Wat is liefde eigenlijk een raar ding. Zo af en toe komen hier verhalen langs, die wel wat lijken op de jouwe. Natuurlijk wordt zo'n beetje ieder verhaal hier eenzijdig verteld (de andere kant zou in theorie natuurlijk kunnen verschillen), maar ik ga er maar even vanuit dat hoewel eenzijdig, het verhaal gewoon met de waarheid strookt.

En dan hebben we eigenlijk iets raars. Er lijken twee uitersten te zitten soms op deze site. Uit jouw verhaal, Leen07, komt voor de objectieve lezer naar voren dat jij heel veel gegeven hebt en dat hij daar amper tot niks voor teruggegeven heeft. Dat er bij jou oprechte liefde was en bij hem in ieder geval dat niet. Dat jij er voor hem was en heel veel rekening met hem hield, maar andersom niet. Dat jij alles hebt gedaan wat in je macht lag om het goed te laten gaan, omdat je van hem hield, terwijl hij er heel andersoortig gedrag op nahield. Kort en bot: het plaatje dat je schetst maakt dat jij je volledig hebt gegeven en hij een klootzak is.

Aan het andere uiterste van het spectrum staan verhalen van mensen die nog heel veel om hun ex geven, maar waarbij de ex geen klootzak is (of de vrouwelijke variant). Die het vooral bij zichzelf zoeken - als ik nu maar dit of dat had gedaan, was het misschien anders gelopen. Zus en zo was misschien niet zo leuk aan mij, maar hij/zij is prachtig.

Voorzichtig zouden we daar misschien uit kunnen concluderen dat het tweede uiterste zich aan het eerste kan spiegelen en dat liefde gewoon raar en onlogisch is. Degene die zich achteraf bedenkt wat hij/zij misschien anders of beter had kunnen doen, kan erbij stilstaan dat er mensen zijn van het eerste uiterste, die toch bij hun geliefde bleven ondanks alle rottigheid die diegene uitspookte.

Dat leidt een beetje tot de conclusie dat in veel gevallen, de feiten eigenlijk niet zoveel uitmaken. Feiten worden vaak gebruikt om iets onbenoembaars te benoemen, ervoor te zorgen dat het ander niet met onbevredigende 'waarom' vragen achterblijft - wat desondanks soms ook nog steeds gebeurt (misschien omdat die personen geen feiten willen noemen omdat die toch de lading niet dekken). Liefde kan er zijn en liefde kan weg zijn. Misschien is er geen waarom.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat voor álle situaties geldt; soms doen mensen ook gewoon ingewikkeld, of volgen eigenlijk niet hun echte eigen gevoel...

Moest het even kwijt, had het uitgebreider gedaan als ik nu niet weg had gemoeten .

maar meisje toch.
jij bent veel te veel over je grenzen gegaan.
wat is jou angst? alleen zijn? bang dat er niemand van je houdt?
diep in je hart heb je altijd geweten dat er iets niet goed zat in jullie relatie.
zeg me als dat niet zo is...want ik denk dat ik hierin oprecht gelijk heb.
soms weet je niet waarom je je zo rottig voelt en zoek je het bij jezelf...denk je dat JIJ je moet aanpassen.
nee lieverd...zo is het niet.
en ik denk ook dat dat jouw verdriet is..dat je te veel over je grenzen gegaan bent..niet dat je hem kwijt bent.
want zo eentje kan JIJ in ieder geval missen als kiespijn.
je hebt dit zelf toegelaten..klinkt hard, weet ik. vergeet niet dat er vele vrouwen zijn zoals jij die zo onzeker zijn dat ze tot hun uiterste grens gaan.
het waarom?
dat moet je in jezelf zoeken.
Zolang je maar in je zelf blijft geloven,,,want met jouw is echt niks mis.
het komt goed met je...en je komt hier zo sterk uit.
pas op dat je dezelfde fout nooit meer maakt. Leer hiervan en ga verder met je eigen leven.
geloof me... dat kan echt heel leuk worden!

Het is lang geleden dat ik hier heb geschreven.
Het was uit met mijn ex en daarna hebben we het voor de laatste keer geprobeerd. Het was dus weer even aan..
Dit werd er allemaal niet erg beter op en er is heel wat gebeurd in die tijd.
Hij ging steeds meer uit, er bleven zelfs dames (en 1 dame specifiek) slapen bij hem enkele weken lang zonder ik er wat van afwist. Ik ontdekte het toen ik binnekwam en de schoenen, tassen en jassen van de dame zag staan. Ik was het jaloerse kreng toen ik er iets van zei en vroeg.
Maar goed, om een onwijs lang verhaal kort te maken: op mijn verjaardag heeft hij het uitgemaakt. Ik kreeg nog een kado naar mijn hoofd gegooid letterlijk..
Nu is dit allemaal drie maanden geleden en het ging allemaal best oke met me. Ik dacht wel aan hem, maar wist dat het goed was zo.
Het vervelende is dat ik de laatste tijd veel verhalen hoor over hem, hoe wild hij wel niet bezig is enz. Nu heeft hij na nog geen 2 maanden na dat hij het uit had gemaakt alweer een vriendin. Ze is een stuk jonger, maar goed, dat doet er verder niet toe.
Ik zag hem laatst en we hebben een kop koffie gedronken. Na dit gesprek was ik zo leeg en verdrietig! Alles kwam weer omhoog, alle gevoelens, toekomstplannen die we hadden, het verdriet, de pijn. Erg naar. Heb uren gehuild. Ik begrijp niet dat hij na 8 jaar alweer binnen nog geen twee maanden een ander heeft.
Ik zelf heb er geen behoefte aan. Ik wil weer bij mezelf komen voordat ik mezelf weer in het diepe gooi. Toch is het pijnlijk hoe het allemaal is gegaan en hoe snel hij over me heen is. Ik ga het erg op mezelf betrekken en wordt er onzeker door. Ik weet dat dit niet goed is, maar het gebeurd automatisch.