Morgen zouden we 4 jaar bij elkaar zijn, nu zijn we alweer bijna 4 maanden uit elkaar.

Het gaat goed met me hoor daar niet van, ik heb ook al weer een lange tijd niets geschreven hier alleen op zulke momenten krijg ik het toch weer moeilijk en krijg ik behoefte om alles op te schrijven.

Ik denk weer aan de momenten die we samen hebben gehad, hoe we andere jaren ons jubileum deden vieren en hoe het zou zijn als we nog bij elkaar zouden zijn.
En of dat hij het zou weten dat het ons jubileum zou zijn en of dat hij nog wel eens aan me denkt of zal hij me helemaal vergeten zijn ... ik hem iig nog (steeds) niet.

Ik geniet weer van de dingen, doe leuke dingen ga weer op stap en kijk naar de mannen gewoon wat iedere single doet de normale dingen van het leven.
De meeste mensen zeggen met zoiets weet je pas wie je vrienden zijn, ik heb juist ondekt dat ik meer vrienden heb en mensen die met me meeleefden dan ik had gedacht.
Dus wat wil je nog meer .... ja een leuke partner iemand om je leven mee te delen.

Op dit moment mis ik m weer even, zal blij zijn als morgen voorbij is en dan hopelijk is dit het aller laatste moeilijk moment geweest, er zijn de komende maanden geen dingen die me aan hem zouden kunnen herinneren.
Ik heb nu de feestdagen (pasen, pinksteren, koninginnedag),
de sterfdag van mijn vader en mijn verjaardag doorstaan, gebeurtenissen die je niet graag alleen wilt zijn maar ik ben ze door gekomen en uiteindelijk maakt dit me allemaal sterker ik weet het nu morgen nog.

Zoals Marco en Do zingen "het is wel over maar nog niet voorbij, ik zou vrij zijn maar dat ben ik niet" zo is het precies en hopelijk ben ik na morgen vrij !!!!