstand moet nemen en dat hij dan wel beseft wat hij kwijt is. Mensen roepen heel de tijd dat ik meer waard ben, maar zo zie ik dat niet.
Hij zal dat bindingsprobleem ook met een ander krijgen. Er is ook geen ander in het spel.
Maar aan de andere kant kan ik gewoon geen afstand nemen. Als het nou een eikel was in onze relatie dan was dat anders geweest, maar als we bij elkaar zijn is het geweldig.
Ik wil overkomen als sterk en dat ik makkelijk zonder hem kan, maar van binnen voelt dat anders.
Mijn vraag is of mensen dit herkennen? En hoe ze ermee omgaan?
Misschien dat ik dan wat meer rust in mijn hoofd krijg...

Liefs Fay