Twee maanden geleden voor het laatst op de site en het kriebelt me al 2 weken om weer van me af te schrijven..
Maar steeds geen tijd, druk, druk, druk, druk...

Zoveel meegemaakt de laatste 2 maanden, wel leuk, maar moest even de rem op, want kwam er de laatste 2 weken achter dat ik niet zelf mijn leven meer leidde, maar dat anderen dat deden..
Dacht weer meer aan anderen als aan mezelf en rende daarbij mijzelf weer een beetje (boel) voorbij...
Dus toen dacht ik weer : "HO STOP" dat wil ik niet meer...
Maarja dan verkeer je weer in een staat waarin je in jezelf gekeerd raakt en weer veel te veel gaat nadenken over hoe het is, hoe het gaat worden, maar vooral aan hoe het was en NOOIT meer gaat worden...
Komt natuurlijk ook door het weer, liefst hele dagen in bed liggen, maarja helaas gaat dat niet op voor deze jongedame, 's morgens gaat gewoon de wekker die zegt dat ik moet werken...
Zoals nu zondag, tsja lig ik nog in bed, dan kan het even, maar door de week, helaas....
Kon ik maar net als een beer een paar maanden in winterslaap, me eerst gewoon vol vreten en dan daar op kunnen terend de winter slapend door kunnen komen, wat lijkt me dat heerlijk!!!!

Pff merk aan mezelf, hoe graag ik weer een stukkie wilde schrijven, me het op dit moment aan inspiratie ontbreekt...
Voel me leeg, koel en kil...
Heb vorige week mijn haar van porno blond getransformeerd naar hoerig zwart, past bij mijn depressieve bui, ohnee ik ben nu kunstmatig intelligent!!!
Ha ha de ha ha....
Pff word gewoon moe van mezelf, ken je dat, zo sarcastisch als de pest, jezelf constant afkraken omdat je anders misschien bang bent dat een ander het dan wel doet, en ja dan doe ik het liever zelf...
Maar het stomme is ook, het is helemaal niet nodig, ben onnodig onzeker...
Heb de mannen voor het uitkiezen, maar ik wil ze allemaal niet, ik wil er maar 1, maarja dat zal nooit meer gebeuren...
Heb mijn ex vorig weekend nog gesmst...
Zal het even uitleggen:
Zaterdags lekker wezen shoppen met een vriendin bij de Intratuin, kom ik thuis en haal de brievenbus leeg, een kaartje..
Een kaartje voor het broertje van mijn ex!!!!
Dussss....
Ik wist dat zijn broertje die week jarig was, maar dan krijg ik een kaartje voor zijn broertje, van (aan het handschrift te zien) zijn opa en oma, op mijn adres, waar mijn ex heeft gewoond en zijn broertje niet...
Heel apart..
Dus dacht echt wat moet ik hier nou mee, want heb niks tegen zijn broertje en vond het ook zo lullig voor zijn opa en oma, aangezien die enigsinds dement aan het worden zijn.
Dus ik mijn ex gesmst wat ik er mee moest, naar hem doorsturen zodat hij het aan zijn broertje kon doorgeven of retour of naar het huis van zijn ouders waar zijn broertje woont...
Nou ik moest het maar direct doorsturen naar zijn ouders met als afsluiting gr. b****.
Pff, mag ook wel wat vriendelijker!!!!
Ik had gewoon doodnormaal smsje gestuurd, ook geen xjes ofzo, gewoon groetjes, maar vond zijn reactie zo dom...
Kijk dat wij niet samen door 1 deur kunnen, tsja dat moet dan maar, maar zijn broertje en opa en oma dat vind ik gewoon lullig...
Maar goed misschien kwam het omdat ik hem die week ook tegenkwam in een winkel en we 30 cm van elkaar af stonden en alsnog niks tegen elkaar konden zeggen..pfff...

Maar goed wat wil ik nou eigenlijk echt kwijt in deze Blog, geen idee,ja ik mis hem, mis mijn ex, vooral in deze donkere dagen!!

Kom 's avonds in het donker terug van mijn werk, mijn katten die op me wachten en al mekkerend om mijn benen heen dansen omdat ze me zogenaamd ontzettend gemist hebben, maar nog meer honger hebben...
Dus geef ik ze eten, pak mijn eigen zeer verse geweldige magnetron maaltijd (want ja het is te laat om nog echt te koken), stop deze in de magnetron, rook tussendoor een peukie, eet mijn eten...
Plof op de bank met een kopje thee, kaarsjes aan, verwarming op 23...
Filmpje kijken, chippie dr bij....
En ja daar zit je dan, in je eentje...
En dan voel ik me echt zo "verdomd alleen"...

