Help! Er zit een knoop in mijn hoofd! En ik kan hem niet ontwarren.

Mijn ex (ruim een half jaar) mailt mij over haar vakantie. Goed, leuk, site met foto's. En ze is met een erg goede vriend van mij en een vriendin van mij naar toneel geweest in 't amsterdamse bos. Ik wist daar niets van. Vroeger gingen we met z'n allen. Vanuit mijn vrienden georganiseerd. Ze hebben mij niet gebeld. De vraag die in mij opkomt:
Vinden mijn vrienden haar soms leuker dan dat ze mij vinden?
Waarom vragen ze mij niet meer mee en haar wel? Of heeft zij het georganiseerd? Omdat ze die mensen weer eens wilde zien? Ik hoop het. Toch is het moeilijk. Twee mensen waarvan ik veel steun gehad heb, die me begrepen en waar ik alles in mijn wanhoop aan heb verteld. Die moeten de situatie toch begrijpen? Mijn ex toch ook een beetje haten?
(Ik stond op het punt een huis te kopen met haar toen ze verdween. Na 4 jaar, zonder een reden. Na lang vragen bleek ze altijd al een beetje getwijfeld te hebben. Al 4 jaar. Dat is toch een k*t streek. Ik heb mijn toekomst op haar gebouwd. In vertrouwen. En al die jaren bleek het een papieren fundament te zijn. Als ze eerlijk was geweest had ik nu misschien iemand anders gehad waar ik eennfantastische band mee had kunnen hebben, misschien wel kinderen, een huis en geluk. Nu zie ik iedereen om me heen trouwen, bevallen en gelukkig zijn. Dan mag ik haar toch een beetje haten? Dat is toch logisch? Dat begrijpen mijn vrienden toch ook?)

Ik wil niet tegen mijn vrienden zeggen dat het moeilijk voor me is. Ik wil niet dat er een situatie onstaat waarin ze denken, o ja, climb moeten we vragen anders is ie weer verdrietig. Ik wil niet een steek van achteren kunnen krijgen. Ik wil alles goed verwerken, ben daar mee bezig, zie mijn ex af en toe, voel dan geen verdriet en hoop zo langzaam een situatie op te bouwen zodat we elkaar gewoon kunnen zien zonder dat je onverwacht verdrietig wordt. Zoals nu. Shit zooi.

Later meer. Ik trek het niet.