Zo! Dat is eruit!

Ik zeg het een gekscherend, maar ik voel me ook een beetje gek na de afgelopen twee weken... ben niet compleet down, maar leuk vind ik het niet en ik merk dat het oplucht en helpt om mijn dingen af en toe een beetje op te schrijven... Dus! Een nieuwe update...

Afgelopen twee weken heb ik mijn vriendin M zoveel mogelijk met rust gelaten... Ze vroeg om ruimte en tijd, en die heb ik gegeven... Da's natuurlijk niet makkelijk, maar goed... Je moet iets! Het alternatief was om de boel af te blazen en alhoewel dat idee best vaak in me is opgekomen denk ik dan toch direct terug aan die eerste maand waarin alles super fijn was!

Korte update voor diegenen die mijn andere logjes niet hebben gelezen: Ik heb 3 maanden geleden een meisje leren kennen, directe klik, alles prima en goed! Het geluk straalde eraf! Na die maand veranderde iets, begon ze te twijfelen, niet alleen aan ons, maar aan alles... een soort allesoverheersende crisis waar ze maar niet uit leek te ontsnappen... De twijfel was het meest voor de hand liggend in onze relatie en dus wilde ze tijd en ruimte om na te denken en te voelen wat ze nog voelde zonder mij...

*zucht* "I've been here before"

Anyways... Afgelopen week kreeg ik dus na ongeveer anderhalve week radiostilte (geen sms, mail of bellen) weer een mailtje... best een lange dit keer... Ze was naar haar therapeut gegaan (eerste keer) en had lang gesproken... Ik had het idee dat de oorsprong van haar mail vooral was ontstaan tijdens dit gesprek, het voelde op een of andere manier erg therapeutisch... Zo vertelde ze in de mail dat ze twijfelde en bang was me te kwetsen en daardoor zichzelf vergat... Ze somde haar twijfels op en dat was nogal een lijst... ("Ze verviel in een reddersrol" (al had ik hier nooit om gevraagd!), "voelde zich heel schuldig dat ze nog steeds naar andere mannen keek en een in het bijzonder" enz enz enz)... Toch was er dan ineens hier en daar weer een stukje waardoor ik dacht te merken dat ze me toch niet wilde of kon laten gaan... vaag! Ik las het mailtje met een groeiende verbazing en was bijzonder verbaasd toen ze aan het eind van het mailtje nog vertelde dat ze heel graag wilde afspreken om haar twijfels te bespreken en om te horen wat ik wilde en of dacht... Dat ze me toch heel lief vond, en het allerliefste dit allemaal niet kwijt wilde... En dat het uitspreken van haar twijfels JUIST een manier was om te ontsnappen aan de druk die ze zichzelf zo oplegde... Ook vertelde ze dat ze het best moeilijk vond om te accepteren dat ze er moeite mee had als iemand lief voor haar was... Hiervoor had ze elke keer mannen waar ze heel erg achteraan moest lopen, waar ze enorm haar best voor moest doen om hun goedkeuring of aandacht te 'winnen'... Mannen die haar vertelden dat ze niet mooi, interessant of leuk was.. En dan is er nu ineens Mike, die lieve briefjes in geheime lunchpakketjes achterlaat, bloemen plukt of koopt en kadootjes verstopt onder hoofdkussens... Ze zou misschien wel eens bang kunnen zijn voor iemand die zo lief was... Want MOCHT er wel iemand lief voor haar zijn.........?

Dus... Ik terugmailen... De essentie van mijn mail was vooral dat ik steeds meer het idee had dat ze nog niet toe was aan een relatie en zeker niet met mij... Als ze af wilde spreken omdat ze anders een schuldgevoel zou hebben of zich naar zou voelen om mij, dan hoefde ik ook niet af te spreken, mailde ik... Zo'n afspraak zou alleen maar verwarring en onnodig gedoe opleveren en daar had ik inmiddels wel genoeg van gehad... Als ze echt het idee had dat dit niet werkte, moest ze het maar gewoon zeggen... Ik heb er ook bijgezegd dat ik het liefste alles gewoon weer fijn en goed zou hebben, dat ik haar heel lief en bijzonder vond en dat ik het zelf natuurlijk wel fijn zou vinden om haar weer te zien... Maar dat ik mezelf wel in bescherming nam en dus een beetje op mijn hoede was...

Verrassend genoeg kreeg ik direct die avond een mailtje terug waarin ze zei dat ze juist *wel* wilde afspreken, en niet omdat ze zich anders schuldig zou voelen, maar omdat ze me graag wilde zien... Dat ze me heel lief vond.. Ze vertelde dat ze het ook allemaal heel erg vond, dat ze zo vaag was... Dat ze het liefste gewoon ongecompliceerd blij zou willen zijn met zichzelf EN mij, maar dat het nu gewoon allemaal even heel ingewikkeld voelde... Ze sloot haar mailtje af met "Kus" (dat was een eerste in twee weken!) en inmddels staat de afspraak gepland... Morgen dus! Om 11 uur sochtends tref ik haar, ze komt naar Rotterdam...

En ik denk : Aaaaahhhhhhaaaargh! Ik heb geen idee meer wat ik voel of denk... Aan de ene kant ben ik echt geraakt die eerste maand... Vind ik haar fantastisch, fijn en lief... En aan de andere kant denk ik "Fuck dat rare wijf en haar getwijfel!"... Een vriendin vroeg gisteren aan me: "Maar Mike, WAAROM wil ze nou precies afspreken??".. en honest to God, ik kon geen antwoord geven op die vraag! Vaag, vaag, vaag! Ik blijf het allemaal aantrekken geloof ik...

Anyways... Morgen rond deze tijd zal ik er uit zijn (zei Mike optimistisch)... Ik heb me voorgenomen dat ik me niet langer wil bevinden in een super vage situatie die me eigenlijk niet zoveel oplevert... Ik ben niet iemand die heel veel vraagt of verwacht van een relatie... Ik trek niet aan mijn partner, ben redelijk nuchter wat betreft de toekomst verwachtingen en ben ook beslist niet jaloers ofzo... Maar ik wil niet in een relatie zijn waarvan ik niet weet of hij er volgende week nog is...

Thanks for listenin',

Mike