Hoi allemaal,

Ik heb iets meer dan een jaar een relatie gehad met een jongen (ben zelf ook man) van 20 (ben zelf 22). Beiden studenten aan de universiteit. De relatie was achteraf gezien van begin af aan scheef: hij stelde zich zeer afhankelijk op en was al snel smoorverliefd op me. Ik deed daar wat langer over dus kort gezegd deed hij de eerste maanden alles om me te 'pleasen'.

Ik merkte dat de jongen zijn eigen persoonlijkheid nagenoeg geheel inleverde, en heb daar diverse keren voor gewaarschuwd, maar ik moest me geen zorgen maken en alles was goed. Als ik zelf aangaf te twijfelen of de verhouding wel gezond was dan was de reactie eigenlijk vooral angst dat ik hem zou 'verlaten'. Uiteindelijk ben ik als het ware 'gewend' geraakt aan het feit dat de relatie tamelijk onevenwichtig was.

Je kunt het al raden: na ongeveer een jaar kwam de jongen langzaam maar zeker in verzet: zijn oude karaktertrekken etc. kwamen weer terug, en dat leidde bij mij uiteraard tot weerstand omdat ik na een jaar wel gewend was aan het feit dat ik mijn 'zin' kreeg. Na een aantal weken met regelmatig conflicten etc, waarin het dreigement het uit te maken van beide kanten viel, heeft hij besloten de relatie te beëindigen.

Rationeel sta ik daar achter, want als hij zichzelf niet voldoende kon zijn in de relatie dan was het geen goede relatie. Vreemd genoeg echter, zijn in de paar weken daarna de rollen 'omgedraait' en stelde ik me (tot mijn spijt) heel afhankelijk op. Van hem kwam echter niks meer dan kilte en botheid. Ik heb, zoals verstandig is, toen geen enkel contact meer opgenomen.

Echter, een maand daarna (we hebben het nu over vorig jaar oktober) vroeg hij zeer zakelijk of ik hem geld ergens voor wilde overmaken. Ik reageerde daarop (via whatsapp) dat ik dat best wilde, maar dat ik er meer waarde aan hechtte dat we nog een keer een goed gesprekje hadden zodra we 'rust' hadden. Daarop kreeg ik nog een botte, zakelijke reactie waarop ik antwoordde dat ik er niet op in ging en het wel zou horen zodra hij klaar was voor een fatsoenlijk gesprek.

Ondanks dit alles bleef de jongen echter wel sinds dat het uit was vrienden die hij via mij kende contacten, en deed vele pogingen om met ze af te spreken. Die vrienden kwamen dan bij mij, en zeiden me dat ze niet met hem wilden afspreken zolang de communicatie met mij zo slecht verliep, omdat ze anders ongewild in een lastige spagaat terecht zouden komen. Ik begreep dat en heb toen samen met een vriend van me een berichtje naar hem gestuurd waarin ik uitlegde dat hij van harte welkom was bij mijn vrienden, en ook bij mij, maar pas ná een normale communicatie.

Zijn reactie daarop was dat ik mij 'als een kleuter vasthoudt aan een verzonnen emotionele strijd', dat hij 'veel gelukkiger was zonder mij', en dat ik 'mijn machtspelletjes maar met anderen moet spelen die niet direct door me heenprikken', waarop hij me op alle mogelijke media blokkeerde.

Ik heb er tot op dit moment last van dat hij mijn intenties zó verkeerd heeft begrepen. Ruimte om te praten laat hij in het geheel niet. Mijn laatste (en enige) poging daartoe was in november en die werd genegeerd.

Je zou zeggen: laat hem los, er komt wel een nieuwe. Maar: hij werkt op het tankstation (bijbaantje) waar ik ook werk (heb hem aan die baan geholpen). Hij negeert me daar na 5 maanden nog altijd volkomen, er kan zelfs geen hallo vanaf. Echter blijft hij wel pogingen doen mijn vrienden te contacten én hij liet vorige week (voor mijn dienst) een souvenir achter die ik voor hem vorig jaar op vakantie had gekocht.

Wat moet ik er achter zoeken? Negeert 'ie me nou uit totale onverschilligheid? Waarom zou hij dan na 5(!) maanden nog souvernirs teruggeven? Of negeert 'ie me omdat hij zich kennelijk tijdens de relatie zo onderdrukt heeft gevoeld dat hij me nog altijd niet normaal kan aanspreken? Ik heb me (al zeg ik het zelf) na de breuk heel vriendelijk opgesteld. Heb hem alleen laten weten dat ik niet meega in het zakelijk doen.

En het belangrijkste: tips over hoe ik hiermee moet dealen? Negeren (zie hem regelmatig op het werk) kost me ontzettend veel energie, en ik vind het ook zo onnodig, in een gesprekje zou ik hem gewoon kunnen uitleggen waarom dingen gegaan zijn zoals ze gegaan zijn en dan zou het wat mij betreft prima zijn. Maar in plaats daarvan noemt hij me narcist bij z'n vrienden en 'rent' letterlijk weg als hij me op straat toevallig tegenkomt.

Ik heb me absoluut te dominant opgesteld tijdens de relatie en dat heb ik ook aangegeven: daar zat ik fout. Echter heeft hij vanaf het begin die houding ook ,ondanks mijn waarschuwingen, bij me opgeroepen. Zijn opmerking over dat ik een narcist zou zijn heeft me ontzettend gekwetst en een hoop twijfel aan mijn zelfbeeld veroorzaakt. Maar zelfs de psycholoog waar ik al een jaar liep (inmiddels niet meer:) ) zei dat ik geen narcist was, dat ik hoogstens enkele trekken had. Bovendien: twijfelt een narcist aan zichzelf? En heeft een narcist spijt van zaken? Heeft een narcist oprecht verdriet? Allemaal dingen die ik wel heb ervaren.

Ik zou het graag een plek willen geven na 5 maanden, dus iedere tip is welkom! Het liefste zou ik nog een keer een normaal praatje met hem maken, maar dat lijkt er niet in te zitten:(. Vind het gewoon erg jammer dat mijn eerste liefde me na 5 maanden nog altijd 'uitkotst', terwijl ik echt zo slecht niet ben. Heb een grote groep vaste vrienden (sommigen al 15 jaar), ben meestal populair gezelschap, wordt vaak gevraagd om te chillen etc., dus zó'n eikel kan ik niet zijn toch..

Groetjes (en excuses voor het lange verhaal)!