Hoi allemaal,

5 maanden geleden heb ik iemand ontmoet die voor mij later de belangrijkste persoon in mijn leven zou worden, alleen zij hield niet van mij. In deze tijd heb ik haar als geen ander leren kennen, we hebben soms tot diep in de nacht gepraat. Vaak lukte het niet om af te spreken dan had ze hier wel weer een excuus voor maar op een dag lukte dit wel. Ik ging naar haar huis en het was een van de mooiste herinneringen die ik aan haar heb.

Toen ik daar was zaten we aan het begin van de dag nog ver uit elkaar, alsof je bij een vage kennis op bezoek gaat. Vlak voordat ik weer naar huis ging zaten we hand in hand een film te kijken, lekker knus. Ik dacht oprecht dadt ze ook van mij hield, het leek me een duidelijk signaal dat we iets voelde voor elkaar.
2 dagen later vroeg ik haar of we gauw weer zouden afspreken, dit wilde ze niet omdat er een toetsweek aan zat te komen en ze druk was. Dit begreep ik toen maar toen ik tegen beter weten in een aantal dagen later weer vroeg om wat te doen, gaf ze een andere reden om hier niet op in te gaan, dit vond ik al een beetje vreemd. Maar ach iedereen heeft rare kanten dacht ik.

2 weken gingen voorbij, waar in we niet heel veel hebben gepraat maar toch wel wat. Ik vroeg wat ze ervan vond dat ik haar soms ''lief'' noemde, ze liet nooit merken dat ze het vervelend vond en reageerde altijd normaal als ik dat zei (via app meestal). Maar toen ik haar vroeg wat ze ervan vond, zei ze dat ze het niet fijn vond en dat ze me niet op die manier leuk vond. Ik zei dat ik dat snapte en vroeg of we er de volgende dag over konden praten. Dit heb ik uiteindelijk toch voor elkaar gekregen en ik vertelde haar later op de fiets dat ik van haar hield. Ze zei gewoon ja, omdat ze dat al wist denk ik. Het was voor mij een hele opluchting en toen ik dat appte wanneer ik weer thuis was zei ze dat het haar speet dat ze valse hoop had gecreëerd en dat het beter was als we niet meer zouden praten of contact hebben. Ik was er kapot van.
Mijn vraag was of ze niet vrienden wilde blijven, geen antwoord. Nadat ik me realiseerde dat het dus niet snel meer goed zou komen, vroeg ik of we op een fijne manier afscheid konden nemen, dit werd ook genegeerd.
De volgende middag zag ik de kans om haar even te spreken en ze wilde gelukkig bij me zitten. Ik bedankte haar voor de mooie herinneringen, de momenten dat ze me opvrolijkte en mij niet zo eenzaam liet voelen, ik vertelde dat ik hoopte dat ze gelukkig was en dat ik haar nooit zal vergeten.
Daarna fietste we weg naar huis, zij kwam dan langs als ze naar haar eigen huis ging. Ik vroeg of ik haar aan het eind nog een laatste knuffel mocht geven, dat vond ze gelukkig goed. Ik ben haar nog steeds dankbaar hiervoor.
Het was heel fijn om nog een keer haar lach te zien, nog een keer haar hand te mogen vasthouden en om haar nog een keer te omhelzen. Toen ik klaar was met haar te knuffelen liet ik haar los en zei ik dat het me speet dat het zo is gelopen. Ik zei met een knipoog ''Nou wegwezen'' en gaf haar een zetje het fietspad op. Toen ik binnenkwam stortte ik helemaal in. Ik realiseerde me toen pas echt dat ik de belangrijkste persoon uit mijn leven en de enige persoon waar ik ooit van heb gehouden had verloren. Ik liep naar binnen stuurde een laatste bericht waarin ik haar bedankte dat ze me die kans heeft gegeven en dat ik haar niet zal vergeten. Toch is de drang om haar weer te appen is groot, maar zij zei dat het beter voor mij was als we niet meer praten (niet gezegd of het voor altijd was).
Denken jullie dat je in de toekomst vrienden kunt zijn met iemand waar je van hebt gehouden? Moet ik die hoop laten varen? En hoe zijn jullie omgegaan met jullie verdriet?

Bedankt voor het lezen!
Tom