Hallo, daar ben ik weer om even te "janken"

Het gaat gelukkig een stuk beter met me dan de vorige keer, ik kan wel zeggen dat de scherpe randjes er een beetje af zijn. Het is dus waar dat tijd alle wonden heelt. Het is natuurlijk niet alleen tijd, maar ook veel praten, nadenken en jezelf pushen. Ondertussen kan ik weer wat werken en sporten en leuke dingen doen, dat is echt super fijn.

Nog steeds hoor zit ik met heel veel onbegrip en woede kan soms ook nog wel eens opspelen. Maar het is niet meer zo heftig als eerst.

Ik wilde even met jullie delen dat we contact hebben gehad. Namelijk het volgende; mijn kat was jarig dus ik zocht de harde schijf met oude foto's, wilde wat baby foto's van hem op social media plaatsen. Ik kon de harde schijf nergens vinden... Mijn grootste angst was dat N. het heeft meegenomen want het lag niet meer op de plek waar het altijd ligt. Er staan heel veel privé foto's op en zo'n beetje alle foto's van vroeger die ik nog heb. Kutzooi. Ik had helemaal geen zin meer in contact met hem maar ik wilde wel heel graag mijn foto's terug. Heb het eerst geprobeerd via zijn zusje maar zij had geen zin om mee te werken dus heb ik N. geappt. Ja hij had de harde schijf meegenomen... Hij zou mijn foto's op een USB zetten en naar me toesturen.

De ochtend na Koningsdag stuurde hij me een linkje van de POST NL tracking. En een heel verhaal. Hij vond het rot dat het een en ander zo gelopen was blabla. We hebben een aantal keer heen en weer geappt. Ik zal jullie de korte samengevatte versie geven:
- Hij voelde zich wél rot over dat het zo gelopen is, ook al lijkt het van niet
- Met dat meisje is er niks aan de hand, gewoon een beetje aandacht over en weer
- Hij had gewoon last van winterdepressie, hij weet zeker als het 12 maanden lang zomer was, was het nooit zo gelopen
- Het gaat nu beter met hem omdat de winter voorbij is, betekend niet dat hij het niet erg vind wat er allemaal is gebeurd
- Ik heb ook veel niet leuke dingen gezegd die hem veel pijn hebben gedaan, dus daarom is hij het gaan afsluiten voor zichzelf en heeft geen contact meer gezocht.
- Hij vind het allemaal vervelend voor mij maar hij kan mijn gevoelens er niet bij hebben want dan is hij zelf nog verder van huis.
- Hij is nog steeds bezig om alles te verwerken
- Hij heeft zijn oprechte excuses aangeboden, als hij mijn pijn kon wegnemen dan had hij dat gedaan.

Ik ben gestopt met antwoorden en een paar dagen later had ik de USB met mijn foto's in huis. Ik heb hem bedankt en verwijderd.

Op de een of andere manier heeft dat gesprek wel geholpen, door even te horen dat het hem dus niet niks doet en zijn excuses helpt ook wel een klein beetje, hoe gek ook. Sindsdien kan ik het wat beter accepteren. Ondanks dat hij zei dat het niks is, achtervolgt hij nog steeds dat meisje op feestjes maar zelfs dat boeit me bijna niet meer. Ik kan haar alleen maar veel sterkte wensen. Soms heb ik nog wel eens momenten en dan denk ik, lag het misschien toch allemaal aan mij? Heb ik te veel gepusht of waren het "mijn lappen tekst" waar hij niks mee kon? Was ik dan toch te veeleisend? IS ER IETS MIS MET MIJ? Ga ik ooit weer de liefde vinden? Want wie wilt mij nou als zelf hij mij niet wilt?

Als er een duidelijke aanwijsbare reden voor was waarom hij mij niet meer moest (ook al heb ik het uitgemaakt, het voelt alsof hij dat heeft gedaan (lees De Herhaling en de Trap na)), dan had ik het misschien allang een plekje kunnen geven. Ik denk dat het einde van dit verhaal is dat hij gewoonweg nooit écht samen met mij had willen zijn. Ik wou gewoon dat hij me niet steeds weer terug had gelokt met zijn mooie praatjes en gedoe, dat had me zo veel tijd en energie gescheeld. Want waarom deed hij dat steeds? Aantrekken om daarna weer weg te duwen? De grote WAAROM vraag... Het houd me nog steeds bezig. Maar wel een stuk minder .

Meer mensen met soortgelijke ervaringen hier?