Voor een paar weken geleden was ik niet alleen..
Had weer een tijdje contact met een een goede vriend, zijn relatie ging niet goed, ging vreemd met mij, zo was ook weer eens mijn eerste keer na mijn ex....wel raar en heb ook zeker even een portie zitten janken daarna, maar goed hij was heel lief voor me, voelde me ook zeker op mijn gemak...
Hij had zijn relatie beïndigd en had al tegen hem gezegd dat ik hoopte dat hij dat niet om mij had gedaan en nu hoopte dat wij zomaar even verder konden gaan met z'n 2...
Nee dat was niet zo, maar goed brachten wel opeens heel veel tijd met elkaar door, iets teveel op een gegeven moment en begon me zo aan hem te irriteren...
Dus hield de boot maar meer af, want tsja ik zit nog steeds in mijn verwerkingsfase en hij had net zijn relatie beïndigd...
Maar hij was als een parrasiet en begreep niet dat ik ook mijn eigen ding wilde doen, mijn eigen ruimte nodig had, mijn eigen leven wilde leiden, dus met als gevolg we nu 2 weken geen contact meer hebben...

Maar goed nu dus weer alleen, wel super veel leuke vrienden, maar ook niet te vaak, want die zuigen ook zo, kost zoveel energie..
Trek op een bepaalde manier alleen maar mensen aan die nog meer shit hebben als ik, denk ik dan, dus ben er dan meer voor hun als dat ik zelf mijn ei kwijt kan of over mijn problemen kan praten...

Zo had ik het de laatste keer nog over mijn moeder, die zou misschien bortskanker hebben, maar gelukkig bleek het goedaardig weefsel te zijn, thank god!!!
Maar goed, daar eenmaal van bijgekomen is mijn oma ongeneeslijk ziek!!
Baarmoederhalskanker, in zo'n ver gevorderd stadium dat er niks meer aan te doen is, dus dat is een aflopende zaak...
Ook was het deze maand een jaar geleden dat de moeder van mijn beste vriendin aan kanker was overleden..
Dus een heerlijk depressief begin van de herfst!!!
En dan straks ook nog die stomme feestdagen, daar heb ik dus echt geen zin in hè...
Gezellig in mijn eentje, tenminste zo voelt dat dan, want zal vast wel een dag naar mijn ouders gaan, maar goed dan nog...
Vorig jaar was mijn ex met de kerst ook niet vrij, horeca hè, dus zat ik overdag ook alleen, maar das anders, voelt anders, je weet dan wel dat hij er 's avonds weer is en dat je dan samen weer gezellig knus op de bank ploft..
En tuurlijk zou ik moeten denken aan hetgeen ik wel heb, mijn familie, vrienden, maar er is toch iets wat ontbreekt...
En tuurlijk zijn er mensen die het nog zwaarder hebben, tuurlijk realiseer ik me dat ook, maar zoals eerder al geschreven ik moet mijn eigen leven leven....
Ook mijn eigen gezondheid is niet om over naar huis te schrijven, maar daar wil ik al helemaal niet over na denken...
Ben verdomme 26, ja nog een broekie misschien voor sommigen, een oud wijf voor anderen, maar zit in principe in de bloei van mijn leven, maar er van genieten kan ik niet....
En dat door een stukgelopen relatie, niet dat dat het enige is natuurlijk, maar wel het hoofdbestandsdeel van mijn ongeluk...
Dat iemand waar je zo van hebt gehouden, zo'n ravage kan achterlaten, terwijl hij wel "gewoon" verder kan met zijn leven, althans zo lijkt het...
Net of ik nooit heb bestaan...
Net of hetgeen wij hadden nooit heeft bestaan...
Nee was het maar een nachtmerrie, dan had ik ook kunnen zeggen dat het maar een droom was en ben ik het de volgende dag wel weer vergeten, maar helaas...

Pff, als ik mezelf zo terug lees, komt het wel heel deprimerend over allemaal, en weet ook van mezelf dat als ik hier in blijf hangen ik ook echt depressief ga worden...
Maar weet even niet meer wat ik moet doen om gelukkiger te kunnen worden, ja mijn eigen leven leiden, maar zo makkelijk is dat niet....

Liefs