Hey iedereen,

laten we eerlijk zijn, toch voor dit ene moment,
het gaat weer even niet meer en moet het weer even van mezelf afschrijven..

Het is niet zozeer echt nog het intense verdriet voor mijn ex, maar meer het immense gemis van mijn beste vriend ( = mijn ex)..

De laatste maand veel slecht nieuws gehoord..

De dag na mijn verjaardag een collega gediagnosticeerd met kanker en is nu minstens een jaar afwezig, een paar dagen later een vriendin haar moeder die plots overleden is (en spijtig genoeg is ze haar vader zo'n 3 jaar geleden verloren en had haar broer in december nog maar zelfmoord gepleegd), een paar dagen later kreeg ik een doodsbrief van een oude vriend in de bus (onder de trein gesprongen), mijn vader zit nu al zijn tweede week thuis met zware depressie die al met pieken en dalen bezig is van oktober en verleden week een familielid een miskraam gehad (was al 7 maand ver)..

Met een paar woorden:
HET WEEGT IMMENS DOOR!!

Ik ga werken, krijg mijn gedachten op andere plaatsen, maar lig ik in m'n bed en BAMN, daar zijn alle gedachten.. Ik huil, huil, huil mijn ziel uit mijn lijf uit machteloosheid en vooral omdat er nu niemand meer is die even naar me kan luisteren.. Hulp heb ik niet nodig, niemand kan dit oplossen, maar gisteren lag ik in m'n bed en dacht bij mezelf: Het enige dat ik momenteel nodig heb is een knuffel van HEM, dat hij me even vasthoudt en zegt dat alles in orde komt..

Ik mis m'n beste vriend, meer dan ooit.. Mijn ex ben ik al een paar maand "vergeten", maar die beste vriend.. Zie me hier nu, dacht ik gisteren.. Na een jaar.. Nog steeds na een jaar zo'n immense pijn, zo'n immens gemis..

Ik mis je :'(