Het is nu ruim een week zoals het is. Hij heeft de beslissing genomen om weg te gaan, en voorlopig weg te blijven. Op de avond dat ik hem voor het laatst zag, voelde ik me sterk, en het was een bijzonder en goed afscheid. Maar, waar ik bang voor was, ik kon het niet laten om toch weer contact met hem op te nemen. Hij belde overigens zelf ook nog. Ik merkte snel dat het me eigenlijk geen goed deed, ik heb gevraagd, wat wil je nu echt? Sta je 100% achter je beslissing? Zijn antwoord was ja...voor nu sta ik daar achter. Dit was het punt dat ik dacht, Hallo....luister eens goed naar wat hij zegt!! HIJ WIL NIET MEER!!! Duidelijk, moeilijk...maar heel eerlijk. Ik heb tegen hem gezegd, dat het dan geen enkele zin heeft om contact te houden, hij wil dit wel graag...maar ik kan het niet, en daar moet ik aan toegeven. Het gaat de afgelopen dagen eigenlijk best heel goed....hij zit in mijn hoofd, iedere dag, maar ergens weet ik...als het zo moet zijn, dan is dat zo. Horen we bij elkaar? Dan komt het ook wel weer goed. Maar het allerbelangrijkst is dat ik weer voor mezelf ga, aan mezelf denk, en niet de liefde geef aan iemand die mij dat niet kan teruggeven. Moeilijk is het om niet te bellen...maar iedere keer denk ik dan: Als ik het doe, wat krijg ik dan...hij reageert toch wel, ik krijg hoop, en die hoop is op niets gebasseerd, word ik daar gelukkig van: NEE!! Misschien in de toekomst kunnen we weer eens met elkaar praten, maar op dit moment wil ik kiezen voor mezelf, en ik ga daar alles aan doen!!