7 dagen na 7,5 jaar liefde te hebben gegeven. Het is onvoorstelbaar hoeveel emoties je in 7 dagen kan doormaken. Verdriet, intens verdriet, voor wat ik moet loslaten. Dankbaarheid, voor het kind dat ik niet met hem heb gekregen. Geluk, met de vrienden die voor me klaarstaan. Gesteund, uit onverwachte hoeken. Afschuw, doordat er met mijn gezondheid is gespeeld door onveilige seks. Schaamte, om mezelf te laten onderzoeken. Motivatie om het leven weer op te pakken. Pijn, als ik mezelf verwond om de echte pijn niet te voelen. Gemis, van dat wat ik eigenlijk nooit heb gehad. Kracht, uit de woorden vol wijsheid. Teleurstelling, in degenen voor wie ik er wel altijd ben geweest. Onzekerheid, om wie ik ben en Angst, Angst voor wat mij te wachten staat.

Het leven gaat door... Het lijkt onlogisch als je hart even stil staat, maar het leven gaat door. Het antwoord op hoe was je dag kan ik niet meer geven. Het begint met een traan en eindigt met een lach of andersom. En tussendoor voel ik vanalles. Ik besef me nu meer dan ooit dat er tijd moet zijn voor verdriet, maar niet nu. Nu gaat het om overleven. Om te zorgen dat ik eet, dat ik drink en dat ik slaap. Maar ook door de zaken op orde te stellen. Het huis op mijn naam te zetten, zorgen dat ook hij bijdraagt in de lopende lasten zolang hij hier nog is, de financiele zaken af te wikkelen, mijn toekomst veilig te stellen en daarvoor nieuwe begrotingen te maken. En daarna is er tijd voor intens verdriet. Daarna als ik weet dat ik een huis heb om in te huilen, als er letterlijk licht kan zijn in de duisternis. WAter om alles van mij af te spoelen. En dat alles in een veilige haven. Mijn veilige haven dat ik thuis kan noemen.

Om daarvoor te zorgen moet ik communiceren met degene die deze pijn heeft aangericht. En dat kost me alles wat ik heb. Ik wil dat hij zsm weg gaat, niet omdat mijn hart niet bij hem wil zijn maar omdat het moet om verder te kunnen. Maar ik lach, toon mijn zwakte, ontken mijn liefde niet maar hou afstand. We leven zoveel mogelijk langs elkaar heen en dat moet. De routine moet doorbroken worden. Ik vind troost in het feit dat het tot hem doordringt dat hij iets heeft kapot gemaakt wat hij niet snel meer zal vinden. Ik breek tegelijkertijd bij het zien van de pijn in zijn ogen. En ik ben verbaasd door de waarheid die nu komt als mosterd na de maaltijd.

Hij toont berouw, geeft toe, heeft schuldhulpverlening ingeschakeld en wil nu wel praten over dingen. En wat hij zegt is dat hij mij niet wil laten gaan. Maar hij gaat daar niet over. Ik ga, of eigenlijk verzoek ik hem te gaan, en dat is geen vraag dat is een mededeling. Mijn mededeling voor mijn geluk. Hoeveel pijn mij dat ook doet. Dit is geen egoisme, dit is zelfbescherming.

Hij is vreemd gegaan. 5 keer met 3 personen in het afgelopen jaar. Daarvoor nooit. Dat zegt hij, maar wat zijn de woorden van een leugenaar. Twee dames van het internet en het ergste zijn ex. Zijn ex.. De ex waarvoor ik respect heb getoond door met haar te praten alvorens iets met hem te beginnen terwijl zij al uit elkaar waren. Voel ik boosheid, ja. Maar het helpt me vooral om door te zetten en te beseffen dat hij mij nooit heeft gerespecteerd. Maar tegelijkertijd voel ik iets anders. Ik voel de wil om deze mensen die willens en wetens het bed hebben gedeeld met een man in een relatie zit te vertelllen dat ook zij hun gezondheid zeker zouden moeten stellen. Want als vrouw, een echte vrouw met een geweten doe je dat. Maar ik voel ook wrok. Ik wil ze vertellen dat ik geen respect heb voor dit type mensen, maar vooral ook bedanken voor hun aandeel in deze aflsuiting. Voor die ene ex wil ik iets meer dan dat. Ik wil dat zij weet dat hij misselijk wordt bij de gedachte aan haar, dat zijn zij woorden. Ik wil haar laten weten dat hij na 7,5 jaar weer fulltime beschikbaar is voor haar. Maar dat hij mij niet kwijt wil maar dat ik hem laat gaan. Dus hij kan niet anders dan terug naar haar. Ik wil dat ze weet dat hij de pijn van mijn gemis bij zich draagt bij wie hij ook is en met spijt terug denkt aan de toekomst die wij hadden kunnen hebben en het kind dat wij nooit zullen krijgen. Allemaal zijn woorden. En ik wil dat ze weet dat elke dag een dag zou kunnen zijn dat ik hem terug laat komen, in theorie dan. En die wetenschap die gun ik haar oprecht, hoe vreselijk dat ook is van mij.
Normaal zou ik onzeker worden over mezelf na overspel Maar mindfullness heeft mij geleerd dat wat zij doen en wat hij gedaan heeft iets zegt over hen en niet over mij. Ik heb mijn waarden, ik heb mijn normen, maar zoals dit al aangeeft ook mijn zwaktes omdat ik daarin denk mijn kracht te laten zien, ook al is dat natuurlijk niet de waarheid.

Dus voorlopig verlaag ik me niet, maar dat ik dat nooit zou doen in een opwelling van woede kan ik niet garanderen. ik sta er boven voor nu, tot in ieder geval zijn handtekening op de afstandsverklaring van het huis staat, en dan zeg ik ze wat ik wil zeggen. Niet voor hem, niet voor hen, maar voor mij. Omdat ik het uit mijn systeem wil hebben en omdat het, hoe kindrrachtig ook, oplucht.

Ik zie op tegen de komende dagen. Maar ook de komende week, zal ik net als elke week ooit doorstaan. Met ups and downs. Maar waar ik aan vast hou is de gedachte dat niet mijn ex bijzonder is, maar het feit dat ik in staat was om zoveel liefde te geven ondanks alles al die jaren. En die liefde, die sterke liefde in mij, die blijft. Dat betekent dat er hoop is voor een toekomst ooit met iemand anders. Want als ik één keer die liefde heb kunnen geven, dan kan dat opnieuw bij iemand die het waard is. Nu is de liefde alleen voor de persoon die het het meest verdiend, en dat ben ik zelf! <3