Weer even mn hart luchten. (maandje verder nu)
Ik sta toch altijd versteld wat een periode als liefdesverdriet wel niet met je kan doen.
Ik probeer het altijd bij mezelf te zoeken. In mezelf te graven waar de pijn zit, waar het vandaan komt.
Ik wil het altijd spiritueel benaderen en zien dat pijn die je voelt altijd al in je zat. Ik heb ook een hoop te verwerken vanuit mijn verleden dus dat klopt ook.

Vandaag had ik even een realisatie. Al dat graven en analyseren is ook een vorm van controle willen behouden. Er is iets gebeurd wat ik verschrikkelijk vind en er gewoon om rouwen kan ik niet zo goed. Ik voel me dan zo slecht dat ik er gelijk van alles bij moet halen, ook uit mijn verleden dat er zoveel mis moet zijn met mij. Dat ik denk dat ik zo erg in de knoop zit dat ik hard aan de slag moet met mezelf. Ik ben ook gewoon heel streng voor mezelf! Ik praat mezelf aan dat er met mij van alles mis is, dat ik gek word, dat ik teveel angsten heb. En nog maar harder mn best moet doen. Nog harder aan mezelf werken totdat ik weer 'perfect' ben. (het gedumpt worden, bevestigd deze angsten natuurlijk... )
Maar er is niets mis met mij, ja ik heb veel verdriet, ja ik heb angst. Maar dat maakt mij mens! Wie is er nou perfect? Ik wil mijzelf graag accepteren en omarmen om alles wat ik ben! Mijn mooie kanten en mijn donkere kanten. Zolang ik grip kan hebben op mijn angst en weet dat het er is, maar het niet de overhand kan laten nemen is er niks mis met mij. Ik heb al zo veel overwonnen in mijn leven, ik weet dat ik krachtig ben. En ja... er is nu iemand die niet zijn leven met mij wilt delen. Ok, verdriet, zeker, maar laat dat je niet zo aan jezelf doen twijfelen! Zeg ik dan tegen mijzelf en alle andere mensen hier!
Liefs