Week 10 als single lady zit er bijna op en het begint al aardig te wennen. De eerste weken waren hell en het einde van de wereld, maar terug kijkend ga ik stapje voor stapje vooruit en heb ik het gevoel dat ik er wel bovenop kom. Als ik andere blogs lees over het ondraaglijk gemis van de ex, herken ik dat wel, maar dan vooral uit mijn eerste weken. Het lijkt alsof ik het nu zelf geaccepteerd heb dat het hem echt niet gaan worden. We hebben natuurlijk al een geschiedenis van 3 jaar met steeds een half jaar verkering, verkering uit, dan langzaam weer afspreken en weer verkering.

Dat neemt niet weg dat ik me soms eenzaam voel en de leuke dingen mis. Maar ik weet dat dit zal slijten. Toen mijn eerste relatie uitging was ik kapot en dacht ik dat ik de rest van mijn leven elke dag aan hem zou denken. Nou das ech nie zo! Het slijt!

Ik denk dat het voor een groot deel begint bij acceptatie. Acceptatie van dat hij niet meer in mijn leven is, dat hij een andere weg kiest zonder mij en dat ik nu alleen ben. Acceptatie dat ik verder moet en dat het is zo als het is, dat hij mij niet de commitment wil geven die ik nodig heb. De keuze om er niet in te blijven hangen en om verder te willen, het wondje willen laten helen. Gelukkig willen worden. Mezelf vergeven. En uiteindelijk ook hem vergeven voor het verdriet wat hij mij heeft aan gedaan. Maar zover ben ik nog niet, dat komt nog wel.

Komend weekend ga ik op stedentrip met 3 lieve vriendinnen. Genieten, een andere omgeving en nieuwe herinneringen maken. Daarna zien we wel weer verder!

Hou je haaks... En denk eens na over acceptatie!